Περί ζυμαρικών και Ιδεολογίας

Περί ζυμαρικών και Ιδεολογίας

21ος αιώνας. Η ανθρωπότητα στο απόγειο της. Ο άνθρωπος έχει ξεφύγει πλέον απο τους αγρούς, γίνεται αστός, μορφώνεται, εκπαιδεύεται, οραματίζεται, δημιουργεί ιδέες, θεωρίες, συστήματα πολιτικά και κοινωνικά, έχει άποψη, προσωπικότητα, έχει θέλω και απαιτήσεις.

Δυστυχώς όμως δεν είναι απελευθερωμένος απο τα φαντάσματα του παρελθόντος. Του αρέσει να ακολουθεί παρά να κρίνει, του αρέσει το έτοιμο χωρίς να το εξετάσει. 

Έτσι παρά την πληθώρα ιδεολογιών αλλά και την ωριμότητα των αιώνων του περάσματός του πάνω στην γη, του αρέσει να προσκολλάται σε ιδεολογικούς μονόδρομους, μέσα σε τούνελ χωρίς την δυνατότητα ορίζοντα αριστερά, δεξιά, πάνω και κάτω.. 

Κομουνισμός, Σοσιαλισμός, Καπιταλισμός, Φιλελευθερισμός, Θιασώτες της κάθε ιδεολογίας μάχονται έναντι των άλλων, ότι αυτοί κατέχουν την παγκόσμια γνώση, την παγκόσμια λύση για την ευημερία των κρατών. Πόσο αλήθεια; Πόσο ψέμα;

Οι ιδεολογίες είναι σαν τα προϊόντα ενός εργοστασίου. Μπορεί να έχεις το καλύτερο προιόν και να το παράγουν οι καλύτεροι εργάτες, είναι όμως αρκετό για την ευημερία της επιχείρησης που έχει το εργοστάσιο;

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχουμε ένα εργοστάσιο που παράγει ζυμαρικά. Τα καλύτερα στον κόσμο με παγκόσμια φήμη.Επίσης του έχουμε την καλύτερη τεχνολογία και τους καλύτερους εργάτες. 

Πιστεύεις ότι είναι αρκετά αυτά απο μόνα τους να κάνουν το εργοστάσιο να παράγει αρμονικά και με κερδοφορία;

Όχι βέβαια. Τι του λείπει λοιπόν για να έχει αυτή την δυνατότητα;

Πρώτον, θα πρέπει να έχει ένα άριστο μαναντζερ που να εργάζεται για το συμφέρον της επιχείρησης και όχι πως θα κερδίσει αυτός περισσότερα.  Να το θεωρεί δικό του, να νοιώθει ότι ανήκει σε αυτό.  Συμφωνείς;

Δεύτερον, πρέπει να μάθεις τον κόσμο πως να τρώει τα ζυμαρικά και με άλλες συνταγές, άλλα προιόντα και όχι μόνο νερόβραστα, αλλιώς θα τα σιχαθεί.

 Άρα για να έχει ανταπόκριση το προϊόν και κέρδη η επιχείρηση, χρειάζεται : καλά μηχανήματα, καλούς εργάτες καλό μαναντζερ, και άλλα προιόντα/συσκευασίες που θα το βοηθήσουν να αναδειχθεί. 

Πάμε τώρα στους εργάτες;  Πως μπορείς να τους έχεις καλύτερους; Ποιός είναι υπεύθυνος για την βελτίωση τους;

Ο μάναντζερ, είναι αυτός που στην αρχή θα τους δώσει τις συστάσεις ώστε να εκπαιδευτούν πάνω στην τεχνολογία, θα τους εμπνεύσει με το παράδειγμα, θα τους κάνει να αγαπήσουν το προϊόν και να εργαστούν σαν και αυτόν. 

 Βλέπεις οι εργάτες, αν τους αφήσεις να πατάνε απλά ένα κουμπί κάθε μέρα, σε λίγο καιρό θα βαρεθούν και θα θεωρούν ότι αξίζουν περισσότερη αμοιβή για το κουμπί που πατάνε, γιατί απλά δεν έμαθαν ότι μπορούν και καλύτερα.

Το εργοστάσιο είναι ένας άψυχος μηχανισμός, μόνο αν οι εργάτες είναι εκπαιδευμένοι μπορούν να το κάνουν να λειτουργεί άψογα.
 

Και πάμε πάλι στο προϊόν. 

Το προϊόν πρέπει κάθε τόσο να αναβαθμίζεται, να βελτιώνεται με καινούργια υλικά. Μπορεί πχ να παράγεις απλά μακαρόνια, μα μπορείς να φτιάξεις και φρέσκα, εκτός τα μακράς διαρκείας, να προσθέσεις και αυγά, καρότα, σπανάκι κλπ. Δεν μπορείς να μείνεις στο ζυμαρικό που έτρωγε ο κόσμος πριν 100 χρόνια, γιατί ο κόσμος αλλάζει συνήθειες και η παραγωγή πρέπει να τον ακολουθεί. 

Συνεπώς ο μάναντζερ δεν μπορεί να είναι κολλημένος με το αρχικό προϊόν, μα πρέπει να το προσαρμόζει ανάλογα τις συνθήκες.

Καταλήξαμε λοιπόν, ότι πέρα απο ένα καλό προιόν που θα βελτιώνεται, και ένα καλό εργατικό προσωπικό, κατά κύριο λόγο την ευθύνη, μέσα από τις όποιες αποφάσεις, την έχει ο μάναντζερ, σωστά;

Μα είναι ικανός να τα ξέρει και να τα κάνει όλα αυτά μόνος του;

Όχι βεβαια, κανείς δεν είναι παντογνώστης. Μα είναι δική του ευθύνη να προσλάβει καλό οικονομικό δντη, καλό χημικό για το εργαστήριο, καλό δντη ανθρωπίνου δυναμικού καθώς και να δημιουργήσει το κατάλληλο οργανόγραμμα μέσα στην επιχείρηση, την κατάλληλη ιεραρχία δηλ ώστε να δουλεύουν όλα ρολόι... μέχρι εδώ όλα καλά και ωραία έτσι;

Εδώ έρχονται τα δύσκολα.  Γιατί το εργοστάσιο δεν είναι μόνο του, υπάρχουν ανταγωνιστές , επίσης πάντα μέσα στους εργάτες υπάρχουν οι συνδικαλιστές, οι δολοπλόκοι, αυτοί που είτε διαφωνούν γιατι θέλουν την εξουσία, όσο καλά και να περνάνε, είτε έχουν πληρωθεί απο τους ανταγωνιστές να δημιουργήσουν προβλήματα στο εργοστάσιο ώστε να σταματήσει να παράγει και να ξεπουληθεί..

Μέσα στο κλάμπ των συνδικαλιστών και κακών υπαλλήλων, βάλε μερικά στελέχη πληρωμένα και αυτά απο τους ανταγωνιστές.

Ο μάναντζερ λοιπόν έχει να αντιμετωπίσει μια κρίση. Πρώτον με τα στελέχη του και δεύτερον με τους κακούς εργάτες και τους  συνδικαλιστές.

Όσο αφορα το bod (board of directors), αν έχει φτιάξει σωστά το οργανόγραμμα και την ιεράρχιση θα φανεί με την πρώτη συνεδρίαση ποιός πάει να κάνει την λαμογιά, μιας και ο καθένας είναι απόλυτα υπεύθυνος στον τομέα του και δεν μπερδεύονται οι μεταξυ τους αρμοδιότητες.  Έτσι πχ ο λογιστής δεν μπορει να ρίξει το λάθος του στον χημικό ούτε και ο διαφημιστής στον HR, σωστά μέχρι εδώ;

Πάμε στους εργάτες με τους συνδικαλιστές να λύσουμε το θέμα.. (τέλος θα πιάσουμε και τους ξένους ανταγωνιστές). Οι συνδικαλιστές εντάσσονται και αυτοί στο εργατικό δυναμικό, έτσι; 

Εδώ ο μάναντζερ πρέπει να λειτουργήσει σαν πατέρας με τα παιδιά του.. 

Αν έχεις 3-4 παιδιά και το 1 είναι άτακτο και δημιουργεί προβλήματα, τι κάνεις;;

Αν το μαλώνεις συνέχεια, αυτό θα θεωρήσει οτι είσαι υποκειμενικά εναντίον του, με αποτέλεσμα να αντιδράσει περισσότερο και να μην δέχεται νουθεσία.

Θα νοιώσει ζήλεια και διχόνοια με τα άλλα και θα κάνει περισσότερες σκανδαλιές για να σε εκδικηθεί που τον μαλώνεις συνέχεια. Τα δε άλλα υπάρχει πιθανότητα, μιας και ξέρουν, ότι και να γίνει, σε ποιόν θα το ρίξεις το φταίξιμο, να αρχίσουν και αυτά τις σκανδαλιές ρίχνοντας το φταίξιμο σε αυτόν που έχει την ρετσινιά... 

Έτσι νουθετείς μεν το "κακό" παιδί, μα παράλληλα παίρνεις μέτρα για όλους. Ζημιά ο ένας; αντίκτυπο σε όλους. Έτσι τα ίδια τα παιδιά θα νουθετούν τον "ζημιάρη" και φυσικά δεν θα θέλουν να κάνουν κάτι παρόμοιο, γιατί θα τιμωρηθούν και αυτά..

Τι λες; Μέχρι εδω έχουμε λύσει το θέμα προϊόντος, παραγωγής και εσωτερικών κινδύνων για δυσλειτουγίες.

Πάμε στους εξωτερικούς ανταγωνιστές.. Πιστεύεις οτι αν το εργοστάσιο λειτουργεί σωστά, το προϊόν είναι καλό, όλοι εργάζονται με ζήλο για το καλύτερο, υπάρχει πιθανότητα ο ανταγωνιστής να κάνει ζημιά στο εργοστάσιο;

 Ακόμη και αν προσπαθήσει να το σαμποτάρει στέλνοντας μπράβους να το κάψουν, θεωρείς ότι οι φύλακες που το αγαπάνε, να μην ξαγρυπνούν κάθε βράδυ στα πόστα τους; 

Κι αν ακόμη προσπαθήσουν μέσω τραπεζών και χρηματιστηρίων την καταστροφή του εργοστασίου, πιστεύεις ότι το δέσιμο και η αγάπη του προσωπικού για την επιχείρησή τους δεν θα τους κάνει να αφαιρέσουν και απο τον μισθό τους ακόμη για να διασωθεί το εργοστάσιο αφού ξέρουν οτι ο μάναντζερ θα το εκτιμήσει και με την πρώτη ευκαιρία θα τους αποζημειώσει;

Και πριν προλάβουν κάποιοι οπαδοί του Μαρξ να μιλήσουν για υπεραξία του εργαζομένου, θα συμφωνήσω ότι η υπεραξία του εργαζομένου είναι προς όφελος της επιχείρησης. Άλλωστε ποιά επιχείρηση χωρίς κέρδη επιβιώνει;

Τώρα, αφού διάβασες τα παραπάνω, άλλαξε τις λέξεις ως εξής και ξαναδιάβασέ το:

Επιχείρηση=Κράτος

Μάναντζερ=Ηγέτης

Εργοστάσιο=Κρατικός μηχανισμός

Προϊόν= Πολιτικο-οικονομική ιδεολογία

Εργάτες=Λαός

Στελέχη (BOD)=Κυβέρνηση

Συνδικαλιστές=Αντιπολιτευτικά κόμματα

Ανταγωνιστές=Ξένα κράτη

κακό παιδί=Διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί

Διαδώστε το.

Πηγη