Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει…

Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει…

«Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια… ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ, και κάνει πολύ θόρυβο.», είχε πει ο αείμνηστος Θανάσης Βέγγος στην ταινία, Το Βλέμμα του Οδυσσέα. Τα λόγια του ίσως μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ.

Φτώχεια, λιτότητα, ανεργία. Λέξεις τις οποίες ακούμε καθημερινά τόσο από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όσο και από τους ίδιους τους συμπολίτες μας. Θέλουν να σώσουν την Ελλάδα αλλά να αφανίσουν τους Έλληνες, έλεγαν ορισμένοι «αντιμνημονιακοί» τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Τους κορόιδευαν τότε. Σήμερα δικαιώνονται…

Από μικρό παιδί άκουγα για το σοβαρό πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα. Μου φαινόταν περίεργο το γεγονός πως όσο μεγαλώνω ο πληθυσμός της χώρας μου θα μειώνεται και θα μειώνεται. «Μα γιατί δεν γεννάμε οι Έλληνες;» σκεφτόμουν. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα. Πώς να κάνεις παιδί; Πώς να το μεγαλώσεις; Τι έχεις να του προσφέρεις; Με τα 400 και τα 500 ευρώ που μπορεί να έχει για μισθό (εάν είναι τυχερός και δουλεύει) ένας νέος Έλληνας σήμερα, δεν μπορεί να συντηρήσει ούτε τον εαυτό του.

«Σε πέντε ώρες μεταναστεύω, πάω στην Σαουδική Αραβία γιατί εκεί βρήκα δουλειά. Αγαπώ την Ελλάδα, στενοχωριέμαι που φεύγω, όμως εδώ είμαι αναλώσιμος δεν μπορώ να προσφέρω». Αυτά ήταν τα λόγια ενός νεαρού που φιλοξενήθηκε στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1 με τον Γιώργο Παπαδάκη. Τι έχουν να του πουν οι μεγαλύτεροι; Τίποτα. Μόνο να σκύψουν το κεφάλι πρέπει.

 

Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνει από κάθε άποψη.

Πεθαίνει από τους αστέγους οι οποίοι αυξάνονται.

Πεθαίνει από αυτούς που παρακαλάνε για μία σακούλα πορτοκάλια.

Πεθαίνει από τους συνταξιούχους οι οποίοι πρέπει να ζήσουν κάθε μέρα και με λιγότερα.

Πεθαίνει από τους καρκινοπαθείς που δεν έχουν να αγοράσουν τα φάρμακά τους.

Πεθαίνει από τους ανέργους που αδυνατούν τα συντηρήσουν τις οικογένειές τους.

Πεθαίνει από τα μικρά παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στο σχολείο.

Πεθαίνει από τις επιχειρήσεις (μικρές και μεγάλες) που κλείνουν γιατί δεν μπορούν να αντέξουν την εξαντλητική φορολόγηση αλλά και την κυριολεκτικά πεθαμένη αγορά.

Ο κατάλογος της εξαθλίωσης είναι μεγάλος, ίσως πιο μεγάλος απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Και θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο. Το Έθνος μας συρρικνώνεται. Οι Έλληνες εντός Ελλάδος λιγοστεύουν. Και εμείς τι κάνουμε για αυτό; Βλέπουμε την νέα γενιά να εγκαταλείπει την πατρίδα.

Για πρώτη φορά στην Ιστορία μας, η Ελλάδα διαθέτει την πιο καταρτισμένη και μορφωμένη νέα γενιά που είχε ποτέ. Αντί να την εκμεταλλευτεί και να την χρησιμοποιήσει για να πετύχει την εθνική ανάταση, την διώχνει. Την στέλνει σε μέρη μακρινά, όπου κατά πάσα πιθανότητα θα πετύχουν, με την πατρίδα ωστόσο να «αποστραγγίζεται».

Στην Μεταπολίτευση η μόρφωση έγινε πιο προσιτή από κάθε άλλη εποχή. Όμως δεν σκεφτήκαμε κάτι σοβαρό. Πώς θα αξιοποιηθούν όλοι αυτοί οι επιστήμονες. Το: «ε δεν μπορούν να έχουν όλοι πτυχία, ας γίνει και κανένας υδραυλικός» δεν είναι απάντηση, ούτε επιχείρημα στην ανικανότητα των υπευθύνων να αξιοποιήσουν τους καταρτισμένους που ήδη έχουν βγάλει στην αγορά εργασίας.

Η Ελλάδα κινδυνεύει, κινδυνεύει ίσως περισσότερο και από το να βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Οι νέοι λιγοστεύουν, οι γηραιοί αυξάνονται και οι μετανάστες κατακλύζουν την χώρα μας. Μέσα σε λίγα χρόνια ο κοινωνικός ιστός θα είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που ξέρουμε. Σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους όχι. Το θέμα όμως δεν είναι οι μετανάστες που έρχονται, αλλά αυτοί που φεύγουν. Οι Έλληνες εγκαταλείπουν την πατρίδα τους γιατί αυτή είναι  ανίκανη να τους αξιοποιήσει…
Αστεγοι συμπολίτες μας που γκρέμισε η γη κάτω απο τα πόδια τους, που ζουν από τα συσσίτια, χωρίς ιατρική περίθαλψη, στριμωγένοι ανάμεσα σε χαρτόκουτα αυξάνονται ακόμα και σε περιοχές που μέχρι χθες δεν αντιμετώπιζαν κανένα απολύτως πρόβλημα.

Τους ψυχικά ασθενείς που δεν τους κρατούν στα ψυχιατρεία, όταν υπάρχει κάποια βελτίωση, αλλά επειδή δεν υπάρχει στήριξη από τις υπόλοιπες δομές, λόγω κρίσης, καταλήγουν άρρωστοι στους δρόμους». Οι περισσότεροι από τους μισούς κινούνται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, ενώ πολλοί είναι και στον Πειραιά.

 

Οσο δεν αντιδρούμε θα μας κτυπούν ανελέητα. Εφαρμόζουν το Σπιράλ Θανάτου.

Τι άλλο περιμένουμε για να ξεσηκωθούμε ;

Μη Στέκεσαι Γονατιστός...Σήκω Όρθιος...και Ανέλαβε τις Ευθύνες σου !

Δεν Είσαι Μόνος σου, είμαστε Πολλοί.

«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν . Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»  Πλάτωνας  427-347 π.Χ

Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθάναμε σαν λαός, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα...και πεθαινουμε! Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα να πεθάνει γρήγορα γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο!!!-ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ.

Πηγή