Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΟΥ ΡΕΪΜΟΝΤ ΡΑΪΦ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ
Η μεγαλοφυία του Ρέιμοντ Ράιφ
αναγνωρίστηκε από την πλειοψηφία της ιατρικής κοινότητας, όταν στη
δεκαετία του 30 κατασκεύασε ένα υπερ-μικροσκόπιο που έκανε αντιληπτή και την κάθε αδιόρατη κίνηση των iών μέσα σε ένα οργανισμό, τους οποίους στη συνέχεια κατέστρεφε με τη χρήση μιας εξολοθρευτικής ηλεκτρομαγνητικής ακτίνας!
Ωστόσο, λίγο πριν από την επίσημη ανακοίνωση των εντυπωσιακών αποτελεσμάτων της μεθόδου του, οι άμεσοι συνεργάτες του άρχισαν να παθαίνουν «ατυχήματα» που κατέστρεψαν τα αρχεία και τα εργαστήρια τους, ενώ ο ίδιος ο Ράιφ πέθανε από μια... «κατά λάθος» θανάσιμη δόση βάλιουμ και αλκοόλ, στο Σαν Ντιέγκο...
Ωστόσο, λίγο πριν από την επίσημη ανακοίνωση των εντυπωσιακών αποτελεσμάτων της μεθόδου του, οι άμεσοι συνεργάτες του άρχισαν να παθαίνουν «ατυχήματα» που κατέστρεψαν τα αρχεία και τα εργαστήρια τους, ενώ ο ίδιος ο Ράιφ πέθανε από μια... «κατά λάθος» θανάσιμη δόση βάλιουμ και αλκοόλ, στο Σαν Ντιέγκο...
Παρόλο
που η κοινή αίσθηση είναι ότι ο καρκίνος αποτελεί υπόθεση του σύγχρονου
ανθρώπου, κυρίως από το '50 και εξής, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει από
πολύ παλιά - ο Ιπποκράτης έχει γράψει γι' αυτήν. Εύλογα, λοιπόν,
αναρωτιέται κανείς πώς η τόσο εξελιγμένη σύγχρονη επιστήμη δεν
κατόρθωσε ακόμα να βρει μια αποτελεσματική και απόλυτη θεραπεία. Μια
πρώτη απάντηση είναι ότι πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό από τα
όσα γνωρίζουμε σήμερα για τις λοιμώξεις και, επομένως, αυτό δυσκολεύει
τους ερευνητές επιστήμονες.
Κατά καιρούς, ακούγονται διάφορες πολλά υποσχόμενες μέθοδοι θεραπείας, για τις οποίες οι προκαταρκτικές κλινικές έρευνες φέρονται να δίνουν υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, αυτές ξεχνιούνται (;) γρήγορα, προς όφελος των «κλασικών λύσεων» της χημειοθεραπείας, των ραδιενεργών ακτινοβολιών και της χειρουργικής αφαίρεσης των όγκων.
Παρόλα αυτά, τα ποσοστά επιτυχίας των «κλασικών θεραπειών» είναι πολύ χαμηλά. Σύμφωνα με στατιστική του περιοδικού Scientific American (Νοέμβριος 1985), μόλις 2 στους 100 ασθενείς που ακολουθούν αγωγή με χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες γ' θεραπεύονται οριστικά (σχετικές πληροφορίες και στο βιβλίο του Μάριου Δημόπουλου Οι θεραπείες του καρκίνου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, Εκδόσεις Εύανδρος). Άλλη στατιστική μελέτη του Journal of the National Cancer Institute (15 Σεπτεμβρίου 1993) έδειξε ότι η χημειοθεραπεία είναι αποτελεσματική μόνο στο 3% των περιπτώσεων, ενώ ένα άλλο 4% των ασθενών εξασφαλίζουν μια σημαντική παράταση ζωής.
Γενικότερα, έχει φανεί ότι ασθενείς που δεν ακολουθούν καμία θεραπεία συχνά ζουν το ίδιο -ή και περισσότερο- από τους ασθενείς που υποβάλλονται στις επισήμως αποδεκτές συμβατικές θεραπείες. Οι ακτινοβολίες Κοβαλτίου (ακτίνες γ) που γίνονται σε ασθενείς είναι τόσο επικίνδυνες, όσο και η ραδιενέργεια που εξεπέμφθη από τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι!Εάν ένας υγιής άνθρωπος εκτεθεί σε τέτοιες ακτινοβολίες, μπορεί να εμφανίσει καρκίνο και λευχαιμία. Το οξύμωρο είναι ότι η ραδιε νεργός αυτή ακτινοβολία θεωρείται σήμερα το μόνο όπλο κατά του καρκίνου!
Εμπόδια και άγνοια από το Σύστημα
Στο όνομα της «χημειοθεραπείας» οι ασθενείς εκτίθενται σε φοβερά δηλητήρια, τα οποία φέρνουν τεράστια κέρδη στις φαρμακευτικές εταιρίες. Φυσικά, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι και οι ίδιοι οι ιατροί είναι «παγιδευμένοι» σε συγκεκριμένες διαδικασίες και πρακτικές που υπαγορεύει η εκπαίδευση τους και ο Ιατρικός Σύλλογος. Άν η μέθοδος θεραπείας που ακολουθούν είναι εγκεκριμένη, τότε έχουν και την πλήρη κάλυψη του νόμου. Αν όχι, με το παραμικρό στραβοπάτημα μπορεί να οδηγηθούν στα δικαστήρια ή και να χάσουν την άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος.
Το όλο σύστημα εμποδίζει κάθε τι νέο να γίνει γνωστό και να εφαρμοστεί, αφού θα πρέ πει πρώτα να περάσει από κλινικές έρευνες, χρηματοδοτούμενες από φαρμακοβιομηχανίες. Αν μια μέθοδος είναι αποτελεσματική μεν, αλλά ενάντια στα οικονομικά συμφέροντα της εταιρίας, «θάβεται» σε ένα συρτάρι και οι ιατροί εμποδίζονται, μέσω των Ιατρικών Συλ λόγων, από το να την εφαρμόσουν.
Ενα ερώτημα είναι γιατί η Ιατρική Επιστήμη δεν χρησιμοποιεί για την ακτινοβόληση του καρκίνου πιο χαμηλές συχνότητες -από αυτές των ακτίνων γ' - που δεν προξενούν καρκινογένεση, ούτε μετάλλαξη στο DNA. Να «κατέβουν», δηλαδή, οι επιστήμονες πιο χαμηλά, στις υπεριώδεις και στις φωτεινές ακτίνες. Κι αν πιστεύουν ότι ούτε αυτές θα έχουν αποτέλεσμα, τότε να κατέβουν ακόμα χαμηλότερα, στις υπέρυθρες (θερμότητα) και στα μικροκύματα ή ακόμα καλύτερα, στη ζώνη των ραδιοφωνικών κυμάτων UHF (3Ghz - 300Mhz), VHF (300Mhz - 30Mbz) και πιο κάτω ακόμα, στα βραχέα (30Mhz), μεσαία (lMhz) και μακρά (100 Khz).
Συνήθως, οι ιατροί στο ερώτημα αυτό σαστίζουν, γιατί δεν έχουν διδαχθεί ποτέ κάτι σχετικό με την ιαματική χρήση των ραδιοφωνικών συχνοτήτων. Μετά έρχεται και η εύκολη απάντηση ότι «αν ίσχυε κάτι τέτοιο, η επιστήμη Θα το γνώριζε!». «Βεβαίως το γνωρίζει», λέμε εμείς, «αλλά κάποιοι φροντίζουν να το ξεχάσει!».
Υπερθερμία
Από την Αρχαιότητα, ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει ότι καρκινοπαθείς που ανέβαζαν πυρετό από άλλη αιτία θεραπεύονταν από τον καρκίνο!Συγκεκριμένα, θεωρούσε ευεργετικό τον τεταρταίο πυρετό, διότι «είναι ασφαλέστερος όλων, ευκολότερος να τον υποφέρει ο άρρωστος, διαρκεί πολύ και άλλα νοσήματα μεγάλα θεραπεύει» (Επιδ. Α, Παρ. 24).
Σήμερα, η Ιατρική γνωρίζει ότι τα καρκινικά κύτταρα δεν επιζούν σε θερμοκρασίες άνω των 41.5 C. Εάν ο όγκος θερμανθεί με κάποιο τρόπο στους 42 C, τότε εξοντώνεται. Αυτό γίνεται είτε με υψηλό πυρετό, είτε τοπικά με τεχνητό τρόπο. Στην περίπτωση αυτή χρησιμοποιούνται οι υπέρυθρες ακτίνες, τουλάχιστον για τον καρκίνο του δέρματος. Για θερμική αγωγή στους όγκους που βρίσκονται βαθύτερα χρησιμοποιούνται υπέρηχοι κατευθυνόμενης δέσμης ή, ακόμα καλύτερα, κατευθυνόμενες δέσμες μικροκυμάτων.Όπως συμβαίνει και με τα φαγητά στον φούρνο μικροκυμάτων, ο καρκινικός ιστός ζεσταίνεται από τα μέσα προς τα έξω/Ετσι, η θερμοκρασία του ανεβαίνει τοπικά, χωρίς εγκαύματα, στους 42 - 45 C0, με αποτέλεσμα την εξόντωση του. Τα μικροκύματα εμπίπτουν στη ζώνη ηλεκτρομαγνητικών ραδιοφωνικών συχνοτήτων των UHF.
Η υπερθερμία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνη της ή σε συνδυα σμό με τις συμβατικές μεθόδους και, σύμφωνα με το βιβλίο του Μάριου Δημόπουλου Οι θεραπείες του καρκίνου από την αρχαιότη τα μέχρι σήμερα, η υπερθερμία αποδείχτηκε τόσο αποτελεσματική, ώστε η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρία υποχρεώθηκε να την αφαιρέσει το 1977 από τον κατάλογο των αναπόδεικτων μεθόδων και να την εντάξει στις αποδεκτές. Το 1984, το FDA την ενέκρινε και επισήμως ως την τέταρτη αγωγή μετά τη χειρουργική, τη χημείοθεραπεία και τη ραδιενεργό ακτινοβολία. Χαρακτηριστική ήταν και η δημοσίευση της Υπη ρεσίας για τη Δημόσια Υγεία των ΗΠΑ, σχετικά με τους επιφανειακούς καρκίνους.
Οι καρκίνοι εξαφανίστηκαν σε ποσοστό 44% με ραδιενεργό ακτινοβολία, ενώ ξεπεράστηκαν σε ποσοστό 75% με θερμική και ραδιενεργό ακτινοβολία συγχρόνως (USA Today, Mavilyn Elias «Heat therapy may help against cancer», 31 Mar 1986). Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η τεχνολογία για την αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος εσωτερικά έχει ήδη αναπτυ χθεί, δυστυχώς όχι ως θεραπευτικό μέσο, αλλά ως «μη θανάσιμο όπλο» κατά μαζικών διαδηλώσεων υπό τον γενικό τίτλο «Όπλα Ενεργού Αποτροπής».
Σύμφωνα με την εταιρία ARFL που το ανέπτυξε, αποτελείται από μια επίπεδη σχισμοκεραία διαμέτρου δύο μέτρων, τοποθετημένη πάνω σε ένα τζιπ τύπου Hummer και έχει ως σκοπό να κατευθύνει μια δέσμη μικροκυμάτων, μήκους κύματος 3 mm (lOOGhz), προς τους διαδηλωτές, θερμαίνοντας τον υποδόριο ιστό στιγμιαία στους 50 βαθμούς. Ως ανακλαστική αντίδραση, ο δέκτης των μικροκυμάτων θα απομακρύνεται ενστικτωδώς από την κατεύθυνση που κάηκε, σαν να ακούμπησε αναμμένη λάμπα.
Η ίδια τεχνολογία, λοιπόν, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ακόμα όπλο κατά ορισμένων μορφών καρκίνου, ωστόσο οι έχοντες τη γνώση προτιμούν να το χρησιμοποιήσουν σε απάνθρωπες εφαρμογές.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν ευτυχώς και οι θετικές εξαιρέσεις -υπάρχουν ανά τον κόσμο ορισμένες κλινικές που εφαρμόζουν πει ραματικά τη μέθοδο με διάφορους τρόπους ένας από αυτούς είναι να τοποθετηθεί ο ασθενής ναρκωμένος σε μια θερμαντική φόρμα, μέσω της οποίας τού επιβάλλεται θερμοκρασία 42 C.
Το ερώτημα παραμένει: Γιατί η υπερθερμία δεν εφαρμόζεται ευρέως ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στην Ευρώπη, ούτε και στην Ελλάδα, αφού έχει αναγνωριστεί και επίσημα;
Η υπόθεση «Ρέιμοντ Ράιφ»
Η θεραπευτική δράση των ραδιοφωνικών συχνοτήτων του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος είχε εντοπιστεί από τον Ρόγιαλ Ρέιμοντ Ράιφ (Royal Raymond Rife) ήδη από τη δεκαετία του 1930. Πολλές ανα καλύψεις του εξακολουθούν να βρίσκονται και σήμερα σε χρήση σε πολλά πεδία της επιστήμης, όπως η μικροσκοπική οπτική και η βιοχημεία.
Ωστόσο, οι δυο μεγαλύτερες εφευρέσεις του απουσιάζουν από τις ακαδημαϊκές βιβλιογραφίες.
Αρχικά ασχολήθηκε με την κατασκευή ενός υπερ-μικροσκοπίου, το οποίο διέθετε ιδιότητες που ξεπερνούσαν κατά πολύ εκείνες των υπόλοιπων μικροσκοπίων. Σκοπός του ήταν να έχει οπτική επαφή με ιούς εν ζωή (in vivo) σε καλλιέργειες. Σήμερα, στη μικροσκοπική ανάλυση χρησιμοποιού νται τεχνικές που περιέχουν ένα μέρος από τον σχεδιασμό του Ράιφ χρησιμοποιούνται φακοί βυθισμένοι σε λάδι, φωτισμός σκοτεινού πεδίου και υπεριώδες φως, προκειμένου να γίνουν ορατά ορισμένα απειροελάχιστων διαστάσεων αντικείμενα.
Ο Ράιφ ξεκίνησε τις έρευνες του ως παθολόγος ερευνητής, υπο στηρίζοντας ότι για να εξαρθρωθεί μια ασθένεια, θα έπρεπε οι ιατροί να έχουν οπτική επαφή με τον «εχθρό»: «Δεν μπορούμε να πολεμήσουμε αποτελεσματικά κάτι που δεν βλέπουμε».
Ο ίδιος επεδίωξε να συντάξει έναν κατάλογο με τους ιούς που ξεπερνούσαν σε θανατηφόρο δράση τους βάκιλους και, για να το πετύχει, χρησιμοποίησε μια αρχαία μέθοδο.
Ένα ιδανικό μεγενθυντικό σύστημα που αποτελούνταν από μια γεωμετρική κατασκευή εξαιρετικής απλότητας: αποκλίνουσες οπτικές ακτίνες μπορούν να μεγενθύνουν ένα αντικείμενο όσες φορές θέλουμε" δεδομένης μιας πολύ ισχυρής πηγής φωτός με αποκλίνουσα δέσμη και μιας ικανής απόστασης για την προβολή της δέσμης αυτής, μπορείς να δεις το αόρατο. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με την προβολή ενός κινηματογραφικού φιλμ. Η κάθε εικόνα έχει οριζόντια διάσταση 36 χιλιοστά του μέτρου και προβάλλεται στην οθόνη με οριζόντια διάσταση, της τάξης των 15.000 χιλιοστών.
Όσο για την επιφανειακή μεγέθυνση, αυτή αυξάνει γεωμετρικά με το «τετράγωνο» της απόστασης 5x5x400=10.000. Δηλαδή, αν ένα αντικείμενο με διαστάσεις 1 χιλ. μήκος και 1 χιλ. πλάτος μεγεθυνθεί γραμμικά 1000 φορές, θα φαίνεται σαν αντικείμενο διαστάσεων 1x1 μέτρο. Η κάθε πλευρά του μεγεθύνεται 1.000 φορές, αλλά η επι φάνεια του 1.000.000 φορές.
Στην περίπτωση ενός φωτογραφικού φιλμ, η επιφάνεια κάθε ενός καρέ φίλμ έχει επιφάνεια 36x25=900 τετραγωνικά χιλιοστά (πλευρά επί πλευρά). Όταν προβάλλεται στην οθόνη από έναν προβολέα δια φανειών, η οριζόντια πλευρά μπορεί να είναι και 5 μέτρα. Πέντε μέτρα ισούνται με 5.000 χιλιοστά. Η γραμμική μεγέθυνση τότε είναι 5000/36=138,8 φορές. Η επιφάνεια προβολής τότε έχει διαστάσεις 5000 πλάτος και 3470 (25x138,8) χιλιοστά ύψος. Η επιφάνεια της είναι πλευρά επί πλευρά, 5000x3470=17.350.000 τετραγωνικά χιλιοστά. Με λίγα λόγια, μια αρχική επιφάνεια των 900 τετραγ. χιλιοστών έγινε 17.350.000 τετραγ. χιλιοστά. Η επιφανειακή μεγέθυνση είναι 17.350.000/900=19.277 φορές. Όταν, λοιπόν, η γραμμική μεγέθυνση είναι 138,8 φορές, η επιφανειακή είναι 19.277 φορές.
Βεβαίως, το φως εξασθενεί πολύ, σύμφωνα με τον νόμο του τετραγώνου της απόστασης, γι' αυτό και χρειάζεται μια ισχυρή πηγή φωτός ή ευαίσθητο «μάτι» -ίσως μια βιντεοκάμερα CCD- απέναντι, ώστε να βλέπει ένα μικρό μέρος της κολοσσιαία μεγενθυμένης εικόνας.
Ο Ράιφ, λοιπόν, στη θέση του φιλμ έβαλε ένα αντικειμενοφόρο γυαλάκι μικροσκοπίου, αξιοποιώντας τα μέσα που διέθετε τη δεκα ετία του 1930. Η φωτεινή πηγή έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη, σαν ένα σημείο, από όπου θα εξακοντίζονταν οι φωτεινές ακτίνες. Ωστόσο, είναι ουσιαστικό εδώ να διαχωριστεί η ιδανική γεωμετρική σχεδίαση ενός μικροσκοπίου από την πρακτική εφαρμογή: το φως διαδίδεται με εγκάρσια κύματα, γεγονός που δημιουργεί παραμορφώσεις από «κροσσούς συμβολής» στο οπτικό πεδίο, όταν η μεγέθυνση φθάσει να «βλέπει» αντικείμενα που οι διαστάσεις τους είναι συγκρίσιμες με το μήκος κύματος του φωτός.
Κατακτώντας τον κόσμο του... αοράτου
Θεωρητικά, στη μεγέθυνση έχει τεθεί ένα όριο από τον φυσικό Έρνστ Άμπυ (Ernst Abby 1840-1905), συνεργάτη του Καρλ Ζέιτς (Carl-Zeiss), γνωστού για τους ποιοτικούς φακούς του. Το όριο αυτό είναι το 1/3 του μήκους κύματος του φωτός με το οποίο γίνεται η παρατήρηση. Το μικρότερο μήκος κύματος έχει το ιώδες, με 0,40 μικρόμετρα (1μ=106m).Το όριο αυτό, από το 1870 και εξής, έγινε κάτι σαν δόγμα για τους σχεδιαστές μικροσκοπίων. Πέρα από το ότι έπρεπε τα μικροσκόπια να είναι μικρά για να χωρούν στις διαστάσεις ενός εργαστηριακού πάγκου, υπήρχε και το όριο της μεγέθυνσης του Άμπυ στις 1600 έως 2500 διαμέτρους, το οποίο περιόριζε και τη δημιουργική φαντασία των επιστημόνων. Έτσι, η ανάπτυξη συμβατικών μικροσκοπίων κατέληξε να είναι ένας κατασκευαστικός εφιάλτης λόγω των οπτικών σφαλμάτων που προέκυπταν, καθώς και της διόρθωσης που απαιτούνταν.
Από τότε, η Ιατρική σημείωσε μια κάμψη στον εν λόγω τομέα, αφού οι ακαδημαϊκοί αναγκάστηκαν να γράφουν τις εργασίες χους χωρίς να έχουν οπτική επαφή με το αντικείμενο της μελέτης τους. Η πραγματική γνώση που βασίζεται στην παρατήρηση και στο πείραμα έδωσε τη θέση της σε αναπόδεικτες υποθέσεις. Ωστόσο, υπήρξαν περιπτώσεις ανεξάρτητων ερευνητών που, ερευνώντας άλλους τομείς της επιστήμης, πετύχαιναν μεγεθύνσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που επιτρέπει το θεωρητικό όριο του Άμπυ.Ο Τέσλα, το 1891, κατασκεύασε μια λυχνία κενού, με σημειακή πηγή φωτός ένα κομμάτι άνθρακος (carborundum), το οποίο τοποθετούσε στην άκρη ενός σύρματος που το διήγηρε με σύντομους θετικούς ηλεκτρικούς παλμούς. Τη στιγμή που αστραποβολούσε ο άνθρακας, προβαλλόταν στο γυαλί τής λυχνίας ένα περίπλοκο σχέδιο. Ο ίδιος, τότε, υπέθεσε ότι προβαλλόταν εκεί το κρυσταλλικό πλέγμα του άνθρακα σε απίστευτη μεγέθυνση, από τα φορτισμένα σωματίδια (ιόντα) που «ψεκάζονταν» προς τα έξω. Την ίδια περίπου τακτική χρησιμοποίησε και ο Max Von Laue, για να απεικονίσει κρυσταλλικές δομές υλικών με ακτίνες Χ..
Και οι δύο αυτές τεχνικές ήταν καλές για υλικά σώματα, αλλά λειτουργούσαν θανατηφόρα πάνω σε βιολογικό υλικό: σκότωναν στη στιγμή τις καλλιέργειες μικροβίων, άρα ήταν και αδύνατον να παρατηρηθούν «εν ζωή» (in vivo).
To 1911, ο ερευνητής Emile Deomoyens ισχυρίστηκε ότι άρχισε να παρατηρεί με το μικροσκόπιο πολύ μικρές κηλίδες να κινούνται ζωηρά, πέρα από το όριο του Άμπυ, μόνο τα μεσημέρια των μηνών Μαΐου, Ιουνίου και Ιουλίου. Τότε οι συνεργάτες του ανησύχησαν, αρχίζοντας να αμφιβάλλουν για την πνευματική του υγεία. Ωστόσο, ο Gaston Naessens διαπίστωσε ότι, τη συγκεκριμένη περίοδο του έτους, το μεσημβρινό φως του ηλίου περιέχει τεράστιες ποσότητες υπεριώδους φωτός, των οποίων το μήκος κύματος είναι σημαντικά μικρότερο του ορατού φάσματος και, άρα, επιτρέπει πράγματι την ενισχυμένη αυτή μεγέθυνση. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να υπάρχει η απορία τού πώς έβλεπε αυτά τα μήκη κύματος, τα οποία είναι πρακτικά αόρατα από το ανθρώπινο μάτι!
Αρκετά χρόνια αργότερα, η εταιρία ηλεκτρονικών RCA και ο Zworykin κατασκεύασαν το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο που επιτρέπει μεγεθύνσεις της τάξης του 1.000.000' κι αυτό όμως «έβλεπε» νεκρή ύλη, αφού το δείγμα έπρεπε να είναι σε κενό αέρος, επικαλυμμένο με φιλμ μετάλλου, και να έχει υποστεί βοβαρδισμό ηλεκτρονίων, δηλαδή ραδιενεργό ακτινιβολία β'.
Μόνη ελπίδα ήταν το βαθύ υπεριώδες. Με αυτό τον τρόπο, οι Gradon και Dane του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ πέτυχαν ευκρίνεια 6.000 διαμέτρων και μεγέθυνση 50.000 φορές. Ο δρ. Francis Lycas, των εργαστηρίων Τηλεφωνίας Bell (Bell Telephone Lab), το ανέβασε στις 60.000. Οι τρεις αυτοί αύξησαν την ευκρίνεια στο 1/10 του μήκους κύματος, δηλαδή κατά 300%. Το όριο έπεσε στα 0,05 μικρά. Φαίνεται ότι το φως δεν είναι μόνον ό,τι μας λέει η Φυσική...
Το υπερ-μικροσκόπιο του Ράιφ
Έχοντας αυτά υπ' όψιν του και βασιζόμενος πάνω σ'αυτή την αρχή, ο Ράιφ κατασκευάζει το 1920 μικροσκόπιο προβολής με υπεριώδες φως. Στην προσπάθειά του αυτή βρίσκει ενθουσιώδεις χρηματοδότες τους Timkin και Bridges, οι οποίοι τον ενισχύουν οικονομικά για την κατασκευή του υπερ-μικροσκοπίου.Σε αυτό εφαρμόζει δύο νέες ιδέες του: Γεμίζει τον σωλήνα του μικροσκοπίου με 22 αλλεπάλληλα ορθογώνια πρίσματα και, όπου στα συμβατικά μικροσκόπια υπάρχει αέρας, εκείνος τοποθετεί πρίσματα χαλαζία, τα οποία αποτελούν μια στενά δεμένη συστοιχία με τον αντικειμενικό και προσοφθάλμιο φακό. Με αυτό τον τρόπο, πετυχαίνει παραλληλία των ακτινών του φωτός και μεγάλη φωτεινότητα. Το φως από το αντικείμενο ακολουθεί 22 ζιγκ-ζαγκ, προτού μεγεθυνθεί από τον προσοφθάλμιο φακό.
Η δεύτερη ιδέα του είναι να φωτίσει τα δείγμα τα του με ισχυρές υπεριώδεις ακτίνες (μαύρο/αόρατο φως), ώστε να φωσφορίσουν και να γίνουν τα ίδια πηγές ορατού και υπεριώδους φωτός. Επιπλέον, «αναμειγνύει» τη δευτερογενή αυτή εκπομπή με την αρχική, με αποτέλεσμα οι δυο δέσμες αόρατου υπεριώδους φωτός να προξενούν δευτερογενείς συχνότητες που βρίσκονται μέσα στο φάσμα του ορατού φωτός, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα διακροτήματα δύο ηχητικών πηγών ή με την ετεροδύνωση στα ραδιοφωνικά κύματα. Με τον τρόπο αυτό, ο Ράιφ πετυχαίνει μια καταπληκτική οπτική ευκρίνεια, κατορθώνοντας να δει ιούς όχι μόνο σε νάρκη, αλλά και σε δράση!
Το Μικροσκόπιο του Ράιφ ξεπέρασε το όριο του Αμπυ, φτάνο ντας τις 60.000 μεγεθύνσεις. Σε συνδυασμό με τη μεγέθυνση φωτογραφιών έφθανε τις 300.000 διαμέτρους, ενώ η ευκρίνεια έφτανε τις 250.000 διαμέτρους του δείγματος.
Σύμφωνα με τους ειδικούς της Οπτικής, τέτοιες μεγεθύνσεις δεν μπορούν να επιτευχθούν με τις γνωστές ιδιότητες του φωτός. Επομένως, το πιθανότερο είναι η διάταξη του Ράιφ να έκανε χρήση κάποιων άλλων παραμέτρων του φωτός, εκτός των γνωστών οπτικών. Η διαδικασία εστίασης φαίνεται να είναι ραδιονικής φύσης και συσχετίζεται με την πεμπτουσία ή οργόνη ή αιθέρα.
Τα ευρήματα του Ράιφ επιβεβαίωσαν πολλοί ανεξάρτητοι ερευνητές, όπως ο δρ. Α. Ι. Κένταλ του Northwestern University Medical School.
To 1932, ο Κένταλ μαζί με τον Ράιφ απομονώνουν και φωτογραφίζουν τον ιό της πολυομυελήτιδος μέσα από ζωντανές καλλιέργειες, στις οποίες εντοπίζουν επίσης στρεπτόκοκκο και τύφο. Τα νέα κοινοποιήθηκαν και επαληθεύτηκαν στο Mayo Foundation από τους Ε. Rosenow και Karl Meyer του Hooper Foundation for Medical Research, στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Το φοβερό νέο ήταν ότι οι βάκιλοι είναι φορείς ιών και το φοβερότερο ότι ήταν αόρατοι στα συμβατικά μικροσκόπια του Καρλ Ζέας, πάνω στα οποία είχαν βασιστεί όλες οι προηγούμενες μελέτες του ιατρικού κόσμου!
Ο Ράιφ παρατήρησε την ύπαρξη ιών σχεδόν παντού. Εξέτασε περί τα 20.000 δείγματα καρκινικού ιστού, όπου εντόπισε βιολετί-κόκκινα στίγματα να κινούνται στο οπτικό του πεδίο, μετά από κινηματογρά φηση διαλειπτικού χρόνου. Φωτογράφιζε, δηλαδή, ένα καρέ ανά λεπτό σε διάρκεια αρκετών ημερών και, ακολούθως, παίζοντας κανονικά την ταινία, οι κινήσεις μιας εβδομάδος συμπτύσσονταν σε λίγα λεπτά, κάνοντας αμέσως αντιληπτή και την κάθε αδιόρατη κίνηση.
Τα στίγματα αυτά ήταν παρόντα σε κάθε είδος καρκίνου. Επρόκειτο για ιούς που περνούσαν από κάθε είδους διηθητικό φίλτρο. Η παρατήρηση επιβεβαιώθηκε από τουλάχιστον πενήντα άλλα εργαστήρια, τα οποία χρησιμοποιούσαν το πρισματικό του μικροσκόπιο. Τελικά, κατάφεραν να απομονώσουν τον ιό, ο οποίος ονομάστηκε «ΒΧ».
Αντιμετωπίζοντας τον καρκίνο
Ο Ράιφ, λοιπόν, πολτοποιούσε τον καρκινικό ιστό και τον διήθιζε, με αποτέλεσμα το εξερχόμενο υγρό να περιέχει μόνο τους ιούς ΒΧ. Το υγρό αυτό το μετέφεραν με ενέσεις από την καλλιέργεια σε ξενιστές, και από εκεί έκαναν καλλιέργειες με επιτυχία. Η διαδικασία αυτή επαναλήφθηκε, πάντοτε με την ίδια επιτυχία, 104 φορές.
Εντόπισαν τότε μια παραλλαγή του ιού που ήταν υπεύθυνη για τα «σαρκώματα» και την οποία ονόμασαν «BY». Διαπιστώθηκε, λοιπόν, ότι οι εν λόγω ιοί πρωτοεμφανίζονται σαν γρίππη και, όταν αδυνατίσει το ανοσοποιητικό σύστημα, αναλαμβάνουν δράση: διεγείρουν τα κύτταρα σε ταχύ πολλαπλασιασμό, ώστε να έχουν διαθέσιμο περισσότερο κυτταρικό υλικό του πυρήνα, όπου και εγκαθίστανται.
Επιπλέον, ο Ράιφ πειραματίστηκε και με τις ραδιενεργές ακτινοβολίες του Ραδίου και Κοβαλτίου 60. Είδε τότε με τρόμο τους ΒΧ και ΒΥ να ευδοκιμούν και να αυξάνονται ταχύτερα από πριν. Παραδόξως, η ιατρική πρακτική προσπαθεί να θεραπεύσει καρκίνους με αυτήν ακριβώς την ακτινοβολία!
Πειραματιζόμενος πάνω σε πρωτόζωα και βακτήρια, σκέφθηκε να εφαρμόσει απότομους και σύντομους ηλεκτρικούς παλμούς, προκειμένου να καταστρέψει την κρυσταλλική δομή των ιών αυτών, όπως είχε κάνει με επιτυχία παλαιότερα ο Τεσλα, το 1917. Χρειαζόταν όμως ένα «φορέα» που θα μετέφερε αυτούς τους παλμούς. Μιμήθηκε τότε την τεχνολογία των ακτινών Ρέντγκεν, με τη διαφορά ότι, αντί κενού μέσα στον καθοδικό σωλήνα, έβαλε μίγμα Υδρογόνου και Ηλίου σε χαμηλή πίεση (70-300 mm Hg). Στο κενό παράγονται επικίνδυνες ακτίνες Χ που διαπερνούν τους ιστούς (ακτινογραφίες), ενώ με τα ευγενή αέρια μέσα στον καθοδικό σωλήνα παράγεται ένα όμορφο φως, χωρίς τις «σκληρές» ακτινοβολίες Χ.
Το Υδρογόνο χρησιμοποιούνταν ήδη σε λυχνίες «Θύρατρον» μεγάλης ισχύος, στη βιομηχανία. «Οδήγησε» λοιπόν ο Ράιφ αυτόν τον τροποποιημένο καθοδικό σωλήνα, τροφοδοτώντας τον με ισχυρούς ηλεκτροθετικούς παλμούς από μια γεννήτρια ηλεκτρικών σημάτων χαμηλής συχνότητας (λεγομένων λανθασμένα και «ακουστικών» συχνοτήτων 20-20.000 Hz). Ο σωλήνας έλαμψε τότε με ένα απαλό φως.
Στρέφοντας, λοιπόν, τη λάμψη αυτή προς την αντικειμενοφόρο πλάκα του πρισματικού του μικροσκοπίου, κατάφερε να παρατηρήσει την καλλιέργεια όποιου παθογενούς είχε τοποθετήσει εκεί.
Συγχρόνως, είχε αρχίσει να αλλάζει τον ρυθμό επανάληψης (συχνότητα) των παλμών, γυρίζοντας το «κουμπί» της γεννήτριας. Με τον συντονισμό σε συγκεκριμένη συχνότητα επανάληψης, τα εκάστοτε παθογενή μικρόβια εκρηγνύονταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Ράιφ! Μετά από διαρκή παρατήρηση, διαπίστωσε ότι κάθε είδος μικροβίου εξοντωνόταν από μια συγκεκριμένη συχνότητα. Βάσει των παρατηρήσεων αυτών, κατασκεύασε στη συνέχεια πίνακες με τις εν λόγω αντιστοιχίες.
Η μέθοδος λειτουργούσε άριστα σε εκτεθειμένα μικρόβια, αλλά όχι όταν αυτά βρίοκονταν μέσα σε κάποιο σώμα/ξενιστή. Σκέφθηκε, λοιπόν, να μεταφέρει τις πολύτιμες συχνότητες που είχε ανακαλύψει με κάποιο «όχημα» μέσα στο σώμα: Πήρε έναν ραδιοφωνικό πομπό μεσαίων κυμάτων Telefunken ισχύος 50 Watt και στη θέση της κεραίας συνέδεσε τον τροποποιημένο καθοδικό σωλήνα.
Στην είσοδο του πομπού, αντί για μικρόφωνο και φωνή ή μουσική, έστειλε προενισχυμένους ηλεκτροθετικούς παλμούς της γεννήτριας. Όταν το σύστημα τροφοδοτήθηκε, έδωοε ένα απαλό φως, το οποίο έφερε τη ραδιοσυχνότητα που, με τη σειρά της, ήταν φορέας της χαμηλής συχνότητας των ηλεκτρικών παλμών που σκότωναν τα μικρόβια. Με άλλα λόγια, η «ακουστική»-χαμηλή συχνότητα διαμόρφωνε κατά πλάτος τη ραδιοσυχνότητα. Εκείνη, με τη σειρά της, διαμόρφωνε κατά πλάτος την κατά πολλές τάξεις μεγέθους υψηλότερη συχνότητα του φωτός (TerraHertz-THz).
Παρατήρησε τότε όχι η θανατηφόρος συχνότητα για τους καρκινικούς ιούς ΒΧ και BY ήταν πολύ χαμηλότερη από ό,π περίμενε. Λόγω του μικρού τους μεγέθους, ανέμενε το μήκος κύματος της θανατηφόρου συχνότητας να είναι συγκρίσιμο με το μικρό μέγεθος των ιών, δηλαδή να είναι πολύ μικρότερο απ' ό,τι στους βακίλους και σε άλλα μεγαλύτερα παθογενή, άρα και με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα, σύμφωνα με τον νόμο της Κυματικής {Συχνότητα=ταχύτητα φωτός/μήκος κύματος).
Ωστόσο, η πράξη έδειξε ότι αυτοστιγμή, με την επίτευξη του θανατηφόρου συντονισμού σε συχνότητες παραπλήσιες με αυτές των ευμεγεθών παθογενών, το δείγμα των καρκινικών ιών μετατράπηκε σε μια άμορφη φωσφορίζουσα μάζα από κομμάτια ιών. Φάνηκε σαν να υπήρχαν δύο τέτοιοι θανατηφόροι συντονισμοί για κάθε μικροοργανισμό: μία η γνωστή χαμηλή των ηλεκτρικών παλμών και μία στην περιοχή των βραχαίων κυμάτων της φέρουσας συχνότητας.
Οι κατάλογοι του Ράιφ αναφέρουν δύο συχνότητες για κάθε είδος μικροβίου. Για παράδειγμα, στο καρκίνωμα βρήκε 2128 Hz και 11780.000 Ηζ, ενώ στο σάρκωμα 2008 Ηζ, και 11.430.000 Ηζ. Όμως, σύντομα, διαπίστωσε ότι η τιμή της ραδιοσυχνότητας δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία. Αυτό το συμπεραίνουμε και από το ότι, το 1935, αναφέρει για το καρκίνωμα 2128 Ηζ και 1.604.000 Ηζ, ενώ την επόμενη χρονιά αναφέρει για την ίδια ασθένεια 2128Hz και 20.080 Ηζ μόνον.
Το ίδιο έκανε και για όλες σχεδόν τις υπόλοιπες ασθένειες. Μόνον οι χαμηλές συχνότητες έμεναν απαράλλαχτες - συχνότητες στις οποίες οι ιοί αποδείχτηκε ότι ήταν δύο χιλιάδες φορές ευπαθέστεροι από τα υγιή κύτταρα. Οι αγωγές με παλλόμενη ραδιοσυχνότητα και παλλόμενο φώς τους κατέστρεφαν, ενώ άφηναν ανέπαφο το ανθρώπινο σώμα.
Η «Ακτίνα Ράιφ»
Περαιτέρω ανάλυση των ηλεκτροθετικών παλμών φωτός -της «ακτίνας του Ράιφ» όπως ονομάστηκε στο μεταξύ έδειξε ότι ήταν διεισδυτική, συμπαγής και κατευθυντική. Οι δε παλμοί του φωτός συμπεριφέρονταν περισσότερο σαν ακτίνα, παρά σαν κύμα φωτός. Αυτό θύμιζε το ξεχασμένο εύρημα των Τόμσον και Χιούστον (Thomson, Houston), που τυχαία είχαν ανακαλύψει το 1872, κατά το οποίο μονοπολικοί ηλεκτρικοί παλμοί μεγάλης ισχύος εξέπεμπαν διαμήκεις ακτίνες προς την κατεύθυνση της ροής τους και όχι εγκάρσια/κάθετα κύματα!
Σημειωτέον ότι, για τη σημερινή φυσική επιστήμη, δεν υπάρχουν διαμήκη ηλεκτρομαγνητικά κύματα, παρά μόνο εγκάρσια (Νόμος Biot-Savait). Τέτοιου είδους περιγραφές χαρακτηρίζονται ως «ψευδοεπιστήμη» και βρίσκονται εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας, με ευθύνη αυτών που καθορίζουν παγκοομίως τι θα διδαχθεί και τι όχι... Αυτές, λοιπόν, οι διαμήκεις ακτίνες ή διαμήκη κύματα διαπερνούσαν όλα τα υλικά σώματα, από πέτρα έως και ατσάλι.
Αρχές του 20ού αιώνα, ο Νίκολα Τέσλα «ξανανακάλυψε» το ίδιο φαινόμενο. Δεν επρόκειτο για ραδιοκύματα, αλλά για ηλεκτρικές ακτίνες με «αιθερική» συνιστώσα - κατά την ταπεινή γνώμη τού γράφοντος. Ο Τέσλα μιλούσε για «χιλιοστομετρικές» ακτίνες με βακτηριοκτόνο δράση, την οποία επανειλημμένως είχε επιδείξει.
Ο Ράιφ βρήκε ότι το αποδοτικότερο αέριο για τον καθοδικό σωλήνα του ήταν το 'Ηλιον. Το φως του έλουζε το πάσχον σημείο ή και ολόκληρο το σώμα. Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, δεν ήταν το φως που θεράπευε, αλλά κάτι άλλο, άγνωστο ακόμα και στη σημερινή επιστήμη. Κι αυτό φάνηκε από το ότι καλλιέργειες παθογενών μικροβίων δεν ήταν ασφαλείς πουθενά γύρω από τη συσκευή του Ράιφ!
Ο ίδιος απομάκρυνε τις καλλιέργειες στην άλλη άκρη του εργαστηρίου για να μην τις αγγίζει το φως της ακτίνας του, ωστόσο τα αποτελέσματα ήταν το ίδιο θανατηφόρα γι' αυτές. Άρχισε, λοιπόν, να αυξάνει συστηματικά την απόσταση, μέχρι που κατέληξε στο τελικό και απίστευτο πείραμα: Τοποθέτησε καλλιέργειες ιών σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από τη συσκευή του, μέσα σε σφραγισμένα μεταλλικά κιβώτια. Το μέταλλο που είναι αδιαπέραστο από ηλεκτρομαγνητικά κύματα (κλωβός Faraday) και από το φως δεν προστάτευσε τους ιούς από την εξολοθρευτική ακτίνα του Ράιφ, η οποία τους κατέστρεφε όπου τους έβρισκε!
Το γεγονός αυτό ήταν μια μεγάλη ιατρική ανακάλυψη. Ολόκληροι πληθυσμοί θα μπορούσαν να απολυμανθούν ή να «εμβολιαστούν» από επιδημίες, χωρίς την καθυστέρηση των μεμονωμένων μαζικών εμβολιασμών. Αρκούσε ένα μηχάνημα να περιφέρεται στην επικράτεια μιας χώρας και να εξολοθρεύει τις επιδημίες από απόσταση, θεραπείες με το γύρισμα ενός διακόπτη!
Ωστόσο, παρουσιάστηκε μια παρενέργεια: τα υπολείμματα των κομματιασμένων ιών και μικροβίων τοξίνωναν το σώμα τού πάσχοντος και έπρεπε να ληφθεί ειδική μέριμνα για αποτοξίνωση. Ιδιαίτερα στην περίπτωση εξολόθρευσης των καρκινικών ιών ΒΧ και BY, εφάρμοζαν την ακτίνα στους ασθενείς το πολύ 3 λεπτά και μετά άφηναν να περάσουν τρία εικοσιτετράωρα. Έτσι, έδιναν τον απαραίτητο χρόνο στο σύστημα καθαρισμού του αίματος να αποβάλει τα «πτώματα» των μικροβίων και τις τοξίνες που παρήγαγαν.
Με τον Ράιφ συνεργάστηκαν μεγάλες μορφές της επιστήμης: ο περίφημος εφευρέτης της ηλεκτρονικής ενισχύτριας λυχνίας Λη Ντε Φόρεστ (Lee De Forest) επιμελήθηκε τον σχεδιασμό πολλών τμημάτων της συσκευής του' ο Κούλιτζ (W. D. Coolidge) της Τζένεραλ Ελέκτρικ τού έστελνε εκατοντάδες σωλήνες ακτινών Χ, στις οποίες ο Ράιφ και οι συνεργάτες του προσέθεταν Υδρογόνο και'Ηλιον.
Το 1934, μάλιστα, ο δρ. Μίλμπανκ Τζόνσον (Milbank Johnson), επικεφαλής ιατρικός διευθυντής του Pacific Mutual Life Insurance Company, εγκατέστησε ένα κέντρο καταπολέμησης του καρκίνου στο Scripps Castle του Σαν Ντιέγκο. Εκεί δοκιμάστηκε η μέθοδος του Ράιφ πάνω σε ασθενείς με καρκίνο και φυματίωση.
Εκείνο τον χρόνο έφθασαν στην κλινική 16 καρκινοπαθείς, «καταδικασμένοι» από επιφανείς ογκολόγους, στα πλαίσια μιας ειδικής ιατρικής έρευνας του πανεπιστημίου της νότιας Καλιφόρνια. Σκοπός ήταν να φανεί πόσοι θα κατάφερναν να επιζήσουν, υποβαλλόμενοι στη νέα θεραπεία για 90 ημέρες.
Μετά από συστηματική αγωγή 3 μηνών, κατά την οποία οι 16 ασθενείς δέχονταν 3λεπτες δόσεις διαμορφωμένου φωτός ανά 72 ώρες, οι 14 από αυτούς χαρακτηρίστηκαν ως «θεραπευμένοι» και πήραν εξιτήριο! Οι υπόλοιποι 2 χρειάστηκαν άλλον ένα μήνα αγωγής για να θεραπευτούν.
Η θεραπεία εμφάνισε ποσοστό επιτυχίας 100% και χωρίς να παρουσιαστεί καμία παρενέργεια κατά την τρίμηνη παρακολούθηση των ασθενών. Έτσι, ήρθε η επιβεβαίωση της αξιοπιστίας της μεθό δου με όλα τα επιστημονικά κριτήρια και υπό την αιγίδα του πανεπιστημίου της νότιας Καλιφόρνια.
Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο δρ. Τζόνσον να ανοίξει άλλες τρεις κλινικές, στις οποίες εφαρμοζόταν η θεραπευτική μέθο δος της ακτίνας του Ράιφ, θεραπεύοντας από το 1934 έως το 1938 πάρα πολύ κόσμο. Από πολύ νωρίς, οι κλινικές αυτές επανδρώθη καν με επιφανείς επιστήμονες όπως οι Τζέιμς Κους (James Couche), Άρθουρ Γέιλ (Arthur Yale) κ.ά., οι οποίοι αποτέλεσαν μια ισχυρή βάση για την περαιτέρω έρευνα της μεθόδου.
Το 1939, ο δρ. Ράιφ δέχτηκε πρόσκληση από τη Βασιλική Ιατρική Εταιρία (Royal Society of Medicine), η οποία είχε πρόσφατα επιβε βαιώσει τα ευρήματα του που αναφέρθηκαν συνολικά ως «σύστημα της ακτίνας του Ράιφ για τη θεραπεία καρκίνου» στο έντυπο του Ινστι τούτου του Φραγκλίνου από τον δρ. R. Seidel (Journal of the Franklin Institute - τόμος 237, αρ. 2, Φεβρουάριος 1944).
Αμέσως ιδρύθηκε εταιρία που κατασκεύαζε και πωλούσε το σύστημα της ακτίνας του Ράιφ σε διάφορα μοντέλα, με μεγάλες αυθεντίες της Ιατρικής και έμπειρους νοσοκομειακούς ιατρούς να το δέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό, αφού φαινόταν ότι θα εξάρθρωνε όλες τις ασθένειες με το πάτημα ενός κουμπιού. Έτσι, αποτέλεσε αυτόματα ένα σοβαρό ανταγωνιστή των φαρμακολογικών μεθόδων...
Τα αντίποινα
Από εκείνη τη στιγμή, ο Ράιφ και όλοι οι συνεργάτες και υποστηρικτές του δέχτηκαν οργανωμένη και θανάσιμη επίθεση. Την παραμονή της συνέντευξης Τύπου, κατά την οποία ο δρ. Μίλμπανκ Τζόνσον θα ανακοίνωνε επισήμως στον ιατρικό κόσμο τα καταπληκτικά αποτελέσματα της μεθόδου Ράιφ, οδηγήθηκε σε κλινική για ασήμαντη αιτία, όπου και πέθανε από δηλητηρίαση. Επιπλέον, όλα τα έγγραφα του τα οποία παρουσίαζαν τα αποτελέσματα των μελετών στις κλινικές που είχε ιδρύσει, έκαναν φτερά!
Το δε τοπικό παράρτημα του Ιατρικού Συλλόγου των ΗΠΑ έστειλε τον Ράιφ να απολογηθεί ως κατηγορούμενος για απάτη στο Ανώτατο Δικαστήριο του Σαν Ντιέγκο όπου, παραδόξως, κλάπηκε η τσάντα του με όλα τα στοιχεία απόδειξης και υπεράσπισης του.
Λίγο αργότερα, κάποιος μεγαλομέτοχος του American Medical Association, θησαυροφύλαξ και εκδότης ονόματι Μορίς Φίσμπεϊν (Morris Fishbein), πρότεινε στον Ράιφ να αγοράσει τα δικαιώματα της πνευματικής του ιδιοκτησίας για λογαριασμό τής φαρμακευτικής βιομηχανίας με την οποία συνεργαζόταν. Η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική και, λίγες μέρες αργότερα, το εργαστήριο του δρ. Ράιφ καταστράφηκε από εμπρησμό!
Επιπλέον, ο δρ. Νέμες (dr. Nemes), ο οποίος είχε επαναλάβει και επιβεβαιώσει την εργασία του Ράιφ, σκοτώθηκε από πυρκαγιά στο δικό του εργαστήριο, η οποία κατέστρεψε όλα τα γραπτά στοιχεία και της δικής του έρευνας. Παρόμοια πυρκαγιά κατέστρεψε και τα εργαστήρια Burnett, τα οποία επίσης είχαν επιβεβαιώσει την ανακάλυψη του Ράιφ.
Ο δρ. Κους εξαναγκάστηκε με απειλές να μην κάνει χρήση της μεθόδου Ράιφ στην κλινική του, την οποία και είχε ιδρύσει γι' αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Ο δε Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος απείλησε τα μέλη του με αφαίρεση της άδειας εξάσκησης του επαγγέλματος, εάν τολμούσαν να χρησιμοποιήσουν την ακτίνα του Ράιφ. Επιπλέον, με διαταγή του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ανακλήθηκαν όλες οι συσκευές που, στο μεταξύ, είχαν πουληθεί σε διάφορους ιατρούς και νοσοκομεία της χώρας, με ποινή φυλάκισης και προστίμου σε περίπτωση ανυπακοής.
Τελικά, ο μεγαλοεκδότης Φίσμπεϊν φρόντισε να εξαφανίσει το όνομα του Ράιφ από όλες τις παρελθούσες εκδόσεις, ούτως ώστε να μην εμφανίζεται σε καμία επαγγελματική επιθεώρηση (journal) και έτσι, να μην αποτελέσει σημείο αναφοράς για κανέναν άλλο ιατρικό συντάκτη ή έρευνα. Η πρωτοφανής αυτή -και καθολική- αντιστροφή του κλίματος φάνηκε καθαρά ότι ήταν αποτέλεσμα «πιέσεων» των φαρμακευτικών εταιριών προς κάθε κατεύθυνση.
Μετά την αποσιώπηση: Οι επίγονοι του Ράιφ
Σήμερα, το 2006, η πρωταρχική αιτία του καρκίνου εξακολουθεί να είναι άγνωστη και δε συσχετίζεται καθόλου με ιούς. Ακόμα, η Ιατρική δε δέχεται την ύπαρξη οποιουδήποτε χημικού φαρμάκου που να εξουδετερώνει οριστικά και αμετάκλητα τους ιούς και τον καρκίνο.
Με την εκδήλωση της επίθεσης του ιατρικού κατεστημένου, πολλοί ειδικευμένοι τεχνικοί και συνεργάτες του Ράιφ πέρασαν τα μεξικανικά σύνορα, μεταφέροντας μαζί τους ό,τι μπορούσαν να περισώσουν. Οι χειρουργοί Γέιλ και Κους διατήρησαν τις συσκευές τους και, 22 χρόνια αργότερα, ανακοίνωσαν πλήρεις θεραπείες καρκινοπαθών σε τελικό στάδιο, σε ποσοστό 60% - ένα ποσοστό πολύ υψηλότερο από το 2% της χημειοθεραπείας. Η δε RCA παρουσίασε το ηλεκτρονικό της μικροσκόπιο, παραγκωνίζοντας το Μικροσκόπιο του Ράιφ, με τις μοναδικές του ιδιότητες.
Τη δεκαετία 1960, ο John Crane (τεχνικός-ηλεκτρονικός, συνεργάτης του Ράιφ) προσέγγισε την τεχνική του Ράιφ, εφαρμόζοντας μόνον τις χαμηλές συχνότητες απευθείας στο σώμα: δύο ηλεκτρόδια σε επαφή με το δέρμα οδηγούν το σήμα μιας ηλεκτρονικής γεννήτριας χαμηλών συχνοτήτων στο σώμα του ασθενούς. Οι αναφορές κάνουν λόγο για ικανοποιητικά αποτελέσματα, ωστόσο υποδεέστερα της ακτίνας του Ράιφ.
Γενικότερα, σήμερα υπάρχουν αρκετές εξω-ακαδημαϊκές «αναβιώσεις» της «ακτίνας του Ράιφ» από ιδιώτες, ανάμεσα στις οποίες όμως παρουσιάζεται μια ασυμφωνία ως προς τις συχνότητες που εξουδετερώνουν τις διάφορες ασθένειες. Τέτοιες συσκευές εκπομπής συχνοτήτων υπάρχουν πολλές, οι οποίες εφαρμόζουν οξείς και απότομους τετραγωνικούς παλμούς, προκειμένου να πετύχουν ένα ευρύ φάσμα συχνοτήτων που φαίνεται να είναι πολύ αποτελεσματικό στους ασθενείς.
Μία από τις κορυφαίες και ξεχωριστές προσεγγίσεις είναι και η συσκευή papimi του Έλληνα φυσικού Παναγιώτη Παππά, η οποία εφαρμόζει σύντομους παλμούς μαγνητικού πεδίου, με πολύ καλά αποτελέσματα για πολλές παθήσεις.
Επιπλέον, με τη συμβολή του Διαδικτύου υπάρχουν πολλές αναβιώσεις της μεθόδου του Ράιφ.
Κάνοντας μια μικρή έρευνα, εμφανίζεται στο Διαδίκτυο μια τουλάχιστον κλινική, η Mayo στο Ρότζεστερ της Μινεσότα των ΗΠΑ(http://www.mayoclinic.org/rfatumortreatrst/), όπου εφαρμόζεται ραδιοσυχνότητα αντί ραδιενέργεια Κοβαλτίου 60 -με χαμηλή ισχύ και μέσω καλωδίου, οπότε έχει υποδεέστερα αποτελέσματα εκείνων του Ράιφ.
Η αναβίωση της συσκευής Ράιφ/Μπέαρ, του Τζέιμς Μπέαρ (σχεδιαστή και κατόχου της πατέντας της συσκευής) είναι η πλησιέστερη. Με έναν πομπό CB στα 27 MHz οδηγεί μια συστοιχεία με έγχρωμους λαμπτήρες Νέον ή άλλου αερίου.
Στην είσοδο του μικροφώνου, εφαρμόζει το σήμα από μια γεννήτρια συχνοτήτων, στην οποία επιλέγει την κατάλληλη συχνότητα αναλόγως με την ασθένεια που θέλει αντιμετωπήσει. Η συχνότητα των 27 Mhz είναι ελεύθερη για χρήση από τους πολίτες πολλών χωρών - και της Ελλάδος. Χρειάζεται μια ενίσχυση από έναν γραμμικό ενισχυτή, ώστε η ισχύς εξόδου (το CB) από 3W να ανέβει γύρω στα 100W. Ακολούθως, μέσω ενός προσαρμογέα αντιστάσεων, εναρμονίζει την έξοδο του πομπού με το «φορτίο» των λαμπτήρων αερίου, ώστε να υπάρχει μέγιστη μεταφορά ισχύος σε αυτές.
Δηλαδή πρόκειται για έναν ραδιοφωνικό πομπό στη συχνότητα των πολιτών που, αντί για κεραία, στην έξοδο συνδέεται μια λάμπα φωτισμού. Το φως της παράγεται από την ηλεκτρική διέγερση ενός αερίου, συνήθως, ευγενούς.
Τέλος, μια άλλη προσέγγιση, την οποία ακολούθησε και ο γράφων για προσωπικά πειράματα, είναι να χρησιμοποιηθεί μετασχηματιστής υψηλής τάσης αντί για ραδιοπομπό. Ο μετασχηματιστής θα πρέπει να αποκρίνεται ικανοποιητικά και στις υψηλότερες ακουστικές συχνότη τες της τάξης των 5000 Hz. Τέτοιος μετασχηματιστής είναι και ο λεγόμενος «πολλαπλασιαστής» τάσης που υπάρχει σε κάθε αυτοκίνη το και πωλείται ελεύθερα στα ανταλλακτικά αυτοκινήτων.
Χρησιμοποιώντας το ένα κανάλι από έναν στερεοφωνικό ενισχυτη που τυχόν υπάρχει στο σπίτι ή οποιονδήποτε άλλον ενισχυτή ακουστικών συχνοτήτων από 20W και πάνω, συνδέεται στην έξοδο του ενισχυτή αντί για το ηχείο, το πρωτεύον του μετασχηματιστή υψηλής τάσης. Στο δευτερεύον/έξοδο του μετασχηματιστή συνδέονται οι λαμπτήρες ευγενών αερίων. Στην είσοδο του ενισχυτή εφαρμόζεται μια γεννήτρια συχνοτήτων, με την οποία επιλέγουμε τη συχνότητα με την οποία θέλουμε να πειραματιστούμε, σύμφωνα με τον πίνακα του Crane, π.χ. 525 Hz για τη δερματοπάθεια Λεϊσμανίαση Ντονοβάνη. Ο καθένας, έτσι, επιλέγει τη συχνότητα που αντιστοιχεί στον μικροοργανισμό που θα προσπαθήσει να εξοντώσει.
Τέλος, για την Ιστορία, αναφέρουμε το τραγικό τέλος του μεγαλοφυούς Ρέιμοντ Ράιφ, ο οποίος πέθανε το 1971 μόνος και παρα γκωνισμένος από μια «κατά λάθος» υπερβολική δόση βάλιουμ και αλκοόλ, στο νοσοκομείο Grossmont του Σαν Ντιέγκο...
Πηγή
