ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ

Νέα θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα εξηγεί τα παράδοξα κβαντικά φαινόμενα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάσταση στον τρόπο σκέψης μας σχετικά με το σύμπαν και τους νόμους που το διέπουν, (την ύλη από την οποία είμαστε φτιαγμένοι). Αυτή η επανάσταση η οποία ήρθε στο προσκήνιο εξαιτίας των ανακαλύψεων της νέας φυσικής συμπεριλαμβανομένης και της κβαντικής μηχανικής, φαίνεται να φτάνει πολύ πιο πέρα από τη δική μας προκατασκευασμένη εικόνα, που βασίζεται στην ιδέα μιας χειροπιαστής, συμπαγούς πραγματικότητας.
 Η θεωρία των «πολλών κόσμων που αλληλεπιδρούν» (many interacting worlds- MIW) στην κβαντομηχανική έχει δει αρκετά το φως της δημοσιότητας τελευταία, με σχετικά δημοσιεύματα να εμφανίζονται σε πληθώρα μέσων- ενώ αξίζει να σημειωθεί πως θεωρίες περί ύπαρξης παράλληλων συμπάντων έχουν εμφανιστεί πολλές φορές στην επιστημονική φαντασία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόσφατη τηλεοπτική σειρά «Fringe». Πανεπιστημιακοί από το πανεπιστήμιο Γκρίφιθ και της Καλιφόρνια δίνουν μια ριζοσπαστική νέα ερμηνεία της κβαντικής φυσικής, προτείνοντας μια θεωρία για την ύπαρξη ενός μεγάλου αλλά πεπερασμένου πλήθους από παράλληλα σύμπαντα, τα οποία μάλιστα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Στο άρθρο που δημοσίευσαν στο περιοδικό Physical Review X, οι φυσικοί προτείνουν ότι τα παράλληλα σύμπαντα όχι μόνο υπάρχουν, αλλά και ότι κάθε ένα από αυτά δεν εξελίσσεται εντελώς ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα. Αντίθετα, οι «πλησιέστεροι» κόσμοι αλληλεπιδρούν με μία ασθενή απωθητική δύναμη, η οποία θα μπορούσε να εξηγήσει όλα τα παράδοξα φαινόμενα που περιγράφει η κβαντική φυσική. Στην ουσία η θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα προϋποθέτει την ύπαρξη κόσμων μέσα στα δικά μας πλαίσια τεχνολογικής ανάπτυξης, που θα πρέπει να συνδέονται ή να συγγενεύουν με τον δικό μας. Τι είναι ένα παράλληλο σύμπαν; Όπως οποιοδήποτε άλλο σύμπαν, είναι μια περιοχή χώρου και χρόνου που περιέχει ύλη, γαλαξίες, άστρα, πλανήτες, και ζωντανά όντα. Με άλλα λόγια ένα παράλληλο σύμπαν είναι παρόμοιο ή ακόμα και πιστό αντίγραφο του δικού μας σύμπαντος. Όχι απλά πρέπει να υπάρχουν ανθρώπινα όντα, σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά θα πρέπει αυτά να είναι ακριβή αντίγραφα των εαυτών μας, τα οποία θα συνδέονται με μας μέσα από μηχανισμούς οι οποίοι εξηγούνται μόνο με τη χρήση των συλλογισμών της κβαντικής φυσικής. 

Αν τα παράλληλα σύμπαντα της σχετικότητας είναι τα ίδια με αυτά της κβαντικής θεωρίας,υπάρχει η πιθανότητα αυτά αν είναι εξαιρετικά κοντά σε μας, ισως μόνο μερικές ατομικές διαστάσεις μακριά μας, πιθανόν όμως σε μία διάσταση χώρου υψηλότερη από τη δική μας, μια επέκταση αυτού που οι φυσικοί ονομάζουν υπερδιάστημα. Η μοντέρνα επιστήμη της νευρολογίας, μέσα από τη μελέτη εναλλακτικών καταστάσεων συνείδησης, όπως είναι η σχιζοφρένεια, και τα “φωτεινά όνειρα“ (στη διάρκεια των οποίων συνειδητοποιούμε ότι ονειρευόμαστε), εικάζει ότι τέτοια παραδείγματα αποτελούν ενδείξεις του πόσο κοντά στον δικό μας βρίσκονται οι παράλληλοι κόσμοι.

Η κβαντομηχανική είναι η μοναδική φυσική θεωρία που περιγράφει τον τρόπο λειτουργίας του σύμπαντος σε μικροσκοπική κλίμακα. Η ερμηνεία ωστόσο που δίνει σε αυτό τον τρόπο λειτουργίας είναι εξίσου παράδοξη με αυτά τα φαινόμενα, καθώς για παράδειγμα παραβιάζει τη σχέση αιτίου και αιτιατού.
Όπως είχε πει κάποτε χαρακτηριστικά ο διάσημος θεωρητικός φυσικός Ρίτσαρντ Φέινμαν: «Νομίζω πως μπορώ να πως με βεβαιότητα πως κανείς δεν καταλαβαίνει την κβαντική μηχανική».
Έτσι, η καινούρια θεωρία των «πολλαπλών κόσμων που αλληλεπιδρούν» προσφέρει μια εντελώς νέα και παράτολμη προσέγγιση σε αυτό το πεδίο.
«Η ιδέα των παράλληλων συμπάντων έχει διατυπωθεί ήδη από το 1957», λέει στο σάιτ του πανεπιστημίου του Γκρίφιθ ο καθηγητής του ιδρύματος Χάουαρντ Γουάισμαν, ο οποίος συμμετείχε στη διατύπωσή της. «Στη γνωστή “ερμηνεία των πολλαπλών κόσμων”, κάθε σύμπαν γίνεται η “μήτρα” για νέα σύμπαντα, κάθε φορά που πραγματοποιείται μια καινούρια μέτρηση. Έτσι, σε αυτό το πουλυσύμπαν υλοποιούνται όλα τα πιθανά σενάρια – σε κάποιους από αυτούς τους κόσμους, για παράδειγμα, η Αυστραλία αποικίστηκε από τους Πορτογάλους».
«Αρκετοί όμως επιστήμονες αμφισβητούν την ιδέα, από τη στιγμή που κάθε σύμπαν δεν αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα. Σε αυτό το σημείο είναι που η θεωρία μας διαφέρει εντελώς απ’ ό,τι ανάλογο έχει προταθεί έως σήμερα», προσθέτει.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, το σύμπαν μας είναι ένα απλώς από τους πολυάριθμους κόσμος, κάποια από τους οποίους είναι σχεδόν παρόμοιοι με τον δικό μας, ενώ οι υπόλοιποι είναι πολύ διαφορετικοί. Όλοι αυτοί οι κόσμοι είναι εξίσου υπαρκτοί και διέπονται από αυστηρά καθορισμένους νόμους.
Έτσι, όλα τα κβαντικά φαινόμενα οφείλονται σε μια ασθενή απωθητική δύναμη ανάμεσα σε «γειτονικούς» (δηλαδή παρόμοιους) κόσμους, η οποία τείνει να τους διαφοροποιήσει ακόμη περισσότερο.
Το καταλυτικό της καινούριας θεωρίας είναι ότι περιλαμβάνει υποθέσεις που δίνουν τη δυνατότητα να ελεγχθεί πειραματικά η ύπαρξη άλλων συμπάντων πέρα από το δικό μας. «Το ελκυστικό της προσέγγισής μας είναι πως, αν υπάρχει ένας μόνο κόσμος, αυτή ανάγεται στη Νευτώνεια μηχανική, ενώ μετασχηματίζεται στην κβαντική μηχανική στην περίπτωση ύπαρξης ενός τεράστιου αριθμού πολλαπλών κόσμων», επισημαίνει. Όταν ο αριθμός αυτός είναι περιορισμένος, τότε η θεωρία προβλέπει κάτι εντελώς καινούρια, που δεν είναι ούτε η νευτώνεια μηχανική ούτε η κβαντική φυσική.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πέρα από την αξία της για τη θεωρητική φυσική, η νέα θεωρία αν επιβεβαιωθεί θα μπορούσε να εξηγήσει καλύτερα φαινόμενα που έχουν να κάνουν με χημικές αντιδράσεις, όπως και με τη δράση διάφορα φαρμάκων. 

Τα Παράλληλα Σύμπαντα υπάρχουν και αφήνουν ορατές Κοσμικές Υπογραφές που οι κοσμολόγοι προσπαθούν να τις ανιχνεύσουν.

Η ιδέα των "πολυσύμπαντων" δηλαδή η ιδέα ότι ζούμε σε ένα πολυσύμπαν που αποτελείται από έναν άπειρο αριθμό παράλληλων συμπάντων, δεν είναι στην πραγματικότητα μια θεωρία, αλλά μάλλον είναι συνέπεια της τρέχουσας κατανόησης της θεωρητικής φυσικής.
Η ιδέα ότι το σύμπαν μας είναι ίσως ένα από τα άπειρα σύμπαντα, προέρχεται από τις θεωρίες της κβαντικής μηχανικής και της θεωρίας των χορδών.
επιστήμονες κβαντομηχανικής και κοσμολογίας εκτιμούν ότι, υπάρχουν παράλληλα Σύμπαντα, ενώ υπάρχουν και άλλες (11 συνολικά) διαστάσεις.

Ο Dr Eugene Lim, λέκτορας στη θεωρητική φυσική στοιχειωδών σωματιδίων και στην κοσμολογία, στο King College του Λονδίνου, έγραψε για το «The Conversation» και εξήγησε ότι άλλα σύμπαντα θα μπορούσαν να υπάρχουν στο ίδιο φυσικό χώρο, όπως το δικό μας.
όπως αναφέρει «πραγματικά, είμαστε σε θέση να αποδείξουμε ότι τα πολλαπλά σύμπαντα υπάρχουν, καθώς αυτά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, δημιουργούν κοσμικές υπογραφές που έχουμε τη δυνατότητα να τις ανιχνεύσουμε»
«για δεκαετίες η ιδέα των παράλληλων συμπάντων, εκφραζόταν σαν ιδέα επιστημονικής φαντασίας αλλά πλέον είμαστε σε θέση να αποδείξουμε ότι υπάρχουν πραγματικά»
«οι «άλλες» διαστάσεις αφήνουν ίχνη ορατά στο διάστημα, σύντομα, στα επόμενα χρόνια θα αποκαλυφθούν λεπτομέρειες για τη γένεση του Σύμπαντος και τότε θα ανακαλύψουμε από τι αποτελείται η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια.»

Η σκοτεινή ύλη, είναι ένας υποθετικός τύπος ύλης, που συνεισφέρει κατά μεγάλο ποσοστό στη συνολική μάζα του σύμπαντος. Η σκοτεινή ύλη δε μπορεί να παρατηρηθεί απευθείας από τηλεσκόπια. Προφανώς δεν εκπέμπει ούτε απορροφά φως ή άλλη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία σε σημαντικό βαθμό. Η ύπαρξη και οι ιδιότητές της βασίζονται στις βαρυτικές επιδράσεις πάνω στην ορατή ύλη. Σύμφωνα με τη βάση του Καθιερωμένου Προτύπου (Standard Model of Cosmology), η συνολική υλοενέργεια (ύλη-ενέργεια) του σύμπαντος περιέχει 4.9% συνηθισμένη ύλη ( άμεσα ορατά άστρα, νεφελώματα και γαλαξίες) 26.8% σκοτεινή ύλη (δεν έχουμε ακόμα προσδιορίσει από τι αποτελείται) και 68.3% σκοτεινή ενέργεια ( ένα ακόμα πιο περίεργο στοιχείο, διάσπαρτο στο διάστημα)
(η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια μπορεί να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που καλείται «σκοτεινό ρευστό»)
Αστροφυσικοί επιχειρούν με κοσμολογικές προσομοιώσεις, να βεβαιώσουν μια διαφορετική ερμηνεία της σκοτεινής ύλης (θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα υπέρ- ψυχρό κβαντικό ρευστό που διέπει το σχηματισμό των δομών ολόκληρου του σύμπαντος)

Μια διάχυτη ακτινοβολία μικροκυμάτων κατακλύζει ολόκληρο το Σύμπαν και θεωρείται ότι είναι το σημερινό υπόλειμμα από την υπέρθερμη αρχέγονη Μεγάλη Έκρηξη που δημιούργησε την ύλη, το χώρο και το χρόνο, περίπου 12-15 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.
Καθώς οι πολλαπλοί κόσμοι αλληλεπιδρούν δημιουργούν «υπογραφές» στο κοσμικό υπόβαθρο μικροκυμάτων.
(από την απώθηση μεταξύ κοντινών και πανομοιότυπων κόσμων προκαλούνται κβαντικά φαινόμενα ).

 Το σύμπαν είναι συγκροτημένο με ολογραφικές αρχές και επομένως όλες οι εκδηλώσεις της ζωής προέρχονται από μια μοναδική πηγή αιτιότητας που περιέχει κάθε άτομο στο σύμπαν
Από τα υποατομικά σωμάτια μέχρι τους γαλαξίες γίγαντες, όλα είναι συγχρόνως απειροστικό μέρος της ολότητας του όλου.
Η συμπεριφορά των υποατομικών σωματίων δείχνει ότι υπάρχει ένα επίπεδο πραγματικότητας του οποίου δεν είμαστε ενήμεροι, ότι υπάρχει μια διάσταση πέραν εκείνης μέσα στην οποία ζούμε.
Τα υποατομικά σωμάτια , που αποτελούν το όλον από τον ανθρώπινο εγκέφαλο μέχρι τα άστρα, τους γαλαξίες και το σύμπαν ολόκληρο, είναι όψεις τεμαχίων μιας βαθύτερης και βασικής ενότητας που προκύπτει τελικά εξ ίσου ολογραφική και αδιαίρετη. Εμείς βλέπουμε μόνο ένα μέρος της πραγματικότητάς τους, κάθε πράγμα στην φυσική πραγματικότητα αποτελείται από αυτές τις « εικόνες» έτσι, το σύμπαν είναι μια προβολή ενός ολογράμματος
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, όλα τα πράγματα είναι απείρως συνδεδεμένα.
όλη η φύση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα απέραντο αδιάλειπτο και συνεχές δίχτυ.

Η αρχή της συγχρονικότητας που διατυπώθηκε από τον Ελβετό ψυχίατρο Carl Jung.
Η συγχρονικότητα είναι μια σύμπτωση με νόημα (νοήμων σύμπτωση που ενώνει τον υλικό με τον ψυχικό κόσμο) ένας χωροχρονικός κρίκος που συνδέει τα γεγονότα μέσω του ψυχολογικού παράγοντα, χωρίς αιτιατή σχέση και ανεξάρτητα από το γραμμικό χωροχρόνο.
όλοι διαθέτουμε ορισμένες ηλεκτρικές και μαγνητικές δυνάμεις μέσα μας και εξασκούμε ελκτική και απωθητική δύναμη, καθώς ερχόμαστε σε επαφή με κάτι ανόμοιο ή όμοιο.
Στην αδογμάτιστη φιλοσοφική σκέψη, η συγχρονικότητα μοιάζει με τούνελ σε παράλληλα σύμπαντα.
αναφέρεται στις «περίεργες» συμπτώσεις που ενδεχομένως κρύβουν ένα βαθύτερο νόημα.
αλληλουχίες γεγονότων που έχουν μια μη αιτιατή συνδετική βάση, σε συνδυασμό με σημεία-κόμβους της μνήμης.
γεγονότα που συγχρονίζονται (ταιριάζουν μεταξύ τους) χωρίς να υπάρχει κάποιος ορατός συνδετικός κρίκος (κάποια φανερή αιτία)
συμπτώσεις που περιέχουν κάποιο νόημα (υποδηλώνεται μια ενότητα ύλης και ψυχής κάτω από τη λειτουργία μιας συμπαντικής δύναμης (Ανώτερη Θέληση, Θεία Πρόνοια κλπ)

Η ερμηνεία των πολλών κόσμων
το νοητικό πείραμα της γάτας του Schrödinger, δείχνει ότι ο χώρος των δυνατοτήτων στην κβαντική μηχανική είναι τεράστιος. Από μαθηματικής άποψης, η έννοια της κβαντικής κατάστασης (κβαντική μηχανική) είναι ένα άθροισμα (ή επαλληλία) όλων των πιθανών καταστάσεων.
Στην περίπτωση της γάτας του Schrödinger, η γάτα είναι σε superposition, νεκρή αλλά και ζωντανή ταυτόχρονα.
Αλλά πως ερμηνεύεται αυτό πρακτικά?
Ο πιο γνωστός τρόπος είναι να σκεφτούμε όλες αυτές τις δυνατότητες σαν book-keeping devices, έτσι ώστε η μόνη αντικειμενικά αληθής κατάσταση της γάτας είναι αυτή που παρατηρούμε.
Ωστόσο κάποιος μπορεί εξίσου καλά να επιλέξει να αποδεχτεί ότι όλες αυτές οι δυνατότητες είναι αλήθεια και ότι υπάρχουν σε διαφορετικά σύμπαντα ενός πολυσύμπαντος.

Η ιδέα των παράλληλων "κόσμων" στην κβαντομηχανική είναι γνωστή από το 1957
κάθε σύμπαν υποδιαιρείται σε μια "δέσμη" νέων συμπάντων. ζούμε σε έναν μόνο από τους άπειρους κόσμους που υπάρχουν, κάποιοι από τους οποίους είναι "πανομοιότυποι με τον δικό μας". "Οι περισσότεροι είναι εντελώς διαφορετικοί". όλοι οι κόσμοι είναι "εξίσου πραγματικοί" που υπάρχουν συνεχώς μέσα στον χρόνο αλλά ο καθένας με τις δικές του ιδιαιτερότητες
από την απώθηση μεταξύ κοντινών και πανομοιότυπων κόσμων προκαλούνται κβαντικά φαινόμενα που εν τέλει κάνουν τους αρχικά όμοιους κόσμους να διαφοροποιούνται. "Όλα τα κβαντικά φαινόμενα προκύπτουν αποκλειστικά και μόνο από την αλληλεπίδραση μεταξύ των κόσμων"

Η θεωρία των υπερχορδών,   είναι δυνατό με βάση μαθηματικές εξισώσεις, να υπάρχουν δέκα εις την πεντακοσιοστή σύμπαντα, σύμφωνα με τη θεωρία της υπερσυμμετρίας (SUSY) και των υπερχορδών, η οποία προβλέπει ότι, εκτός από τις γνωστές τέσσερις «μεγάλες» διαστάσεις -τρεις του χώρου (μήκος, πλάτος, ύψος) και ο χρόνος- υπάρχουν ακόμα έξι ή επτά, που βρίσκονται «διπλωμένες» σε τρομερά μικρό χώρο, ανεβάζοντας σε 10 ή 11 τον συνολικό αριθμό των διαστάσεων. «Ζούμε σε δέκα διαστάσεις, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε»,
κάθε επιμέρους σύμπαν (μεταξύ αυτών το δικό μας) μέσα σε αυτό το πολυσύμπαν μπορεί να έχει τους δικούς του ξεχωριστούς φυσικούς νόμους, που ισχύουν μόνο σε αυτό, ενώ στα άλλα σύμπαντα οι νόμοι που τα διέπουν, μπορεί να είναι αφάνταστα διαφορετικοί ή και σχετικά παρόμοιοι, έχουν όμως ως κοινό παρονομαστή τη βαρύτητα.
Το ένα σύμπαν «γεννάει» το άλλο, μέσα σε μια αέναη διαδικασία παραγωγής συμπάντων, η οποία, καταργεί την έννοια της αρχής και του τέλους του χρόνου.