Βλέπεις με τον Εγκέφαλο κι Όχι με τα Μάτια

  Βλέπεις με τον Εγκέφαλο κι Όχι με τα Μάτια 

Δεν Βλέπεις Με Τα Μάτια, Αλλά Με Τον Εγκέφαλο. Πιστεύεις ‘Ο,τι Κάτι Δεν Υπάρχει, επειδή δεν το βλέπεις; Άρα Δεν Υπάρχει; Η παρατήρηση αυτό μας δείχνει,  αυτό που δεν υπάρχει στον Νου σου δεν το βλέπεις, γιατί μέσα στον εγκέφαλο σου, στον Νου σου δεν παίζεται αυτό το έργο, αλλά κάποιο άλλο και αυτό εμφανίζεται, στην προβολή της ζωής σου. Το τελευταίο πράγμα που περιμένει να δει ένας οδηγός σε έναν επαρχιακό έρημο δρόμο είναι ένα αεροπλάνο σταματημένο. Επομένως, δεν το ‘βλέπει’ ποτέ.

Μια ασφαλιστική εταιρία προσπαθούσε να λύσει ένα περίεργο πρόβλημα που αντιμετώπιζε με αυτοκίνητα που έπεφταν πάνω σε αεροπλάνα και οι οδηγοί έλεγαν πως ΔΕΝ τα είχαν δει πριν πέσουν πάνω τους. Οι έρευνες συνεχίζονταν, και τα ατυχήματα με αυτοκίνητα που τράκαραν με αεροπλάνα στον επαρχιακό δρόμο επίσης συνεχίζονταν.

Απεδείχθη μετά από αρκετό καιρό, και πολλές χιλιάδες σε αποζημιώσεις πως οι πιλότοι ελαφρών αεροσκαφών που αντιμετώπιζαν προβλήματα στο κινητήρα προσπαθούσαν να προσγειωθούν γρήγορα γρήγορα στον πιο κοντινό αυτοκινητόδρομο που ήταν σχετικά άδειος. Ένα γεγονός που συνέβαινε συνεχώς ήταν πως μόλις προσγειώνονταν και μείωναν την ταχύτητα τους, δεν έβγαιναν αμέσως από τον δρόμο. (Προφανώς ένοιωθαν πολύ ανακουφισμένοι που κατάφερναν να σωθούν).

Πολύ συχνά, οι οδηγοί των λίγων αυτοκινήτων που τύχαινε να περνούν από κει έπεφταν πάνω τους. Αργότερα στην αστυνομία έλεγαν όλοι πως δεν είχαν δει το αεροπλάνο. Την μια στιγμή οδηγούσαν ωραία και καλά, και την άλλη τραντάζονταν πέφτοντας πάνω σε κάτι που μετά καταλάβαιναν πως ήταν αεροπλάνο. 

Η ασφαλιστική εταιρία ανακάλυψε πως …Το τελευταίο πράγμα που περιμένει να δει ένας οδηγός σε έναν επαρχιακό έρημο δρόμο, είναι ένα αεροπλάνο σταματημένο. Επομένως δεν το έβλεπαν ποτέ. Αλλά το ότι δεν το έβλεπαν, γιατί δεν υπήρχε στον Νου τους, γιατί δεν το περίμεναν, δεν σημαίνει πως το αεροπλάνο δεν υπήρχε καν. Υπήρχε φυσικά, άσχετα του αν το έβλεπαν ή όχι. Άρα αυτά που δεν βλέπουμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και μάλιστα στον φυσικό κόσμο της ύλης, όχι κάποιου αλλού κάπου μεταφυσικά. Αλλά εδώ.

Ο Νους του ανθρώπου και ειδικά ο Νους του μορφωμένου ανθρώπου, είναι προγραμματισμένος από ένα σύστημα -ισμών και μια συγκεκριμένη σειρά λέξεων, που βασίζεται πάνω σε μία απόλυτα κατευθυνόμενη, ελεγχόμενη αντίληψη για τη φύση του κόσμου υλικού ή άυλου. Του δίνουν με τρομακτικά απόλυτη ακρίβεια ένα στάνταρ σύστημα αξιών για να σκεφτεί, και αυτές οι σκέψεις δημιουργούν τον κόσμο που “βλέπει”. Η ερώτηση που προκύπτει είναι ΠΟΙΟΙ του δίνουν αυτές τις ιδέες που αναμασά σαν υπέρτατες αλήθειες; χμ για να δούμε!

Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται και επικοινωνούν με έννοιες και όρους που έχουν αποδειχθεί ψευδείς, από την εποχή της ύπαρξης τους, όποια κι αν είναι αυτή. Οι άνθρωποι σκέφτονται και θεωρούν το χρόνο και το χώρο σαν κάτι ξεχωριστό και ανεξάρτητο. Μας λένε πως ζούμε σε τρεις διαστάσεις, παρόλο που η επιστήμη (και όλοι οι άξιοι λόγου φιλόσοφοι) έχουν αποδείξει πως ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση. Εξακολουθούν να μας λένε πως η ύλη είναι κάτι το διαρκές, όταν οι επιστήμονες γνωρίζουν πως η ύλη δεν είναι παρά μία άλλη εκδήλωση ενέργειας, και όχι μόνο οι επιστήμονες αλλά και οι φιλόσοφοι όλων των εποχών αυτό λένε. Η ύλη είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Ο James Clerk Maxwell * (που ο κρετίνος Αϊνστάιν έκλεψε) είχε δώσει τη σχέση ανάμεσα στην ύλη και την ενέργεια σαν E = mc2, δηλ η ενέργεια ενός σωματιδίου είναι ίση με τη μάζα του σωματιδίου πολλαπλασιασμένη με το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός. Μια συνέπεια της σχετικότητας είναι ότι η μάζα μπορεί να μετατραπεί σε ενέργεια και αντιστρόφως. Αυτό το είδος μετατροπής είναι που εξασφαλίζει την ισχύ της ατομικής βόμβας. Ύλη μετασχηματίζεται σ’ ενέργεια και πάλι ξανά σε ύλη.

H βάση του σύμπαντος είναι περισσότερο Ενέργεια, παρά Ύλη. Όσο ερευνούμε την Κβαντική πραγματικότητα τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε πως δεν υπάρχει αληθινά ένα συγκεκριμένο δομικό καλούπι του φυσικού σύμπαντος, πως όλα τα πράγματα είναι εκδηλώσεις και μετασχηματισμοί ενεργειακών διατάξεων, που μερικές φορές εμφανίζονται σαν ύλη με διαφορετικές δομές μάζας.

Σε μια προτεινόμενη νέα έκδοση, που λέγεται διπλή ειδική σχετικότητα, ο τύπος του αναθεωρείται ώστε να εξασφαλίζει ότι κανένα στοιχειώδες σωματίδιο, δεν μπορεί να έχει ενέργεια μεγαλύτερη από τη λεγόμενη ενέργεια (EP ~1028 eV). Στην ενέργεια αυτή οι θεωρητικοί πιστεύουν ότι ενοποιούνται όλες οι δυνάμεις. Αυτό που θέλω να καταλάβεις είναι πως τα πάντα στο κοσμικό σύμπαν της ύλης είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ, το υλικό εκδηλώνεται με μάζα αλλά η μάζα είναι η εκδήλωση της ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ. Αυτή την Ενέργεια ο άνθρωπος την “βλέπει” με τις καταγραφές που υπάρχουν στον εγκέφαλο του.

Πέντε ενσωματωμένα επίπεδα εγκεφαλικής διεργασίας, Αυτό ακριβώς έκανες μόλις τώρα για να «Δείς» το κάθε ένα από αυτά τα γράμματα. Δεν έστειλαν τα μάτια σου μια εικόνα του κάθε γράμματος σε «Εσένα». Ο εγκέφαλος σου επεξεργάστηκε τα οπτικά στοιχεία που του έστειλαν τα μάτια σου και έτσι μπόρεσε να Κατασκευάσει αυτά τα γράμματα. Πως το κάνει; Με ποιόν τρόπο επεξεργάζεται τα οπτικά στοιχεία;

Πρώτα σπάζει τα εισερχόμενα ερεθίσματα σε βασικά σχήματα, χρώματα, σχέδια. Κατόπιν αρχίζει να ταιριάζει τα σχέδια, χρώματα, σχήματα με αποθηκευμένες μνήμες, τα συνδέει με συναισθήματα και καθορισμένες σημασίες συμβάντος, δοκιμάζοντας τα όλα μαζί σε μια ολοκληρωμένη «εικόνα» και στέλνοντας την στον μετωπικό λοβό στιγμιαία 50 φορές ανά δευτερόλεπτο. Ακριβώς αυτό κάνει ο εγκέφαλος σου όταν “βλέπει” λέει η Νευροφυσιολογία.

Δεν βλέπουμε συνεχώς. Είναι κάπως σαν μια διακοπτόμενη ταινία. Αυτό σημαίνει πως ο εγκέφαλος ζωγραφίζει οτιδήποτε «βλέπει». Μελετώντας οι επιστήμονες περιστατικά με εγκεφαλικά ανακάλυπταν πως όταν κάποιος πάθαινε εγκεφαλικό και ένα μικρό μέρος του εγκεφάλου σταματούσε να λειτουργεί, αυτό επηρέαζε την οπτική αίσθηση των ασθενών.

Άλλη απόδειξη πως ο εγκέφαλος ζωγραφίζει και δεν «βλέπουμε» με τα μάτια μας είναι πως το μέρος όπου πάει το οπτικό νεύρο μέσω του οφθαλμικού βολβού μέχρι το πίσω μέρος του εγκεφάλου δεν διαθέτει οπτικούς υποδοχείς. Γι αυτό αν περιμένουμε κλείνοντας το ένα μάτι να δούμε ένα μαύρο στίγμα στην μέση, δεν το βλέπουμε. Αυτό συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλος δημιουργεί, ζωγραφίζοντας την εικόνα όχι το μάτι.

Υπάρχει Ένα Γατάκι Στην Μύτη Σου..

Δεν Πιστεύεις ‘Ο,τι Υπάρχει; Άρα Δεν Υπάρχει..

Οι επιστήμονες έβαλαν νεογέννητα γατάκια σε περιβάλλον χωρίς κάθετες γραμμές. Τα άφησαν να μεγαλώσουν αρκετά και βδομάδες αργότερα όταν τα τοποθέτησαν σε «κανονικό» περιβάλλον, τα γατάκια Δεν Έβλεπαν, Δεν Μπορούσαν Να Δουν, κανένα αντικείμενο με κάθετη διάσταση, (όπως τα πόδια ενός τραπεζιού) και έπεφταν επάνω του. Είναι πολύ απλό. Βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε, ότι πιστεύουμε πως υπάρχει, ότι υπάρχει ΉΔΗ καταγεγραμμένο μέσα στο εγκέφαλο μας. Βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε, ότι πιστεύουμε πως υπάρχει και δεν βλέπουμε ότι μας είναι δυσάρεστο, ξένο η δεν πιστεύουμε πως υπάρχει.

Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων αρνείται να δει κάτι, οτιδήποτε πέρα από ότι του έχουν ήδη εμφυτεύσει. Αν λοιπόν βλέπουμε και χτίζουμε την πραγματικότητα από το απόθεμα εμφυτευμένης μνήμης, συναισθημάτων, συνειρμών, που ήδη διαθέτουμε, πως θα καταφέρουμε να αντιληφθούμε οτιδήποτε νέο, καινούργιο, διαφορετικό; Το μυστικό είναι Η Νέα Γνώση, οι νέες συνάψεις στον εγκέφαλο μας.

Το Δυσκολότερο Είναι Να Δεις,
Αυτό, Που Είναι Ακριβώς Μπροστά Στα Μάτια Σου…

Ειδικά αν δεν υπάρχει ήδη μέσα στο μυαλό σου !<

Η Νέα Γνώση σημαίνει πως προσθέτουμε νέες επιλογές στον υπολογιστή, στον κατάλογο που διαθέτει ο εγκέφαλος, για το τι είναι πραγματικό, αληθινό, υπαρκτό. Αν θέλεις να δεις ένα άλλο κόσμο, μια πλέον ενδιαφέρουσα οπτική, χρειάζεται να τροφοδοτήσεις τον εγκέφαλο σου με Νέα Στοιχεία, Νέα Δεδομένα, Νέα Γνώση. Αλλά να θυμάσαι πως αυτή η Νέα Γνώση είναι μια καταγραφή των διεργασιών της πραγματικότητας που βασίζεται μόνο στην δική σου προσωπική αντίληψη και εμπειρία. Αυτή η Νέα Γνώση απαιτεί Κατανόηση, Εμπειρία, Διαύγεια.

Αν θέλεις να περιγράψεις σε κάποιον άλλο πως είναι να τρώει ένα ζουμερό, γλυκό, νόστιμο, ροδάκινο μπορείς να κάνεις μόνο αυτό. Να το περιγράψεις Αν θέλεις να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει την αίσθηση, να κολυμπάει σε μια θάλασσα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ακριβώς αυτό, να την περιγράψεις (Καταπληκτική αίσθηση, άρωμα πέρα από κάθε φαντασία..) και άλλα τέτοια. Μόνο αυτό όμως. Ίσως να κατανοήσει την περιγραφή σου αλλά χρειάζεται και η Εμπειρία, που αποκτάται ΜΟΝΟ ΜΕ ΔΡΑΣΗ προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Δηλ. αν θέλεις να έχεις την εμπειρία “θάλασσα” χρειάζεται να κατευθύνεις την δράση σου προς την θάλασσα, για να αποκτήσεις την γνώση και να δημιουργήσεις την εμπειρία. Όμως αν λανθασμένα ή σκόπιμα κατόπιν υποδείξεως,  κατευθύνεις την δράση σου, προς το βουνό θεωρώντας πως πας προς την θάλασσα, θα αποκτήσεις την εμπειρία του βουνού θεωρώντας το για θάλασσα.

Επομένως για να διευρύνουμε τους ορίζοντες της ζωής και να αποκτήσουμε νέες γνώσεις χρειάζονται και Νέες Εμπειρίες. Ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να κάνεις ανατροφοδότηση του εγκεφάλου είναι να γίνεις Παρατηρητής. Άρχισε να μελετάς τις συνήθειες σου με την ακρίβεια ενός «Παίχτη’ όταν μελετά τον αντίπαλο. Με απλά λόγια παρατήρησε, μελέτησε τον εαυτό σου, με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορείς να επέμβεις όταν επαναλαμβάνεσαι. Ανακαλύπτοντας τι κάνεις συνεχώς θα μπορέσεις να κάνεις κάτι εντελώς καινούργιο. Με έναν νέο τρόπο και αν είναι δυνατόν, αν έχεις την ενέργεια να το αντέξεις πέρα από τα κοινώς καθιερωμένα. Μην ξεχνάς πως…

“Κάθε μέρα έχουμε Ανατολή. Πολλές μέρες, πολλές ανατολές.

Ο άνθρωπος απολαμβάνει ελάχιστες.

Είναι πολύ δύσκολο να παρατηρεί το φυσικό Σύμπαν.

Σκέψου πόσο δύσκολο είναι, να αρχίσει να παρατηρεί τον Εαυτό του.

Να στρέψει την προσοχή του από έξω προς τα μέσα.

Εσένα πότε σε μάγεψε η ανατολή, η δύση, η πανσέληνος;”

Δεν αντιλαμβανόμαστε όντως την πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε αυτό που νομίζουμε ή πιστεύουμε πως είναι η πραγματικότητα. Βλέπουμε την εικόνα της πραγματικότητας που ο εγκέφαλος μας έχει κατασκευάσει από τα εισαγόμενα αισθητηριακά δεδομένα, και από τους αμέτρητους συνειρμούς που προσφέρουν τα δίκτυα των νευρώνων του. Με απλά λόγια ότι βλέπουμε εξαρτάται από τις εμπειρίες μας και από τον τρόπο που τις επεξεργαζόμαστε και αυτές αποτελούν τον κόσμο που βλέπουμε.

Καθώς διαβάζετε αυτά εδώ τα γράμματα, παρ’ όλο που οι αισθήσεις σας παραλαμβάνουν τα δεδομένα της θερμοκρασίας στο δωμάτιο, το βάρος του κορμιού σας στην καρέκλα, την αίσθηση των ρούχων που φοράτε, του θορύβου των αυτοκινήτων στο δρόμο, και το άρωμα του αφρόλουτρου. Τίποτε δεν έχετε αντιληφθεί από αυτά, η προσοχή σας είναι στραμμένη στα γράμματα που διαβάζετε. Αλλά οι πληροφορίες είναι εκεί από πάντα. Αυτές τις πληροφορίες επεξεργάζεται ο εγκέφαλος σας και δημιουργεί για χάρη σας τον τρόπο που ερμηνεύετε τον κόσμο.

Το μοναδικό έργο που παίζεται στον εγκέφαλό μας
είναι αυτό που είμαστε διαθέσιμοι να δούμε.

Η πρώτη μεγάλη προβολή κινηματογραφικής ταινίας στην Ιστορία, ήταν ένα φιλμάκι λίγων λεπτών, που λεγόταν ‘’Η Άφιξη του Τραίνου’’ και έδειχνε απλά ένα τραίνο να μπαίνει στο σταθμό. Τι απλό. Κι όμως, ο ευφυής σκηνοθέτης της έκανε το εξής συγκλονιστικό: σε κάποια φάση τοποθέτησε την κάμερα πάνω στις γραμμές, κινηματογραφώντας το τραίνο να έρχεται κατά πάνω στο φακό.

Μόλις αυτό το πράγμα προβλήθηκε στην πρώτη κινηματογραφική αίθουσα, ξαφνικά έγινε πανικός, όλοι ανεξαιρέτως μέσα στον χώρο προβολής άρχισαν να τρέχουν για να σωθούν, θεωρώντας ότι το τραίνο έρχεται καταπάνω τους! ..και πραγματικά, το τραίνο ερχόταν καταπάνω τους, δεν το νόμισαν, αλήθεια έτσι ήταν. Σήμερα αυτό ακούγεται τελείως τρελό, αλλά αυτό από μόνο του άραγε δεν σημαίνει ότι πριν από μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι ζούσαν σε μια άλλη πραγματικότητα; Ένα παράξενο τραίνο από αλλού, βγήκε τότε από την οθόνη της σκοτεινής μυητικής αίθουσας, και από τότε περιπλανιέται στον κόσμο…

Αυτές είναι κάποιες από τις σκέψεις ενός από τους πατέρες του σύγχρονου εναλλακτικού στοχασμού, από τα γραπτά του Charles Fort (1874-1932):

*Είναι η άποψή μας, ότι τίποτε δεν μπορεί να επιχειρήσει να υπάρξει, εκτός αν επιχειρήσει να αποκλείσει κάτι άλλο: ότι αυτό που κοινώς ονομάζεται Οντότητα, είναι μια κατάσταση που έχει κατασκευαστεί λίγο-πολύ συμμετρικά με την εμφάνιση της θετικής διαφοράς ανάμεσα σ’ αυτό που περικλείεται και σ’ αυτό που αποκλείεται…

*Όμως, είναι η άποψή μας, ότι δεν υπάρχουν θετικές διαφορές: ότι όλα τα πράγματα είναι σαν ένα ποντίκι και ένα έντομο που έχουν εισχωρήσει τρώγοντας, μέσα στην καρδιά ενός κεφαλιού τυρί. Ένα ποντίκι κι ένα έντομο: δυο πράγματα δεν θα μπορούσε να φαίνονται πιο διαφορετικά. Είναι εκεί μέσα, μια βδομάδα, μέσα στο τυρί, και τρώνε, ή θα μείνουν εκεί μέσα ένα μήνα: τότε, και τα δύο, είναι μονάχα μεταβολές, μεταποιήσεις, μεταλλάξεις του τυριού. Το τυρί μεταμορφωμένο σε κάτι άλλο, μέσα στον εαυτό του. Πιστεύω ότι είμαστε όλοι ποντίκια κι έντομα, και δεν είμαστε παρά οι διαφορετικές εκφράσεις ενός τυριού που περικλείει τα πάντα…’

* Λευκά κοραλλένια νησιά σε μια σκοτεινή μπλε θάλασσα. Η φαινομενική ευκρίνειά τους, η φαινομενική ατομικότητά τους, οι διαφορές μεταξύ τους. Όμως, όλα τους δεν είναι παρά προβολές από το ίδιο τέρμα του βυθού της θάλασσας. Η διαφορά μεταξύ θάλασσας και στεριάς, δεν είναι θετική. Σε όλο το νερό υπάρχει ξηρά: σε όλη τη στεριά υπάρχει νερό…

* Τότε, όλα τα φαινομενικά πράγματα, δεν είναι καν πράγματα, αν όλα είναι συνεχή, περισσότερο απ’ ότι αν το πόδι ενός τραπεζιού είναι ένα πράγμα από μόνο του, είναι μονάχα μια προβολή από κάτι άλλο. Ούτε ένας από εμάς δεν είναι ένα αληθινό πρόσωπο, αν είμαστε βέβαια η συνέχεια του περιβάλλοντος… αν, φυσικά, δεν υπάρχει τίποτε σε μας παρά μόνο εκφράσεις της σχέσης με το περιβάλλον…

* Όλα τα πράγματα που φαίνονται να έχουν μια ταυτότητα δική τους, είναι μονάχα νησιά που είναι προβολές ή προεκτάσεις από κάτι που υπάρχει από κάτω, και δεν έχουν αληθινά περιγράμματα από μόνα τους. Η κορυφή του παγόβουνου. Όμως, όλα τα πράγματα, αν και μονάχα προβολές, αγωνίζονται να αποδράσουν, να ξεφύγουν από τον δυνάστη τους, από αυτό που βρίσκεται από κάτω, το οποίο τους αρνείται να έχουν τη δική τους ταυτότητα…

* Συνέλαβα ένα υπερ-συνεχές πλέγμα, ένα δίκτυο, που σ’ αυτό και απ’ αυτό όλα τα φαινομενικά πράγματα είναι πολλές και διαφορετικές εκφράσεις του, αλλά στο οποίο όλα τα πράγματα εκεί μέσα είναι οι διαφορετικοί προσδιορισμοί μιας προσπάθειας τους να αποδράσουν και να γίνουν αληθινά πράγματα, ή να ιδρύσουν οντότητα, ή θετική διαφορά, ή τελική οριοθέτηση, ή ακαθόριστη ανεξαρτησία, ή προσωπικότητα ή ψυχή –όπως την αποκαλούμε στα ανθρώπινα φαινόμενα. Αν δεν δράσουν έτσι, δεν μπορεί να φανεί ότι υπάρχει…

Ο Αριστοτέλης, χωρίς να γνωρίζει τους σύγχρονους νόμους της οπτικής, κατανοούσε αυτή τη γενική αρχή αρκετά καλά ώστε να δηλώσει ότι η λέξη «βλέπω» είναι μία λανθασμένη έκφραση, και ότι η σωστή είναι «είδα». Διότι υπάρχει αυτό που συμβαίνει ενδιάμεσα. Σ’ αυτό το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, ο εγκέφαλος επιβάλλει σχήμα, μορφή, χρώμα, νόημα, και πάρα πολλά άλλα, στο σήμα.

Όταν λαμβάνουμε πληροφορίες από το περιβάλλον μας, δεν είναι ούτε καλές ούτε κακές, ούτε χρήσιμες ούτε άχρηστες, ούτε σωστές ούτε λανθασμένες, ούτε αληθινές ούτε ψεύτικες, μέχρι να ξεκαθαρίσουμε τη στενή σχέση μας με αυτές. Ο εγκέφαλος έχει γνώμη για τα πάντα, αλλά δεν μας ενημερώνει για αυτήν, μας την παρουσιάζει συνδυασμένη με τις εικόνες. Η γνώμη του είναι η πραγματικότητά μας, και αυτό, αν δεν το ξέρετε, λέγεται «εικονική πραγματικότητα», virtual reality. Μέσα σε αυτό ζούμε…

Μπορούμε να «σταματήσουμε τον κόσμο» και να παρακολουθήσουμε τον εγκέφαλο να κατασκευάζει την εικονική πραγματικότητα; Με ποιο μέσο μπορούμε να το κάνουμε; Μπορεί ο νους να παρατηρήσει τις διεργασίες του νου; Ο εγκέφαλος να παρατηρήσει τον εγκέφαλο; Μπορούμε άραγε να αποδεσμεύσουμε ένα μέρος του νου μας από το Matrix, και να το βάλουμε να παρακολουθήσει και να μας αποκαλύψει τους τρόπους σύνδεσης του υπόλοιπου νου μας με το Matrix της πραγματικότητας; Μπορούμε να είμαστε σε δύο μέρη ταυτόχρονα; Για να δούμε στ’ αλήθεια την πόλη και τη συλλογική οντότητα που ζει μέσα στην πόλη, πρέπει να βγούμε έξω από την πόλη και έξω από το πλήθος.

Δεν υπάρχει ότι δεν μπορείς να δεις,
αλλά, αυτό που δεν μπορείς να δεις, πως ξέρεις ότι δεν υπάρχει; !!!

Σκέψου πόσο ανόητος φαίνεσαι, όταν λες -αν δεν το δω με τα μάτια μου δεν το πιστεύω- και άλλες ανάλογες μεγαλοστομίες. Τα μάτια σου σε κοροϊδεύουν, ειδικά αν δεν έχεις καλλιεργήσει τον εγκέφαλο σου, γιατί με τον εγκέφαλο βλέπεις και όχι με τα μάτια. Λένε οι μεγάλοι επιστήμονες πως αν δεν παρατηρήσεις κάτι αυτό δεν υπάρχει! Υπάρχει από την στιγμή που ο παρατηρητής, παρατηρεί το παρατηρούμενο. Ναι αλλά αν δεν το παρατηρήσει αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, απλά δεν υπάρχει ΜΟΝΟ για τον συγκεκριμένο παρατηρητή. Επομένως πρόσεχε τι παρατηρείς αν δεν θέλεις να του δώσεις υπόσταση.

Πόσο σίγουρος είσαι για τα μάτια σου;

Κάνε αυτές τις απλοϊκές ασκήσεις Η σύγχρονη φυσική ειδικά η Κβαντική θεώρηση έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί καθαρά φιλοσοφικούς όρους για την περιγραφή της πραγματικότητας, του κόσμου που μας περιβάλει και μέσα του ζούμε. Άλλωστε από την απαρχή του ανθρώπου ο Φιλόσοφος έχει ήδη αναφέρει όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ελεύθερος από τα δεσμά της φυλακής των δημιουργιών, άσχετα αν έχει Συμφωνήσει να παραμείνει φυλακισμένος από καθαρή τεμπελιά και βόλεμα.

Οι λέξεις, οι φράσεις, οι μέθοδοι και οι θεωρίες αποτελούν τελικά ασώματα γονίδια, ένα είδος αφηρημένου DNA. Είναι δηλαδή ολοζώντανα πράγματα που μεταβιβάζονται από εγκέφαλό σε εγκέφαλο, από κύτταρο σε κύτταρο και αυτό-αναπαράγονται με τη μίμηση και την Συμφωνία σε ό,τι αυτά τα memes περιέχουν.

Η μεταβίβαση των meme (μιμιδίων) μπορεί να πραγματοποιείται είτε ως ασυνείδητη ή συνειδητή αντιγραφή αντιλήψεων, συμπεριφορών και τεχνουργημάτων εκ μέρους του μιμητή, είτε ως διδασκαλία, έκθεση ή άλλη μορφή διάχυσής τους εκ μέρους του μιμούμενου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση τα meme (μιμίδια) χαρακτηρίζονται «ενεργά». Όπως ακριβώς και στην θεωρία περί εγωϊστικών γονιδίων, που γίνονται αντιληπτά ως βιολογικές οντότητες των οποίων η τάση διευρυμένης αναπαραγωγής υπαγορεύει πρωτίστως εγωϊστικές και δευτερευόντως αλτρουϊστικά εγωιστικές συμπεριφορές, έτσι και τα meme κατανοούνται ως ελάχιστες πολιτισμικές οντότητες που τείνουν να αναπαραχθούν και να διαχυθούν.

Η ικανότητά τους να το επιτύχουν εξαρτάται από τρία ποιοτικά χαρακτηριστικά: την πιστότητα, ήτοι την ικανότητά τους να παράγουν ή να επιβάλουν την ακριβή αναπαραγωγή των διακριτικών τους γνωρισμάτων, την γονιμότητα, ήτοι την δυνατότητά τους να μεγιστοποιούν των αριθμό των αντιγράφων τους σε δεδομένο χρόνο και την μακροζωία, ήτοι την διάρκεια διατήρησης της κλωνοποιητικής ισχύος δεδομένου meme. Είναι ενδιαφέρον να τα δούμε αναλυτικά και μην ξεχνάς ούτε στιγμή πως το καλύτερο αντίδοτο των meme είναι η ΔΙΑΚΡΙΣΗ και μόνον. Αποκτώντας ΔΙΑΚΡΙΣΗ μπορείς να αντιληφθείς πως μέσω των meme’s ο κόσμος αυτός ανήκει στις Οργανικές Πύλες η αλλιώς στους Επιτυχημένους Ψυχοπαθείς. 

Από την θεώρηση αυτή οι Ιδέες και οι Λέξεις που αυτές εκφράζονται μα και τα  Συν-Αισθήματα που τα ακολουθούν έχουν μια δική τους οντότητα. Με την επανάληψη γίνονται αντιληπτές σαν υλική πραγματικότητα, σαν ουσιαστικές δομές και διαδικασίες στ’ ανθρώπινα νευρικά συστήματα. Η θεώρηση του  Σελτρέικ που είναι ο δημιουργός της θεωρίας των μορφογενετικών πεδίων, αναφέρει πως  κάθε φορά που σχηματίζονται κερδίζουν σε δύναμη και ορμή, ενισχύονται τα μορφογενετικά τους πεδία και γίνονται από μόνα τους μια εξελικτική δύναμη…

Όλοι μας διαθέτουμε ένα ενσωματωμένο πρότυπο του κόσμου, αποτέλεσμα των εμπειριών μας, μέσω των συμφωνιών και των επαναλαμβανόμενων ενσαρκώσεων μας. Ο εγκέφαλός βρίσκεται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία αυτού του προτύπου και κάθε τι που αντιλαμβάνεται σπεύδει να το κρίνει, να το συγκρίνει και να το εντάξει σύμφωνα με το πρότυπο που έχει συνηθίσει, σε συγκεκριμένο “κουτάκι”

Αν λοιπόν κάποιο φαινόμενο, συμβάν, αντικείμενο, ή γεγονός, δεν ταιριάζει με το διανοητικό πρότυπο που έχει συνηθίσει ο εγκέφαλος, αυτός αμέσως το αποδοκιμάζει, το απορρίπτει και το ξεχνά. Σε αυτό το σημείο ας αναφέρω, ότι όποιος δεν έχει ενδιαφέρον, ή δεν θα διαβάσει τα άρθρα του Δον Χουάν ή αν κατά λάθος τα διαβάσει, δε θα διαβάσει τα «επικίνδυνα» σημεία, που ή δεν μπορεί να τα καταλάβει, ή προκαλούν τη λογική και τις εμφυτεύσεις του. Αλλά ακόμα κι όταν τα διαβάσει σύμφωνα με τον Δον Χουάν:

«Δεν υπάρχει τελικό σταυροδρόμι, ή τελικό βήμα πουθενά. Κι επειδή δεν υπάρχει τελικό βήμα πουθενά, δε θα έπρεπε να υπάρχει καμιά μυστικότητα για οποιοδήποτε μέρος της τύχης μας σαν φωτεινά όντα. Η προσωπική δύναμη αποφασίζει για το ποιος μπορεί, ή ποιος δεν μπορεί να επωφεληθεί από μια αποκάλυψη. Οι εμπειρίες μου με τους συντρόφους μου μού έχουν δείξει ότι λίγοι, πάρα πολύ λίγοι απ’ αυτούς είναι πρόθυμοι να ακούσουν και από τους λίγους που ακούνε, ακόμα λιγότεροι είναι πρόθυμοι να δράσουν σύμφωνα με αυτά που ακούνε. Και από αυτούς που είναι πρόθυμοι να δράσουν, ακόμα λιγότεροι έχουν την προσωπική δύναμη (ΕΝΕΡΓΕΙΑ) που χρειάζεται για να επωφεληθούν από τις δράσεις τους.»

Οι ασταθείς έτσι, μη συγκροτημένοι, ή ανισόρροποι, που δεν έχουν την απαραίτητη Ενέργεια, νηφαλιότητα, θέληση, επιμονή και υπομονή που απαιτείται για να οδηγηθούν σε οποιοδήποτε χρήσιμο για την ελευθερία αποτέλεσμα, θα εγκαταλείψουν γρήγορα το παιχνίδι ειδικά όταν δεν παίζεται με τους κανόνες που ήδη γνωρίζουν. Η μη δομημένη προσωπικότητά τους, είναι και η βασική προστασία τους, γιατί αν μπουν σε ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζουν τους κανόνες του, τους σκοπούς, τα εμπόδια και τις ελευθερίες, που αυτό περιέχει, κινδυνεύουν στην καλύτερη περίπτωση να χάσουν και στην χειρότερη ..ας μην αναφερθώ καλύτερα. Άρα καλύτερα να μην συνεχίσουν σε ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζουν.

Η λογική είναι το Πέπλο της Ίσιδας! Σκεπάζει, καλύπτει και αποκρύβει την πραγματικότητα, υποδυόμενη συνήθως το ρόλο της. Αρκεί να κινούμαστε στο πεδίο της λογικής και όχι στα περίχωρα της, όπως κάνει ή ανθρωπότητα σήμερα.