Τηλεπάθεια

Τηλεπάθεια

Ήταν η φυσική ικανότητα του ανθρώπου.

Μπορούμε να την κάνουμε να ξυπνήσει και πάλι!

 «Ζωγράφισε κάτι, οτιδήποτε, αλλά να είναι ένα απλό σχέδιο»  είπε και ταυτόχρονα έστρεψε ολόκληρο το σώμα του προς την αντίθετη κατεύθυνση ώστε να μη δει καθόλου το σκαρίφημα που άρχισα να φτιάχνω πρόχειρα.

Όταν τελείωσα, πάντα χωρίς να γυρίσει πήρε ένα χαρτί κι έφτιαξε ένα  ακριβές αντίγραφο του μικρού σπιτιού με την τριγωνική στέγη και τα τρία μικρά παράθυρα που είχα ζωγραφίσει. Απέναντί μου είχα τον Γιούρι Γκέλερ έναν από τους πιο αινιγματικούς ανθρώπους λόγω των ιδιαίτερων ικανοτήτων του που ξεκινούν από το διανοητικό λύγισμα κουταλιών και φτάνουν ως το φύτρωμα των σπόρων στις παλάμες του απλώς επειδή «επικοινωνεί» μαζί τους. Στην πραγματικότητα η γκάμα των ικανοτήτων του είναι πολύ ευρύτερη γι αυτό και όπως παραδέχθηκε σ’ εκείνη τη συνομιλία μας, κάποτε έφτασε να εργαστεί για την CIA ως τηλεπαθητικός κατάσκοπος! « Παραιτήθηκα όμως τη μέρα που με πήγαν σε μια φάρμα και μου είπαν να δοκιμάσω αν μπορώ να σκοτώσω τηλεπαθητικά ένα ζώο» είπε. 

Ιδού λοιπόν που η τηλεπάθεια δεν είναι πλέον ένα παράδοξο της ανθρώπινης εμπειρίας, ούτε καν μια αμφισβητήσιμη ικανότητα  για το κατά πόσον όντως υπάρχει αφού σε ορισμένους κύκλους όχι μόνο έχει γίνει περίτρανα αποδεκτή αλλά έχει διεισδύσει ακόμα και στις μυστικές υπηρεσίες όπου μετατράπηκε σε  μυστικό όπλο. 

Στην περίοδο του ψυχρού πολέμου μάλιστα αυτού του τύπου τα πειράματα γνώριζαν συναρπαστικές διαστάσεις καθώς έβαζαν σε έναν υπερβατικό ανταγωνισμό τις δυο υπερδυνάμεις. 

Κάθε μια προσπαθούσε να κατανοήσει τους μυστικούς μηχανισμούς που κινητοποιούν την ικανότητα ανταλλαγής πληροφοριών και σκέψεων δίχως τη μεσολάβηση των εξωτερικών αισθήσεων.

Τηλεπαθητικές Μπλόφες

Όταν για παράδειγμα κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση , μαζί με τα πυρηνικά που διέρρευσαν προς όλες τις κατευθύνσεις, διέρρευσαν επίσης και εντυπωσιακές πληροφορίες για τα παραψυχολογικά πειράματα που γίνονταν από τη Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών. Ανάμεσα στ’ άλλα είχε βγει κι ένα σκάνδαλο στο οποίο ήταν αναμεμιγμένος ο διάσημος Ρώσος σκακιστής Γκασπάρωφ ο νους του οποίου βρισκόταν υπό ειδική τηλεπαθητική εκπαίδευση. 

Όλα αυτά που μας φαίνονται να αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας είναι μια πολύ απτή πραγματικότητα ιδίως στους χώρους του στρατού. Διόλου παράδοξο άλλωστε εφόσον ο τελειότερος κατάσκοπος είναι εκείνος που δεν χρειάζεται μυστικούς κώδικες για να μεταδώσει τις πληροφορίες του. Το κάνει τηλεπαθητικά δίχως  να κινδυνεύει να συλληφθεί με το ενοχοποιητικό υλικό στα χέρια. 

Επιπλέον δεν χρειάζεται καν να διεισδύσει σε απαγορευμένους χώρους , απρόσιτα γραφεία και διαβαθμισμένους φακέλους ή να καταφύγει στις γνωστές υποκλοπές. Αρκεί απλώς να διεισδύσει στο νου του ανθρώπου που τον ενδιαφέρει. Για τις μυστικές υπηρεσίες ο κόσμος της δύναμης του νου ήταν η πιο δελεαστική περιοχή ανεύρεσης νέων όπλων. 

Κι έτσι, ενώ κάποιοι συντηρητικοί, υπερ-υλιστές επιστήμονες έριζαν με άλλους συναδέλφους τους για το κατά πόσο όντως υπάρχει η τηλεπάθεια οι δύο υπερδυνάμεις στρατολογούσαν και εκπαίδευαν άτομα με στόχο να «διαβάζουν» το νου των αντιπάλων ή να τους «υποβάλλουν» τηλεπαθητικά σκέψεις και συμπεριφορές. 

Παράλληλα ανακάλυπταν ότι η εκπαίδευση τηλεπαθητικών ατόμων θα μπορούσε να έχει πολύ πρακτικές εφαρμογές. Όπως στην μετάδοση πληροφοριών ή σημάτων κινδύνου όταν κανένα άλλο μέσον δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Προς αυτή την κατεύθυνση είχαν κινηθεί σημαντικά πειράματα στα οποία συμμετείχαν ακόμα και αστροναύτες.  Όταν μερικούς μήνες μετά την αποστολή του «Απόλλων 14» στην Σελήνη , τον Φεβρουάριο του 1971 ανακοινώθηκε ότι σ’ αυτήν την πτήση ο αστροναύτης Έντγκαρ Μίτσελ επιχείρησε να επικοινωνήσει τηλεπαθητικά με τέσσερα ειδικά επιλεγμένα άτομα στη γη το κοινό άκουσε αυτή την πληροφορία κατάπληκτο. 

Το πείραμα ήταν πραγματικά τολμηρό αλλά ταυτόχρονα επιβεβαίωνε ένα μεγάλο αξίωμα σχετικά με την τηλεπάθεια, ότι ο χώρος δεν παίζει κανένα ρόλο. Η απόσταση Γης- Σελήνης δεν είχε καταφέρει να εμποδίσει την τηλεπαθητική μετάδοση του μηνύματος « Τα αποτελέσματα ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία» παραδέχθηκε ο σμηναγός Μίτσελ επιβεβαιώνοντας πως υπάρχει κάτι που ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός: η σκέψη.

Δοκιμάστε για παράδειγμα, να φέρετε στο νου σας το υπνοδωμάτιό σας (αν δεν βρίσκεστε ήδη σ’ αυτό την παρούσα στιγμή). Δείτε το κρεβάτι σας. Το χώρο γύρω. Αν το κάνατε, τότε κινηθήκατε με μια ταχύτητα που κανένα φυσικό μέσο δεν θα μπορούσε να τη φτάσει. Φτάσατε στο δωμάτιό σας γρηγορότερα κι από το φως.

Η Αρχαιότερη Γλώσσα των Όντων

Αν και κάποτε μαίνονταν οι διαμάχες για το κατά πόσον όντως υπάρχουν ικανότητες του νου που δεν εξαρτώνται από τις εξωτερικές αισθήσεις ο Ευγένιος Κονέτσι Διευθυντής Βιοτεχνολογικής Έρευνας του βαρυσήμαντου Γραφείου Προχωρημένων Μελετών και Τεχνολογίας της Εθνικής Διοίκησης Αεροναυτικής και Διαστήματος παραδέχθηκε πως η NASA ασχολείται ενεργά με την μελέτη ψύχο-φυσιολογικής μεταβίβασης πληροφοριών, δηλαδή με την τηλεπάθεια. 

Αν και αυτή η παραδοχή σήκωσε όρθια την τρίχα των συντηρητικών επιστημόνων που δαιμονοποιούσαν ότι άγγιζε τα όρια του παραφυσικού τελικά η τηλεπάθεια, δηλαδή η λήψη και μετάδοση πληροφοριών μόνο με τη δύναμη της σκέψης, μπήκε σε πειραματικό έλεγχο μέσα σε διαστημόπλοια, πανεπιστημιακά εργαστήρια και  στρατιωτικές εγκαταστάσεις. 

Όλα αυτά, αν και σημαντικά , ήταν ουσιαστικά περιττά για τον καθημερινό άνθρωπο που μπορούσε και χωρίς την επιστημονική πιστοποίηση να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτής της θαυμαστής ικανότητας του νου. 

Ένα τηλέφωνο που χτυπά και ξέρουμε ποιος είναι, ένας φίλος που συναντάμε ξαφνικά ύστερα από καιρό και που δίχως λόγο τον είχαμε στη σκέψη μας, μια απάντηση που μας δίνει κάποιος σε ένα ερώτημα που απλώς σχηματίστηκε μέσα στο νου μας είναι από τις πιο κοινές, τις πιο καθημερινές εκδηλώσεις αυτής της πανανθρώπινης ικανότητας που σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό και με ένα είδος διαίσθησης. 

Πράγματι, πολλοί άνθρωποι έχουν αισθανθεί πως κάτι δυσάρεστο συμβαίνει σε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο ακριβώς τη στιγμή που το γεγονός εκδηλώνεται. Ακόμα κι αν τους χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα με κάποιο τρόπο «γνωρίζουν» πως κάτι συμβαίνει στους αγαπημένους τους. Έχει μάλιστα παρατηρηθεί πως  η συντριπτική πλειοψηφία της τηλεπαθητικής διαίσθησης αφορά σε δυσάρεστα παρά ευχάριστα συμβάντα επιβεβαιώνοντας πως τα δυσάρεστα νέα μεταδίδονται ταχύτερα. Η αιτία γι αυτό ,λένε οι βιολόγοι, ανάγεται σε έναν αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης όπου τα διάφορα είδη ειδοποιούντο μεταξύ τους με τηλεπαθητικά μηνύματα εν όψει κάποιου κινδύνου. Οι πιο τολμηροί επιστήμονες λένε πως αυτό ισχύει για όλα τα έμβια όντα συμπεριλαμβανομένων των ζώων και των φυτών.

Και τα δέντρα μιλάνε!

 Άηχα εσωτερικά σήματα μεταδίδονται από δέντρο σε δέντρο, από ζώο σε ζώο και από άνθρωπο σε άνθρωπο όταν υπάρχει κάποιος κίνδυνος. Συχνά μάλιστα αυτό το σήμα γίνεται αντιληπτό και μεταξύ διαφορετικών ειδών. 

Πολλά συγκινητικά περιστατικά έχουν καταγραφεί  για την τηλεπαθητική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων και των αγαπημένων τους κατοικιδίων που συχνά εκδηλώνουν με την ασυνήθιστη συμπεριφορά τους μια τηλεπαθητική «επίγνωση» ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει στο αφεντικό τους. Για τους δύσπιστους που αναρωτιούνται πώς στην ευχή μπορεί να «συνομιλήσει» ένας άνθρωπος με ένα ζώο η απάντηση έρχεται από τις μεταφυσικές παραδόσεις αλλά και από την Πλατωνική σκέψη. Ο Πλάτωνας υποστήριζε λοιπόν πως η δημιουργία της γλώσσας –όσο τέλεια κι αν είναι όπως η ελληνική- είναι ένα είδος οπισθοδρόμησης, μια απώλεια πλούτου της ανθρώπινης συνείδησης. Η γλώσσα χρειάστηκε να αναπτυχθεί όταν οι άνθρωποι αποσυνδέθηκαν από μια ανώτερη κατάσταση  και από  τη φυσική τους ικανότητα για τηλεπαθητική επικοινωνία. Οι μεταφυσικές παραδόσεις συμπληρώνουν πως  η επικοινωνία των υπερβατικών όντων γίνεται τηλεπαθητικά. Οι άγγελοι και οι ανώτερες οντότητες επικοινωνούν τηλεπαθητικά μεταξύ τους και μαζί μας και τους ακούμε όχι με τα αυτιά μας αλλά μέσα στο νου μας. Αυτού του τύπου την εμπειρία περιγράφουν επίσης και εκείνοι που συναντούν και συνομιλούν με Θείες μορφές, οδηγούς και ψυχές νεκρών συγγενών στη διάρκεια μιας επιθανάτιας εμπειρίας. Η «συνομιλία» γίνεται με άηχο τρόπο, μόνο με τη σκέψη. Φαίνεται μάλιστα  πως αυτή η ξεχασμένη ικανότητα ενεργοποιείται ξανά κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες όπως ο έρωτας (!) ή όταν εμφανίζεται κάποιος θανάσιμος κίνδυνος.

Το Πείραμα Ναυτίλος

Το περίφημο πείραμα «Ναυτίλος» επιβεβαίωσε αυτή την τηλεπαθητική σύνδεση ακόμα και στον κόσμο των ζώων. Στη διάρκεια του πειράματος που διεξήχθη στο ατομικό υποβρύχιο Ναυτίλος από το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό μια οικογένεια κουνελιών χωρίστηκε στα δύο. Η μητέρα έμεινε στη ναυτική βάση στην ξηρά ενώ τα νεογέννητα κουνελάκια καταδύθηκαν με το υποβρύχιο στα βάθη της θάλασσας. Η μητέρα συνδέθηκε κατόπιν με έναν  ηλεκτροεγκεφαλογράφο ο οποίος έδειχνε ότι κάθε τόσο ένα έντονο ηλεκτρικό σήμα διαπερνούσε τον εγκέφαλό της. 

Ήταν ακριβώς τις στιγμές που ένα από τα κουνελάκια θανατωνόταν στο υποβρύχιο. 

Το πείραμα απέδειξε πως με κάποιο τηλεπαθητικό τρόπο η «είδηση» του θανάτου των νεογέννητων κουνελιών διαπερνούσε τους τόνους του νερού και γινόταν αισθητή από τη μητέρα τους αποδεικνύοντας πως ούτε το νερό ούτε η απόσταση ούτε η φυσική παρουσία ήταν αναγκαίες για την μετάδοση των τηλεπαθητικών μηνυμάτων. Ιδίως όταν αυτά σχετίζονται με καταστάσεις που απειλούν τη ζωή. 

Μεταγενέστερες μελέτες  συμπλήρωσαν αυτά τα ευρήματα  αποδεικνύοντας πως συχνά δεν είναι καν ανάγκη να υπάρχει κάποιος κίνδυνος για να «ανάψει» ο τηλεπαθητικός πομποδέκτης στο νου μας κι αυτό γιατί  η τηλεπαθητική μας σύνδεση με τα άλλα όντα είναι παρούσα είτε έχουμε επίγνωση γι αυτήν είτε όχι. Ο Ντάγκλας Ντη καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νιούαρκ απέδειξε πως ακόμα και τα άτομα που δεν λαμβάνουν συνειδητά τα τηλεπαθητικά μηνύματα επηρεάζονται ασυνείδητα από αυτά. 

Ο Ντη κατέληξε στο εντυπωσιακό συμπέρασμα πως όταν κάποιος σκέπτεται έντονα ένα πρόσωπο, με το οποίο διατηρούσε κάποτε ή διατηρεί φιλικό τουλάχιστον δεσμό, το πρόσωπο αυτό όσο μακριά κι αν βρίσκεται, παρουσιάζει μια περίεργη αλλαγή στην πίεσή του που μπορεί εύκολα να μετρηθεί ενώ ταυτόχρονα οι σφυγμοί πομπού και δέκτη συγχρονίζονται και ελαττώνεται η τάση του ηλεκτρικού πεδίου του δέρματος. 

Με λίγα λόγια , έστω κι αν εμείς δεν το συνειδητοποιούμε το σώμα μας το καταλαβαίνει όταν κάποιος μας σκέπτεται έντονα.

Το Αστείο του Φρόιντ

Η τηλεπάθεια όπως και τα υπόλοιπα παραφυσικά φαινόμενα αν και αποτελούν πανανθρώπινη εμπειρία μέχρι πριν από μερικά χρόνια έρχονταν προκλητικά σε σύγκρουση με την επιστημονικά έγκυρη εικόνα του κόσμου. Πάντα υπάρχουν όμως οι πρωτοπόροι. Ο Τζ. Ράιν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ των ΗΠΑ αποφάσισε στα μέσα του 20^ου αιώνα να αφιερώσει όλη την επιστημονική του έρευνα στο θέμα της τηλεπάθειας, παρά τις επιφυλάξεις και τις συχνά οργισμένες αντιδράσεις των συναδέλφων του. Πώς τολμούσε αυτός, ένας έγκριτος επιστήμονας να ασχολείται με ένα θέμα τόσο αμφιλεγόμενο αν όχι ανύπαρκτο; 

Οι μελέτες του Ράιν όμως συνεχίστηκαν για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Πραγματοποίησε πάνω από δέκα εκατομμύρια πειράματα που έδιναν χειροπιαστές αποδείξεις για την ύπαρξη της τηλεπάθειας και για τη δυνατότητα των ανθρώπων να επικοινωνούν με μοναδικό μέσο τη σκέψη τους. Κι όμως και οι εντυπωσιακότερες αποδείξεις συχνά δεν είναι ικανές να ανατρέψουν τις προκαταλήψεις , ιδίως τις επιστημονικές.  Όπως αυτή του Ντ. Χεμπ, καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Μακ Γκιλ, που δήλωσε με οργισμένη ειλικρίνεια : «αρνούμαι τις αποδείξεις της τηλεπάθειας όσο σοβαρές κι αν είναι γιατί βρίσκω τόσο ενοχλητική αυτή την ιδέα που καταντάει σχεδόν οδυνηρή. 

Δεν μπορώ να εξηγήσω την μαρτυρία του καθηγητή Ράιν και δεν μπορώ να δεχθώ την ερμηνεία του. Ακόμα και χίλιες σειρές παρόμοιων πειραμάτων με εκατό ξεχωριστούς πειραματιστές δεν θα με έπειθαν να παραδεχθώ την τηλεπάθεια.» Αυτό το τρανταχτό παράδειγμα επιστημονικής μισαλλοδοξίας δεν κάνει φυσικά λιγότερο υπαρκτό το φαινόμενο της επικοινωνίας νου με νου με το οποίο είχε ασχοληθεί επίσης ο Φρόϋντ και ο Γιουνγκ.  

Ο πατέρας της ψυχανάλυσης είχε καταλήξει πως η τηλεπάθεια έπαιζε έναν αποφασιστικό ρόλο στις σχέσεις του ασθενούς με τον ψυχαναλυτή του και διατύπωσε τη θεωρία ότι πρόκειται για κατάλοιπο μιας αρχαϊκής μεθόδου επικοινωνίας  μεταξύ των ανθρώπων. Κάνοντας ένα ακόμα βήμα ο Φρόιντ δήλωσε ότι ήταν έτοιμος «να θέσει την ψυχανάλυση στην υπηρεσία της τηλεπάθειας» όμως οι συνάδελφοί του τον απέτρεψαν φοβούμενοι ότι αυτός ο συσχετισμός θα δυσφημούσε τις αναλυτικές μεθόδους του και τον απέτρεψαν να διαβάσει τη μελέτη του με τίτλο «Ψυχανάλυση και Τηλεπάθεια» στο Διεθνές Ψυχαναλυτικό Συνέδριο του 1922. Στη μελέτη αυτή που δημοσιεύτηκε τελικά μετά το θάνατό του κάνει την εντυπωσιακή ομολογία « αν μπορούσα να ξαναζήσω τη ζωή μου από την αρχή , θα την αφιέρωνα στις ψυχικές έρευνες κι όχι στην ψυχανάλυση». 

Τα επιστημονικά κουτσομπολιά αναφέρουν επίσης ένα τηλεπαθητικό αστείο που έκανε ο Φρόιντ στο φίλο του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ήταν το χειμώνα του 1915, όταν η Βιεννέζικη κοινωνία έτρεχε καταγοητευμένη να παρακολουθήσει τις παραστάσεις που έδινε ένας νεαρός Πολωνός, ο Καρλ Μέσινγκ. Αυτός ο μικρός «μάγος» ισχυριζόταν ότι μπορούσε να διαβάζει τη σκέψη των συνανθρώπων του και κάθε βράδυ στις παραστάσεις του οι θεατές διαπίστωναν κατάπληκτοι ότι ήταν πράγματι σε θέση να συλλαμβάνει τη σκέψη τους.

Ένα απόγευμα ο Αϊνστάιν  κάλεσε τον νεαρό Πολωνό στο σπίτι του και μαζί και τον Φρόιντ στον οποίο πρότεινε να κάνουν μια δοκιμή .« Λοιπόν σκέψου κάτι κι ας δούμε αν ο Κάρλ είναι σε θέση να το συλλάβει» του είπε . Το ανεπίσημο πείραμα αρχίζει και ο ίδιος ο Καρλ ξαφνιάζεται όταν συλλαμβάνει τηλεπαθητικά τη σκέψη του Φρόιντ . Αποφασίζει όμως να την υλοποιήσει. Πλησιάζει τον Αϊνστάιν και με ένα διστακτικό χαμόγελο του λέει «Σας ζητώ συγνώμη αλλά πρέπει να σας κάνω κάτι που ο κύριος  Φρόιντ μου μετέδωσε τηλεπαθητικά. Να ξέρετε όμως πως είναι δική του ιδέα.» Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν χαμογέλασε. « Δεν έχω αντίρρηση» είπε. Τότε ο Καρλ Μέσινγκ άπλωσε το χέρι του στο παχύ μουστάκι του μεγάλου επιστήμονα και το τράβηξε. Ο Φρόιντ ξέσπασε σε γέλια εντυπωσιασμένος. Ο νεαρός Μέσινγκ είχε όντως λάβει τηλεπαθητικά την πειραχτική σκέψη του.

Η Τηλεπάθεια Των Ερωτευμένων

Αν για τον Καρλ Μέσινγκ η τηλεπάθεια ήταν μια έντονα ανεπτυγμένη ικανότητα για τους περισσότερους από μας είναι επίσης μια ισχυρή ικανότητα που ενώ βρίσκεται σε ημισυνειδητή κατάσταση μπορεί όπως αποδεικνύουν σχετικά πειράματα να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί εντυπωσιακά. Υπάρχουν όμως και ορισμένες καταστάσεις που την καλούν να αναδυθεί άξαφνα από τα βάθη του ψυχισμού μας εκδηλώνοντας αυτό που επιστημονικά ονομάζεται αυθόρμητη τηλεπάθεια. Ο ύπνος είναι μια από αυτές. 

Γι αυτό και όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες που ασχολούνται με τη μελέτη του ύπνου σε πολλά όνειρά μας ανταλλάσσουμε τηλεπαθητικά μηνύματα μεταξύ μας αλλά και με άλλους κόσμους! Οι καταστάσεις βαθιάς χαλάρωσης όπως όταν είμαστε ανάμεσα στον ύπνο και στην εγρήγορση κάνουν επίσης το νου μας δεκτικό στην ανταλλαγή τηλεπαθητικών μηνυμάτων. 

Η αγάπη και η ισχυρή συναισθηματική σύνδεση δημιουργούν επίσης τις προϋποθέσεις για την αυθόρμητη τηλεπάθεια. 

Ο Καρλ Γιουνγκ ήταν από τους πρώτους που είχε παρατηρήσει ότι οι τηλεπαθητικές μας κεραίες γίνονται πολύ πιο ευαίσθητες στη διάρκεια του ύπνου και πως τα πρόσωπα που συνδέονται με έντονους δεσμούς αγάπης έχουν πολύ ευκολότερη πρόσβαση στην επικοινωνία νου με νου. Πολλές  σύγχρονες μελέτες επιβεβαιώνουν πως το 65% των μητέρων αντιλαμβάνεται με τηλεπαθητικό τρόπο  πως κάτι δυσάρεστο συμβαίνει στο παιδί τους όταν όντως κάτι το απειλεί. Άλλοτε ξέρουν ακριβώς τι του συμβαίνει κι άλλοτε , συχνότερα, νιώθουν μια ανεξήγητη νευρικότητα και ανησυχία.

Εξίσου ισχυρά δεμένοι με νήματα τηλεπάθειας φαίνεται πως είναι οι ερωτευμένοι. Η ένταση των συναισθημάτων που νιώθουν και η εστίαση της προσοχής του ενός στον άλλο φαίνεται ότι ανοίγει αόρατους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ τους έτσι που γίνονται πομποί και δέκτες τηλεπαθητικών μηνυμάτων.

Τηλεπαθητική Σωτηρία

Οι σχετικές έρευνες κατέληξαν επίσης στο συμπέρασμα πως η αυθόρμητη τηλεπάθεια παρατηρείται ανάμεσα στα μέλη μιας δεμένης οικογένειας, σε παιδικούς φίλους και ακόμα πιο έντονα ανάμεσα σε δίδυμα αδέλφια. Ο κίνδυνος όμως φαίνεται πως ανοίγει ακόμα πιο διάπλατα αυτούς τους μυστικούς διαύλους επικοινωνίας σπρώχνοντάς μας να εκπέμψουμε εντονότερα τηλεπαθητικά μηνύματα ή να τα συλλάβουμε με μεγαλύτερη ευκρίνεια. 

Αυτό ακριβώς συνέβη στον μεγάλο σεισμό του Κόμπε που συντάραξε πριν από μερικά χρόνια την Ιαπωνία. Τότε είχε κάνει το γύρο του κόσμου  η είδηση για έναν Ιάπωνα με έντονα ανεπτυγμένη τηλεπαθητική ικανότητα . Ήταν σε θέση να συλλαμβάνει μέσα στο νου του τις σκέψεις αγωνίας που εξέπεμπαν τα εγκλωβισμένα στα συντρίμμια θύματα και να κατευθύνει με ακρίβεια τα σωστικά συνεργεία. 

Το φαινόμενο αυτό επαναλήφθηκε αργότερα και στην Ελλάδα, στο σεισμό της Πάρνηθας. Και τότε μια γυναίκα με ανεπτυγμένες εξωαισθητήριες ικανότητες συντονίστηκε  τηλεπαθητικά με μια κατά τα άλλα άγνωστή της κοπέλα θαμμένη στα ερείπια της Ρικομέξ και καθοδήγησε τους διασώστες να την εντοπίσουν και να την απεγκλωβίσουν. 

Τα παραδείγματα αυτά επιβεβαιώνουν τις υποθέσεις των βιολόγων για τη σύνδεση της τηλεπάθειας με το ένστικτο της επιβίωσης. Σε αυτή την περίπτωση  είναι απολύτως βέβαιο ότι πρόκειται για μια ικανότητα έμφυτη σε όλα τα ζωντανά πλάσματα που τους επιτρέπει με κάποιο άηχο, μυστικό, ενδόμυχο τρόπο να αλληλοειδοποιούνται για επικείμενο κίνδυνο. 

Μερικοί σύγχρονοι μελετητές της μεταφυσικής υποστηρίζουν πως στην πραγματικότητα όλοι είμαστε συνδεδεμένοι σε ένα είδος συμπαντικού on line το οποίο μεταδίδει από άκρη σε άκρη σε όλο το σύμπαν ότι συμβαίνει και στο πιο μικρό πλάσμα του. 

Όπως είναι φυσικό, μια τέτοια υπερπληθώρα πληροφοριών δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τον εγκέφαλό μας που φιλτράρει και απορρίπτει τα περισσότερα ερεθίσματα κρατώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα και στέλνοντας τα υπόλοιπα στο χώρο του ασυνειδήτου. 

Σε περίπτωση ανάγκης όμως φαίνεται πως ανοίγουν κι άλλες δίοδοι επικοινωνίας και τότε αναδύονται από τα βάθη του ασυνειδήτου μας όλες αυτές οι ικανότητες που αποδεικνύουν πως η αληθινή μας φύση περιλαμβάνει πολύ περισσότερες ικανότητες από αυτές που συνήθως αντιλαμβανόμαστε. Στην πραγματικότητα είμαστε παιδιά του απείρου , συνδεδεμένοι μεταξύ μας και με όλες τις πολλαπλές διαστάσεις με μυστικά νήματα για τα οποία ελάχιστα γνωρίζουμε ακόμα συνειδητά.

Τεχνητή «τηλεπάθεια» μεταξύ ανθρώπινων εγκεφάλων

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον ανέπτυξαν αυτό που θεωρούν πως είναι το πρώτο μη επεμβατικό (χωρίς δηλαδή να απαιτείται χειρουργική επέμβαση για τοποθέτηση εμφυτευμάτων) interface επικοινωνίας μεταξύ δύο ανθρώπινων εγκεφάλων: ένας ερευνητής έστειλε εγκεφαλικό σήμα μέσω του Ίντερνετ, μέσω του οποίου έλεγξε τις κινήσεις του χεριού ενός άλλου ερευνητή. 
Ο Ρατζές Ράο, του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, παίζει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή. Σε άλλο σημείο του campus, ο Αντρέα Στόκο φορά ένα «σκουφί» μαγνητικής διέγερσης. Ο δείκτης του Στόκο κινείται ασυναίσθητα για να πατήσει το κουμπί «fire» στο πληκτρολόγιο, στο πλαίσιο της επίδειξης του πρώτου brain-to-brain interface. Το όλο σύστημα απαιτεί καταγραφή της ηλεκτρικής λειτουργίας του εγκεφάλου και μία μορφή μαγνητικής διέγερσης.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου Duke έχουν επιδείξει ήδη ένα σύστημα εγκεφαλικής επικοινωνίας μεταξύ ποντικιών, και επιστήμονες του Χάρβαρντ έχουν επιδείξει σύστημα αλληλεπίδρασης μεταξύ των εγκεφάλων ενός ανθρώπου και ενός ποντικιού, ωστόσο οι Ράο και Στόκο θεωρούν πως είναι η πρώτη επίδειξη συστήματος αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπινων εγκεφάλων.
«Το Ίντερνετ ήταν ένας τρόπος σύνδεσης υπολογιστών, και τώρα μπορεί να αποτελέσει έναν τρόπο σύνδεσης εγκεφάλων. Θέλουμε να πάρουμε τη γνώση από έναν εγκέφαλο και να την μεταδώσουμε απευθείας από εγκέφαλο σε εγκέφαλο» είπε σχετικά ο Στόκο.

Ο Ράο, καθηγητής επιστήμης υπολογιστών και μηχανολογίας, εργάζεται πάνω στον τομέα brain-computer interfacing εδώ και δέκα χρόνια, ενώ πρόσφατα εξέδωσε ένα εγχειρίδιο πάνω στο αντικείμενο. Η ιδέα για το εν λόγω σύστημα προέκυψε το 2011, οπότε και ξεκίνησε η συνεργασία του με τον Στόκο, επίκουρο καθηγητή ψυχολογίας στο Institute for Learning & Brain Sciences.  Το πείραμα πραγματοποιήθηκε στις 12 Αυγούστου, με τον Ράο να κάθεται στο εργαστήριό του φορώντας ένα «σκουφί» με ηλεκτρόδια συνδεδεμένα σε ηλεκτροεγκεφαλογράφο και τον Στόκο στο δικό του εργαστήριο, φορώντας ένα «σκούφο» διακρανιακής μαγνητικής διέγερσης, τοποθετημένο πάνω από το τμήμα του εγκεφάλου του που ελέγχει την κίνηση των χεριών. Κατά τη διάρκεια του πειράματος υπήρχε σύνδεση μέσω Skype, χωρίς ωστόσο οι δύο ερευνητές να μπορούν να δουν τις οθόνες των υπολογιστών.
Ο Ράο έπαιζε ένα απλό ηλεκτρονικό παιχνίδι μόνο με το μυαλό του, στο πλαίσιο του οποίου «πυροβολούσε» ένα στόχο με ένα κανόνι. Κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι μετακινεί το χέρι του για να πατήσει το spacebar, που εκτελούσε «χρέη» fire button (χωρίς να το κάνει). Την ίδια στιγμή, ο Στόκο, ο οποίος φορούσε ωτασπίδες και ήταν μακριά από οθόνη υπολογιστή, κούνησε το χέρι του για να πατήσει το spacebar μπροστά του, ακριβώς όπως θα έκανε για να πυροδοτήσει το κανόνι του παιχνιδιού. Ο ίδιος σύγκρινε την αίσθηση με αυτήν ενός νευρικού «τικ».
«Επρόκειτο βασικά για one-way ροή πληροφορίας από τον εγκέφαλό μου στον δικό του. Το επόμενο βήμα είναι να έχουμε μία, πιο ισότιμη, αμφίδρομη επικοινωνία άμεσα μεταξύ των δύο εγκεφάλων» λέει ο Ράο.

Οι τεχνολογίες που χρησιμοποιήθηκαν στο πλαίσιο του πειράματος είναι όλες γνωστές και καθιερωμένες όσον αφορά τη χρήση τους. Τον κώδικα υπολογιστή που χρησιμοποιήθηκε έγραψαν οι φοιτητές Μάθιου Μπράιαν, Μπράιαν Τζουνέντι, Τζόζεφ Γου, Άλεξ Ντάντγκαρ και Ντεβ Σάρμα. Χιουμοριστικά μιλώντας, ο Στόκο παρομοίασε το επίτευγμα με το «mind meld» των μελών της φυλής των Vulcans στο Star Trek. Ωστόσο, επεσήμανε πως η τεχνολογία αυτή «διαβάζει» μόνο απλά εγκεφαλικά σήματα και όχι τις σκέψεις κάποιου, ούτε μπορεί να δώσει σε κάποιον τη δυνατότητα να ελέγξει τις πράξεις κάποιου άλλου παρά τη θέλησή του, καθώς το πείραμα έγινε μέσω της χρήσης εξειδικευμένου εξοπλισμού και υπό ιδανικές συνθήκες. Όσον αφορά τις πιθανές χρήσεις, ο Στόκο κάνει λόγο για περιστατικά όπως η παροχή βοήθειας από το έδαφος σε επιβάτες ή αεροσυνοδούς που βρίσκονται σε αεροσκάφη με πιλότους που έχουν για κάποιο λόγο εξουδετερωθεί, έτσι ώστε να πραγματοποιήσουν την προσγείωση οι ίδιοι, ή από άτομα με κινητικά προβλήματα, ώστε να επικοινωνούν με τους νοσηλευτές τους.