ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ
- "Δε με ενδιαφέρει που..." είπε η Αλίκη.
- "Τότε δεν έχει σημασία ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσεις..." είπε η γάτα.
Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων - Λιούις Κάρολ.
Με την πλύση εγκεφάλου, ξεχάσαμε γιατί ζούμε. Ενας ολόκληρος θίασος από καλοπληρωμένους "έγκριτους δημοσιογράφους", "έμπειρους πολιτικούς" και "διακεκριμένους οικονομολόγους", μιλάνε ασταμάτητα με στοιχεία και νούμερα, ποσοστά και πιθανότητες λες και οι ζωές μας είναι ασκήσεις σε διαγώνισμα λογιστικής. Ολη μέρα από τα τηλεοπτικά παράθυρα αποτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, της πατρίδας, της φύσης, και της αξιοπρέπειας μας λες και είναι χαλασμένο εμπόρευμα.
Ολοι αυτοί οι παλιάτσοι, παρότι χωρισμένοι σε ομάδες, πράσινες, κόκκινες, μπλε, μαύρες, δουλεύουν στον ίδιο θίασο. Εργάζονται για τα ίδια αφεντικά. Αλλάζουν στολές και μακιγιάζ, αλλάζουν τσιριμόνιες και κάθε τέσσερα χρόνια διαγωνίζονται για να διαλέξουμε ποιος από τους παλιάτσους θα είναι ο πρωταγωνιστής της φετινής παράστασης.
Ο θίασος έχει χρεοκοπήσει. Οι παλιάτσοι δεν κρατάνε πια ούτε τα προσχήματα. Μαλώνουν μπροστά στον κόσμο μεταξύ τους για το ποιος έφταιξε για τη χρεοκοπία και δείχνουν με το χεράκι ο ένας τον άλλον σαν άτακτα μωρά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έφταιξε ούτε η διεύθυνση, ούτε οι ίδιοι οι παλιάτσοι που εκτελούν εδώ και χρόνια τα ίδια νούμερα και δεν τα χουν πετύχει ούτε μία φορά. Το συμβούλιο τους αποφάσισε ότι για όλα φταίνε οι πελάτες. Ναι. Οι πελάτες. Αυτοί που πλήρωναν εισιτήριο και καθόνταν και βλέπανε την παράσταση, ξανά και ξανά, επευφημώντας κάθε φορά τον αρχιπαλιάτσο που μοίραζε δωρεάν θέσεις. Οι πελάτες που κάτσανε στις δωρεάν θέσεις. Οι τζαμπατζήδες. Και οι κανονικοί πελάτες που πλήρωναν τόσα χρόνια και δεν έκαναν τίποτε από όλα αυτά, κι αυτοί φταίνε. Για την ακρίβεια, αυτοί θα πληρώσουν μεγαλύτερο εισιτήριο. Υποχρεωτικό εισιτήριο. Αλλιώς θα αμολύσουν τους ελέφαντες στο χωριό. Οχι, δε φταίει ούτε η διεύθυνση, ούτε το προσωπικό. Φταίω εγώ. Και φταις και εσύ.
Ολους αυτούς τους έχω σιχαθεί. Και αυτούς και τους ειδικούς, και τους καθηγητές, και τους δημοσιογράφους, και τους πολιτικούς. Ολους. Θέλω να βγω στο δρόμο και να αρχίσω να ουρλιάζω ΣΚΑΣΤΕ! ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ ΠΙΑ! ΦΤΑΝΕΙ! Δε θέλω να ακούσω άλλο πια για ποσοστά, δε θέλω να ακούσω για δισεκατομμύρια, δε θέλω να ακούσω τι είπε ο κάθε διεθνής γραβατωμένος απατεώνας, δε θέλω να μάθω τι αποφάσισαν άλλοι για μένα. Η υπομονή μου έχει τελειώσει. Σας βαρέθηκα. Από εδώ και μπρος, δε θα σας λαμβάνω καν υπ' όψη. Δεν υπάρχετε πια από εδώ και εμπρός για εμένα. Στον κόσμο που οραματίζομαι, δεν υπάρχει θέση πια για εσάς.
Ξέρω ότι το ίδιο συμβαίνει και με τον κόσμο που οραματίζεστε και εσείς. Οτι δεν υπάρχει εκεί πια θέση για εμένα. Αρα έχουμε πόλεμο. Σας προειδοποιώ όμως ότι πίσω από εμένα έρχονται πολλοί. Και όλοι μαζί, είμαστε πιο δυνατοί. Πίσω από κάθε δυσκολία, υπάρχει μια ευκαιρία. Όσο πιο μεγάλη η δυσκολία, τόσο πιο μεγάλη η ευκαιρία. Σήμερα, που ο λαός μας περνάει πολύ δύσκολες στιγμές, έχουμε μπροστά μας μια τεράστια ευκαιρία. Δεν την βλέπουμε. Οι παλιάτσοι φροντίζουν γι αυτό. Με τα νούμερα τους μας αποσπούν την προσοχή. Ομως η ευκαιρία είναι εκεί. Μια τεράστια ευκαιρία για αλλαγή.
Αλλαγή σημαίνει πραγματική αλλαγή της συμπεριφοράς μας. Η συμπεριφορά μας πηγάζει από τις πεποιθήσεις μας. Ωστε, για να αλλάξουμε συμπεριφορά, πρέπει να αλλάξουμε πεποιθήσεις. Για να αλλάξουμε πεποιθήσεις, πρέπει να αλλάξουμε πνευματικότητα. Αλλαγή στην πνευματικότητα, έρχεται όταν απαντηθούν (ή επαναπροσδιοριστούν) τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Γιατί ζω; Τι κάνω στη ζωή; Υπάρχει κάτι πάνω και πέρα από εμένα; Ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου απέναντι στη ζωή και το Θεό; Εχω υποχρέωση απέναντι στις γενιές που πέρασαν; Εχω υποχρέωση απέναντι στις γενιές που θα 'ρθουν; Εχω υποχρέωση απέναντι στην ιστορία;
Οταν αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί, ή έχουν απαντηθεί ανεπαρκώς, ή λάθος, με τη συνδρομή της παιδείας που παρέχει η τηλεόραση και της πλήρους χαλάρωσης των ηθών, το αποτέλεσμα είναι τις περισσότερες φορές ένας άνθρωπος που δε νοιάζεται για κανέναν άλλον στον κόσμο παρά για τον εαυτό του, ένας που αγαπάει περίτεχνα ζωγραφισμένα χαρτάκια που αποκαλεί τρυφερά λεφτά, που θα κάνει το παν χωρίς ηθικές αναστολές για να τα αποκτήσει και να "ανέβει κοινωνικά", που πιστεύει ότι "έτσι είναι η κοινωνία, έτσι είναι η ζωή", που νιώθει ότι "μια ζωή την έχει, αν δεν την γλεντήσει", ένας άχρηστος αμόρφωτος. Ενας ακόμη άχρηστος νεκρός. Το σύστημα παιδείας μας είναι εργοστάσιο παραγωγής άχρηστων νεκρών. Και δε συμβαίνει μόνο στη χώρα μας αυτό. Είναι προϊόν του δυτικού "πολιτισμού".
Μόλις όμως κάποιος αναθεωρήσει και δώσει νέες απαντήσεις και πιστέψει ότι βρίσκεται στη ζωή για έναν σκοπό και αυτός ο σκοπός είναι εκτός από την αξιοπρεπή διαβίωση, η διαφύλαξη της ζωής και η βελτίωση του ανθρώπινου είδους, η αγάπη και η συμπόνοια, η συμφιλίωση με το Θεό, τότε μονομιάς, αλλάζουν οι πεποιθήσεις του και αυτόματα αλλάζει και η συμπεριφορά του. Θέλει μόνο ένα κλικ. Μια μοίρα αλλαγή στον τρόπο σκέψης. Το κλικ αυτό, είναι ταυτόχρονα το πιο εύκολο και το πιο δύσκολο πράγμα και συνήθως ξαφνικά, έρχεται μόνο μετά από κάποιο συμβάν που σημάδεψε τη ζωή του ανθρώπου. Και επειδή οι καιροί που ζούμε, σημαδεύουν τις ζωές πολλών, έχω το δικαίωμα να ελπίζω ότι το κλικ αυτό θα μπορούσε να συμβεί.
Και αφού μπορεί να συμβεί, εγώ που ανήκω εδώ, έχω χρέος να πολεμήσω εδώ και όχι αλλού. Γι αυτό, θα κοιτάξω πρώτα από όλα να αλλάξω εμένα εδώ, να φτιάξω μια χώρα "εμείς". Κι ας κάνουν το ίδιο και οι άλλοι λαοί, να πάμε μπροστά.
Για να πετύχουμε οτιδήποτε στη ζωή, πρέπει να θέτουμε στόχους. Και για να θέτουμε στόχους, πρέπει να έχουμε ένα όραμα προς την εκπλήρωση του οποίου οι στόχοι να αποσκοπούν. Τέτοιο όραμα ο Ελληνικός λαός σήμερα δεν έχει. Και πρέπει να αποκτήσει. Χωρίς όραμα, δεν έχουμε στόχο, δεν ξέρουμε που θέλουμε να πάμε και δεν έχει σημασία ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε όπως είπε και η γάτα στην Αλίκη. Και επειδή είμαι Ελληνας και έχω ένα όραμα και θέλω να το μοιραστώ, το καταθέτω σήμερα εδώ. Δεν ξέρω αν είναι το σωστό. Ξέρω πως είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Και πάνω από όλα είναι ένα όραμα. Ενα προϊόν συνθετικής σκέψης. Καλές οι διαπιστώσεις, καλή η ανάλυση, καλή η ενημέρωση, όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να παρατηρούμε σοκαρισμένοι τα γεγονότα που κάποιοι άλλοι ορίζουν για μας, και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε εμείς.
Στην Ελλάδα που οραματίζομαι, αποστολή της παιδείας είναι να μετατρέψει τους αμόρφωτους ανθρώπους που νοιάζονται μοναχά για τα ιδιωτικά τους θέματα σε πολίτες, άτομα δηλαδή που ενδιαφέρονται και ασχολούνται ενεργά με τα κοινά. Ατομα που αγωνίζονται. Για τον εαυτό τους, για την κοινωνία και για την ανθρωπότητα. Αυτή ας είναι η πυξίδα μας για να αποφασίσουμε τι είδους μόρφωση θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας.
Στην Ελλάδα που οραματίζομαι, υπάρχουν νόμοι και δικαιοσύνη. Οι πολίτες συμμετέχουν στις δικαστικές αποφάσεις σαν ένορκοι, ειδικά όταν πρόκειται για αδικήματα κατά της περιουσίας του λαού και της κοινωνίας.
Στην Ελλάδα που οραματίζομαι, δεν υπάρχει χώρος ψηλά, παρά μόνο για τους καλύτερους. Μονάχα ο πιο ικανός μπορεί να ανέβει κοινωνικά και να καταξιωθεί. Οι δημόσιες θέσεις δεν αγοράζονται με λεφτά, και δεν πωλούνται για λεφτά.
Στην Ελλάδα που οραματίζομαι, υπάρχει σεβασμός στο Θεό. Υπάρχει συμπόνοια για τον άτυχο. Σεβασμός προς τον ηλικιωμένο. Υπάρχουν Αρχές. Οι άτυχοι και οι ηλικιωμένοι δεν είναι στατιστικός δείκτης. Οι άτυχοι είναι αδέρφια μου και οι ηλικιωμένοι οι πρόγονοι μου και δε συμβιβάζομαι γι αυτούς παρά με το καλύτερο που μπορώ να δώσω.
Στην Ελλάδα που οραματίζομαι, το κράτος υπάρχει για τον πολίτη και ελέγχεται και ανακαλείται άμεσα από τον πολίτη. Το κράτος εκτελεί τις αποφάσεις του πολίτη. Οι καλύτεροι πολίτες, καλούνται να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της κοινωνίας. Και κανείς δεν αναθέτει σε άλλον να αποφασίσει για λογαριασμό του. Γιατί γνωρίζει ότι κανείς δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του καλύτερα από αυτόν.
Ολα τα άλλα θα 'ρθουν. Αρκεί να πάρουμε την εξουσία από τους ανίκανους κληρονόμους. Να πάρουμε την εξουσία από τους καλύτερους υπαλλήλους του τραπεζικού καρτέλ και να την δώσουμε στους καλύτερους Ελληνες.
Και επειδή ξέρω ότι όλα αυτά είναι ουτοπικά, και ότι δεν γίνονται, και ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα, και ότι το σύστημα είναι δυνατό και ένα σωρό άλλες δικαιολογίες για να μην κάνω τίποτα, θυμίζω ότι ένα όραμα είναι ουτοπικό, όσο οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε αυτό, αλλά μόλις το πιστέψουν, η ουτοπία γίνεται πραγματικότητα. Τρελό; ίσως. Ομως όσες φορές ο κόσμος άλλαξε, άλλαξε από τους τρελούς του. Οχι από τους λογικούς.
