Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική,  
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Το Γενος των Ελληνων

Το Γενος των Ελληνων
Οτι κι αν σκεφτείς νομίζοντας οτι πρωτοτυπείς, θα ανακαλύψεις τελικά οτι εκείνοι οι αναθεματισμένοι αρχαίοι Έλληνες το είχαν σκεφτεί πρώτοι.  Τσαρλς Φορι.

Η Φυλή των Υπαλλήλων!!!

Η Φυλή των Υπαλλήλων!!!


Είσαι Ελεύθερος και παρέδωσες την Ελευθερία σου, Είσαι Αθάνατος, μα πας και πεθαίνεις, όλη η Αφθονία του Σύμπαντος είναι δική σου και συ δουλεύεις σαν σκλάβος, Δεν έχεις ανάγκη από κανένα και τίποτα, αλλά εσύ οργανώνεσαι σε ομάδες, δουλειές, κόμματα, συλλόγους. Τι επιτέλους Είσαι; Τι στο καλό Κάνεις; 
Μόνο με την Σκέψη σου μπορείς να φτιάξεις -και φτιάχνεις- Σύμπαντα και Κόσμους και συ δεν μπορείς να φτιάξεις την δουλειά σου, την ζωή σου. Έπαψες να είσαι Άνθρωπος και έγινες υπάλληλος. Δεν  είσαι πλέον ζωντανός, είσαι ήδη νεκρός, απλά είναι θέμα χρόνου να υλοποιηθεί και να το καταλάβεις.  Έπαψες να είσαι άνθρωπος, έγινες Υπάλληλος, έγινες η Μαριονέτα της Ζωής. 

Η μονιμότητα ενός εξοντωτικού ρόλου, η επανάληψη ενός άχαρου παιχνιδιού, η ρουτίνα του ατελείωτου τίποτα, η υποταγή στην εξάρτηση, η ανούσια υπομονή,  η στωικότητα της αποδοχής στον πόνο,  η αδιάκοπη παρέα με τον φόβο, όλα αυτά μαζί δημιούργησαν μια μεταλλαγμένη φυλή ανθρώπων. Την φυλή των υπαλλήλων-δούλων. Είναι ένα νέο είδος ανθρώπου, μια μαριονέτα, ένα ανδρείκελο. Είναι μια ιδιαίτερη φυλή μια νέα ράτσα ανθρώπων η φυλή των υπαλλήλων-δούλων. Άνθρωποι που κινούνται και ζουν επάνω σε μια κυλιόμενη περιστροφική ταινία, χωρίς δικαίωμα επιλογής, χωρίς δικαίωμα σκέψης, πρόβατα επί σφαγή. Άνθρωποι που με την δική τους απόφαση επέλεξαν να ανήκουν στην φυλή των νέο – σκλάβων, των δούλων, στην φυλή των Υπαλλήλων. 
Στην αυγή της νέας εποχής, ο άνθρωπος  εξακολουθητικά βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση μιας αλλαγής της εξέλιξης του, καθόλου δημιουργικής και ευχάριστης. Να είναι εξαρτώμενος από μια δουλειά για να είναι ευτυχισμένος, για να μπορεί να αγαπάει, να κάνει οικογένεια, να προσφέρει. Παρέδωσε την Ελευθερία του και σε αντάλλαγμα πήρε γυάλινα καθρεφτάκια και το νερό που καίει.  Δίνει την Ύπαρξη του και παίρνει θάνατο. 

Μια βόλτα στα παλιά: Το παρελθόν θα φωτίσει καλύτερα την κατανόηση σου, ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή. Την πολύ παλιά εποχή των κυνηγών, των τροφοσυλλεκτών, οι άνθρωποι ζούσαν σε φυλές. Σε αυτές τις φυλές όλοι ήταν ίσοι. Ακόμα και ο αρχηγός της φυλής ζούσε με τον ίδιο τρόπο και είχε την ίδια μεταχείριση με όλα τα υπόλοιπα μέλη της φυλής. Ο αρχηγός δεν είχε βίλα με πισίνες, γήπεδο τένις, γκολφ, ελικόπτερο για τις μετακινήσεις του, η χρυσά αλεξίπτωτα. Όλοι απολάμβαναν την ζωή τους με ίσους όρους και ίσα σταθμά. 
Στην αγροτική εποχή τώρα, προέκυψε μια φυλή ανθρώπων με δύο μέρη. Ο βασιλιάς και οι πλούσιοι φίλοι του βασιλιά από την μια και όλοι οι υπόλοιποι που δούλευαν για τον βασιλιά και τους φίλους του, από την άλλη.  Η γη ανήκε στον βασιλιά και στους φίλους. Οι χωρικοί που δούλευαν την γη του βασιλιά πλήρωναν φόρο για να έχουν την ικανότητα να την δουλεύουν. Ανάλογα με τον βασιλιά και οι φόροι. Οι χωρικοί δεν είχαν τίποτα στην κατοχή τους και οι ‘ευγενείς’ με τον βασιλιά είχαν τα πάντα. Ακριβώς όπως και σήμερα. Όπως γίνεται χιλιάδες χιλιάδων χρόνια τώρα. 

“Από τα τέλη του 11ου αιώνα στην Ευρώπη εδραιώνεται το σύστημα της φεουδαρχίας. Αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των βασιλικών δυναστειών μετά τις τελευταίες βαρβαρικές εισβολές του 9ου και 10ου αιώνα, η φεουδαρχία χτίστηκε πάνω στην αγροτική κοινωνία και οικονομία (Γαγανάκης1999:41). Τα μέχρι τότε αποκλειστικά προνόμια της δημόσιας εξουσίας (δικαιοσύνη, επιβολή φόρων, επιβολή αναγκαστικής εργασίας, φρούρηση κ.α.), περνούν στο φεουδάρχη (Bernstein – Milza 1997:112), ο οποίος σε αντάλλαγμα καρπώνεται μεγάλο μέρος της αγροτικής παραγωγής. 
Η χωροδεσποτική υποτέλεια εφαρμόζεται σε διάφορους βαθμούς, με κύριο χαρακτηριστικό την εκμετάλλευση της εργασίας των υποτελών του άρχοντα και τη διαβίωση τους στα όρια της επιβίωσης. (Le Goff 1991:314).Στη διάρκεια του 11ου αιώνα αναπτύχθηκαν από την Εκκλησία τα κινήματα της Ειρήνης του Θεού (Paix de Dieu) και Εκεχειρίας του Θεού (Treve de Dieu), που έθεσαν τους πρώτους κανόνες στη διεξαγωγή των πολεμικών συρράξεων, σε μια προσπάθεια να χαλιναγωγήσουν την αυθαιρεσία των πολεμιστών και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη λειτουργία των αγροτικών εργασιών. Εξέλιξη, η οποία συνέφερε φυσικά και την Εκκλησία αφού στο πέρασμα των αιώνων και μέσα από δωρεές, είχε καταστεί κάτοχος γαιών τεράστιας αξίας τις οποίες και εκμεταλλευόταν σαν φέουδα. 

Τα κινήματα αυτά, λειτούργησαν νομιμοποιητικά ως προς την εντατικοποίηση των φεουδαλικών σχέσεων εκμετάλλευσης, αφού αυτές αποτελούσαν το αναπόφευκτο τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν οι υποτελείς σαν αντάλλαγμα της προσφερόμενης ασφάλειας και ειρήνης. Συνέβαλαν επίσης στην εδραίωση του τριμερούς διαχωρισμού της κοινωνίας σε oratores (κληρικούς), bellatores (πολεμιστές) και laboratores (εργαζόμενους), αναθέτοντας «ελέω Θεού», τη συντήρηση των δύο πρώτων στους τελευταίους. Η εκκλησία επίσης κατέστη σκόπελος οικονομικής ανάπτυξης, αφού καταδίκαζε ως τοκογλυφία, χρηματιστικές πρακτικές, που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τη βελτίωση της παραγωγής. (Le Goff 1991:313) @ Le Goff, J. (1991) “Ο Πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης.“ 

Αργότερα στην βιομηχανική εποχή το σύστημα με τον βασιλιά και τους φίλους του δεν μπορούσε να δουλεύει, και “επέτρεψαν και έγινε” μια μεγάλη επανάσταση,Γαλλική, Αμερικάνικη, Ελληνική, Ινδική, Κινέζικη, αδιάφορο, αλλά τους λαούς, τους χωρικούς, τους σκλάβους, τους επέτρεψαν ή τους προέτρεψαν, να επαναστατήσουν, ενάντια στον βασιλιά και στους φίλους του. 
Τι έκαναν; Τους αντικατέστησαν, με τον πρόεδρο της κυβέρνησης και τους φίλους του.  Αυτή κι αν ήταν πρωτοτυπία!!! Εξακολουθητικά η Γη, η αφθονία και ο πλούτος ανήκει στην άρχουσα τάξη και ο χωρικός έγινε, υπάλληλος. Αλλά υπάρχει μια μικρή διαφορά από τον παλιό χωρικό. Μια μικρή αλλά και μεγάλη διαφορά που κάνει τον παλαιό χωρικό πιο έξυπνο από τον νέο-σκλάβο.

Παλιός – Χωρικός  vs.  Νέο –Υπάλληλος: Ο χωρικός είχε επίγνωση της θέσης του στο σύνολο της τότε κοινωνίας. Δούλευε και ζούσε για τον βασιλιά και τους πλούσιους φίλους του. Ο Σημερινός υπάλληλος Δεν το ξέρει πως δουλεύει για την άρχουσα τάξη και τους φίλους της, θεωρεί κατόπιν της προπαγάνδαςτων ΜΜΕ πως είναι ελεύθερος σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα (!!!). Ακόμη και αν το ξέρει ή το υποψιάζεται, είναι τόσο πολύ ποτισμένος από την υπαλληλική μπόχα που δεν μπορεί να την πετάξει από πάνω του. Έχει φράξει κάθε παράθυρο στο φως, στην επίγνωση και στην Ελευθερία.
Αλλά μπορεί και να το ξέρει –όσο σφαλιστό και να είναι το παράθυρο μια ακτίνα φωτός περνάει- πως είναι δούλος στους  άρχοντες του πλανήτη, αλλά κάνει πως το ξεχνάει για να συνεχίσει να έχει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και μια κάποια ψευδή αξία. Γιατί είναι αλλιώς – νομίζει ο δούλος- να νοιώθει διευθυντής ή ποιμενάρχης σε ένα τσούρμο πρόβατα και άλλο να έχει την Επίγνωση πως είναι άλλος ένας δούλος για τους αφεντάδες. Στην δεύτερη περίπτωση, αν έχει αυτή την επίγνωση και ελάχιστη αξιοπρέπεια θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί, να ενεργήσει, να κάνει, να δράσει, για να πάψει να ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.

Αυτό είναι ζόρικο και θέλει ΚΟΤΣΙΑ που δεν διαθέτει και ΜΑΓΚΙΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, που ούτε κατά διάνοια δεν ξέρει τι είναι. Ελάχιστα πράγματα “ξέρει” ή “ γνωρίζει”, συνήθως ο υπάλληλος- δούλος, “πιστεύει” ή “δεν πιστεύει”.Γι αυτό και προτιμάει τα ίχνη αξιοπρέπειας που του απέμειναν και τα σκοτώνει, να τα εξοντώνει στις πλατείες παίζοντας τον αγανακτισμένο, με κύριο όπλο του, το καλαμάκι του φραπέ. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της ράτσας του υπαλλήλου είναι  η ικανότητα να δέχεται με υπομονή τον αβάσταχτο πόνο της εξάρτησης. Τον βραχνά της ρουτίνας και της επανάληψης. Αυτό είναι ένας ζωντανός θάνατος, που αναπαράγεται με ευλάβεια και επιτυχία από γενιά σε γενιά. Αυτή είναι η κυρίαρχη φυλή της σημερινής κοινωνίας. Η φυλή των υπαλλήλων-δούλων-σκλάβων.

Επιτυχία = Καλή Δουλειά = ΧΑ τρις: Με τα χρόνια, με την υπομονή και την επανάληψη, αυτή η κυρίαρχη φυλή, η φυλή των υπαλλήλων – σκλάβων, κυριάρχησε στον πλανήτη και έγινε μια αποδεχτή πραγματικότητα. Πρέπει να έχει μια καλή δουλειά κάποιος για να είναι επιτυχημένος, και ‘καλή δουλειά’ σημαίνει καλή θέση σε μια μεγάλη επιχείρηση, μια θέση σε κάποιο δημόσιο οργανισμό μια υπαλληλική θέση και ο διευθυντής είναι υπάλληλος. Αυτό αυτόματα βάζει τον άνθρωπο που μόνος του αφήνει, να μπει σε αυτή την περιπέτεια της ολοκληρωτικής σκλαβιάς, στην τροχιά του Θανάτου. Του Ζωντανού Θανάτου. Γιατί η Ζωή δεν είναι δουλειά, είναι Ελευθερία από την δουλειά. Δεν φτάνει που έχεις αποφασίσει από Αθάνατος να πεθαίνεις, αποφάσισες να ζήσεις και πεθαμένος. Μεγαλείο σκέψης απίθανο.

Το χειρότερο δε όλων είναι πως δεν παρατηρεί τις αλυσίδες που είναι δεμένος. Γιατί ο Πολεμιστής που έχει την ικανότητα και την τέχνη να παρατηρεί τον εαυτό του, γελάει μαζί του. Δεν πέφτει σε κατάθλιψη. Ο Παρατηρητής, ο Πολεμιστής, είναι Ελεύθερος, ποτέ δεν μπορεί να είναι υπάλληλος, ακόμη κι όταν εργάζεται σαν υπάλληλος. Η αληθινή σκλαβιά του υπαλλήλου είναι η ταύτιση του με τον έξω κόσμο. Νομίζει πως ο κόσμος που ζει είναι πραγματικός, πως υπάρχει, προσπαθεί να τον αλλάξει, να τον κάνει καλύτερο, πιο υποφερτό για να αφήσει κάτι στα παιδιά του, στις επόμενες γενιές, έτσι λέει. Αυτό είναι μια μεγάλη υποκρισία γιατί αν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο στ’ αλήθεια, μπορούσε να αλλάξει τον εαυτό του και ο κόσμος θα άλλαζε. Αλλά δεν θέλει. Έχει βολευτεί στον ακριβό καναπέ μπροστά στην τεράστια πλάσμα τηλεόραση, στις βόλτες με το πανάκριβο κόκκινο αυτοκίνητο,  που όλα τα πήρε με δανεικά. Εξαντλεί την όποια επαναστατική του δράση -αν υπάρχει- διεκδικώντας και απαιτώντας στις πορείες, στις πλατείες, με όπλο του το γνωστό καλαμάκι. Όση ελευθερία, δικαιώματα, αξιοπρέπεια, έχει ένας σκλάβος, άλλη τόση έχει και όποιος ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων. 

Η Ελευθερία είναι Ευθύνη: Μεγάλη και δύσκολη Ευθύνη. Αλλά η κυρίαρχη φυλή του υπάλληλου, δεν την θέλει αυτή την ευθύνη, δεν θέλει την ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που έχει μια στάλα δύναμης, μια στάλα γνώσης μπορεί να καταφέρει να βιώσει την ελευθερία.  Αν ο άνθρωπος έκανε μόνο αυτό που αγαπούσε, αν δημιουργούσε την εργασία του μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό, αν ήταν ερασιτέχνης της εργασίας του και όχι επαγγελματίας, αν ζούσε σε ένα μονοπάτι με καρδιά, δεν θα χρειαζόταν να είναι υπάλληλος ούτε της σύγχρονης κοινωνίας, ούτε του εαυτού του. Γιατί όποιος ζει σε μονοπάτι με καρδιά, όποιος είναι στοργικός, όποιος αντί να πιστεύει σαν πρόβατο, ΓΝΩΡΙΖΕΙ, δεν έχει χρόνο για πούλημα. Μόνο όποιος ανήκει στα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξης, μπορεί να περάσει από συνέντευξη, να επιλεγεί και να δεχτεί να πουλήσει τον χρόνο του, την ελευθερία του, να μπει στην ράτσα των υπαλλήλων. Μόνο όποιος ανήκει στο κατώτερο στάδιο της αξιοπρέπειας, επιτρέπει να επιλεχθεί, να διαλεχτεί ανάμεσα σε ίδια αναξιοπρεπή τίποτα.

 


Αν τώρα σου έρχεται στον Νου ακούγοντας την λέξη υπάλληλος, ο κάθε άνθρωπος που βλέπεις να δουλεύει στην τράπεζα, ή στο μουσικό μέγαρο, ή στο τεράστιο πολυώροφο πολυκατάστημα, ενώ εσύ είσαι ‘επιχειρηματίας’  και έχεις δική σου δουλειά, είσαι δηλ. μανάβης, βιβλιοπώλης, δικηγόρος, φυσικός, ιατρός,  Ξανά Σκέψου το. Αυτό που ξεχωρίζει την υπάλληλο από την Ελεύθερο άνθρωπο είναι η ελευθερία του χρόνου. Αν δεν έχεις ελευθερία χρόνου είσαι σκλάβος του ρολογιού, τότε είσαι ένας υπάλληλος. Μπορεί απλά να πληρώνεις μόνος σου τον εαυτό σου. Αλλά ανήκεις στην φυλή των υπαλλήλων.

Είναι μια μεγάλη αυταπάτη να πιστεύει ο υπάλληλος πως πληρώνεται για κάτι που προσφέρει. Γιατί αυτό που προσφέρει είναι η Ελευθερία του και αυτό που προσφέρει δεν πληρώνεται. Δεν προσφέρει την αξία του, τον χρόνο του προσφέρει, τον χρόνο του, αλλά πως μπορεί να προσφέρει κάτι που δεν υπάρχει? Στην πραγματικότητα αυτό που παίρνεις ως αμοιβή είναι ένα γυάλινο καθρεφτάκι για να παραδώσεις την Αθανασία σου, την Ενέργεια σου, την Ζωή σου. Η ίδια η κοινωνία που κάποτε αποδεχόταν τους σκλάβους σήμερα αποδέχεται την φυλή των υπαλλήλων, με την ίδια άνεση και ευκολία πουλάει και αγοράζει ανθρώπινες ψυχές. Αλλά πλέον με ευπρέπεια και αβρότητα το ονομάζει στέλεχος επιχείρησης. Διευθύνων σύμβουλος, προϊστάμενος μάρκετινγκ, χρυσώνοντας το χάπι του θανάτου. 

Όποιος χρειάζεται με τα χέρια του να κερδίζει την ζωή του, δεν μπορεί να είναι πολίτης των Αθηνών. Ανήκει στους σκλάβους.

Σωκράτης. 

Ακόμη και στα ζώα φαίνεται αυτή η μετάλλαξη, αυτά που είναι τα λεγόμενα κατοικίδια και έχουν χάσει την σφριγηλότατα την ζωντάνια τους,την ζωή τους. Από την στιγμή που έπαψαν να είναι κυρίαρχα και ελεύθερα αλλά εξαρτώνται από κάποιον άλλο για να έχουν τροφή και επιβίωση, έγιναν ευνουχισμένα.  Έχεις δει λιοντάρι στο κλουβί; Τίγρη; Είναι για λύπηση. Για την ίδια λύπηση είναι και ο υπάλληλος, που σέρνεται μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό στον τροχό της ρουτίνας του θανάτου.

Χαρακτηριστικά Των μεταλλαγμένων ανθρώπων που ανήκουν στην φυλή των υπαλλήλων; Η κατάθλιψη, το μόνιμο άγχος, οι αρρώστιες,  η λιπαρότητα, στο σώμα και στις σκέψεις, η ανασφάλεια, ο φόβος, η αγωνία, η πλαδαρότητα του σώματος, η χοντρή κοιλιά σε ένα αδύνατο σώμα, το κιτρίνισμα και η τραχύτητα του δέρματος, η σμίκρυνση του σώματος και των άκρων, η πρόωρη γήρανση. Όλα δείχνουν έναν άνθρωπο μαριονέτα, τυλιγμένο με σχοινιά,  είναι πολύ εύκολο να τον χρησιμοποιήσεις να τον χειριστείς κατά βούληση, τα σχοινιά είναι ήδη εκεί.. Αν πιστεύεις πως σου ανήκει οτιδήποτε υλικό ή πνευματικό κι αν κατέχεις, ανήκεις κι ΕΣΥ σε αυτή την φυλή των υπαλλήλων-σκλάβων. 

Αυτή η πίστη σου πως έχεις ίχνος Ελεύθερης Βούλησης, πως σου ανήκει το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου, παρ ότι έχεις δουλέψει σκληρά για να το αποκτήσεις, είναι που σε κατατάσσει στην κυρίαρχη φυλή των νέο-σκλάβων. Αυτή η πίστη, πως υπάρχει κάποιος θεός-μπαμπάς, που όταν πεθάνεις, – ΝΕΚΡΟΣ- θα σε σώσει και ΕΣΥ το μόνο που χρειάζεται να κάνεις – ΖΩΝΤΑΝΟΣ- είναι να υπακούς και να είσαι ταπεινό πρόβατο, ευσυνείδητος υπάλληλος και πειθήνιος σε κάθε νόμο και εντολή των αρχόντων σου, αυτή η ΠΙΣΤΗ είναι που σε κατατάσσει αυτόματα στην φυλή των υπαλλήλων. Πάψε να πιστεύεις και άρχισε να ΞΕΡΕΙΣ, να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣχρησιμοποιώντας το δικό σου μυαλό και μετά…. θα δεις τι θα κάνεις μετά !!! 

Αν ΟΛΟΙ οι πολίτες ήταν Άνθρωποι, θα προτιμούσαν να ζουν ήσυχες και ολιγαρκείς ζωές κοντά στη φύση ή με φυσικούς τρόπους. Επέλεξαν (ή τους επέλεξαν) όμως να είναι μαζοποιημένοι, προβατοποιημένοι, σκλάβοι και  κατ επέκταση χειρίσιμοι, ελεγχόμενοι, δουλικοί, υποτελείς. Επέλεξαν να διαμένουν εντός απάνθρωπων μεγαλουπόλεων, σε κουτιά περιτυλιγμένα από σωλήνες και ηλεκτρικά καλώδια που αποκαλούν σπίτια,  να δουλεύουν –οι δούλοι- σε συνθήκες πνευματικής, ψυχικής και ενίοτε και πρακτικής σκλαβιάς, εντός εταιριών που διευθύνονται, ΣΚΟΠΙΜΑ, από βλακώδεις πρακτικές διοίκησης, να μην έχουν τις στοιχειώδεις Ανθρώπινες αξιώσεις, ελευθεριών και να περνούν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους καθηλωμένοι σε έναν καναπέ, μπροστά σε ένα κουτί. 
Μέσα σε αυτό τον υλικό ή πνευματικό κόσμο που ζούμε και που τα πάντα έχουν κάποιο ακρότατο –ορατό τουλάχιστον-όριο, πώς είναι δυνατό η ανθρώπινη κακότητα, η ανθρώπινη μοχθηρία, η ανθρώπινη βλακεία, δουλικότητα,  να είναι δίχως κανένα όριο; Μήπως επειδή δεν είναι ανθρώπινη;



Οι γυμνές γυναίκες της Σπάρτης για να τεκνοποιούν οι νέοι


Οι γυμνές γυναίκες της Σπάρτης που πάλευαν, έτρεχαν και πέταγαν ακόντιο μπροστά στους άνδρες. Το τέχνασμα των Σπαρτιατών για να είναι οι νέοι πάντα «πρόθυμοι ερωτικά» και να τεκνοποιούν...



Οι Σπαρτιάτισσες είναι οι γυναίκες που έχουν υμνηθεί, αλλά και συκοφαντηθεί περισσότερο απ΄ όλες τις Ελληνίδες, από την αρχαιότητα έως σήμερα. Ήταν οι μόνες Ελληνίδες για τις οποίες η πολιτεία είχε φροντίσει τη δημόσια εκπαίδευσή τους, η οποία έδινε κυρίαρχη θέση στη σωματική άσκηση. Όλοι οι άντρες της Σπάρτης εκπαιδεύονταν για να γίνουν πολεμιστές και το κύριο καθήκον των γυναικών ήταν να γεννήσουν πολεμιστές. Απαγορευόταν όμως να επιδίδονται σε βάναυσες χειρωνακτικές εργασίες ή εργασίες με σκοπό το κέρδος. Οι Σπαρτιάτισσες ήταν οι μόνες γυναίκες που αθλούνταν γυμνές, όπως οι άντρες που εξασκούνταν και έκαναν άθλητισμό σε μόνιμη βάση. 

         Γυναίκα Σπαρτιάτισσα...

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο και τον Ξενοφώντα και τα κορίτσια στη Σπάρτη λάμβαναν αθλητική εκπαίδευση. Τα νιόπαντρα ζευγάρια συχνά δεν κοιμόντουσαν μαζί, ενώ υπήρχε η συνήθεια να ντύνεται η νύφη με αντρικά ρούχα. Περιγράφει ο Πλούταρχος: 
Ο Λυκούργος (νομοθέτης και βασιλιάς της Σπάρτης) πρώτα σκληραγώγησε σωματικά τα κορίτσια βάζοντάς τα να τρέχουν, να παλεύουν, να πετάνε δίσκο και ακόντιο. Με αυτόν τον τρόπο τα έμβρυα που θα γεννιούνταν έκαναν μια δυνατή αρχή σε σφριγηλά σώματα και έτσι θα αναπτύσσονταν καλύτερα, ενώ οι ίδιες οι γυναίκες θα έφερναν σε πέρας την εγκυμοσύνη τους με σθένος. Απέρριψε κάθε σεμνοτυφία, την υπερπροστασία των παιδιών από τους γονείς και τη μαλθακότητα κάθε είδους. Ανάγκασε τα νέα κορίτσια το ίδιο όπως και τα αγόρια, να μεγαλώνουν συνηθίζοντας να κάνουν πορεία γυμνά, καθώς επίσης να χορεύουν και να τραγουδούν σε ορισμένες γιορτές μπροστά στους νέους άντρες και κάτω από τα βλέμματά τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα κορίτσια μπορούσαν να κάνουν πειράγματα στα αγόρια κριτικάροντάς εποικοδομητικά τα λάθη τους. Δεν υπήρχε τίποτα αισχρό και ατιμωτικό στη γύμνια των κοριτσιών. Ήταν τελείως αθώα και δεν υπήρχε ίχνος ανηθικότητας. 
Αντιθέτως ενθάρρυνε την απλότητα, τον λιτό τρόπο ζωής και την άθληση δίνοντας στο γυναικείο φύλο μια γεύση ανδρικής γενναιότητας. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι γυναίκες να μιλούν και να σκέφτονται με τον τρόπο που λέγεται ότι μίλησε η γυναίκα του Λεωνίδα, η Γοργώ. Όταν κάποια γυναίκα ξένη της είπε, «εσείς οι Σπαρτιάτισσες είστε οι μόνες που μπορείτε να εξουσιάζετε τους άντρες» εκείνη της απάντησε «γιατί είμαστε οι μόνες που γεννάμε άντρες».  

Το έθιμο της απαγωγής της νύφης. 
Υπήρχε επίσης δέλεαρ για τους άντρες να παντρευτούν. Οι παρελάσεις των κοριτσιών και η γύμνια στους αγώνες, που παρακολουθούσαν οι νέοι άντρες, παρακινούμενοι από μια ώθηση όχι πνευματικού τύπου, αλλά από μια ερωτική έλξη. 

 
Ο Λυκούργος στέρησε ορισμένα πολιτικά δικαιώματα σε εκείνους που έμεναν ανύπαντροι, αφού τους απέκλεισε από το θέαμα των γυμνοπαιδιών. Το έθιμο ήταν να απαγάγουν τις γυναίκες για να τις νυμφευθούν, όταν ήταν στην ακμή της νιότης τους και έτοιμες για γάμο. 
Η αποκαλούμενη «νυμφεύτρια» αναλάμβανε το αιχμάλωτο κορίτσι. Πρώτα ξύριζε τελείως το κεφάλι της μετά την έντυνε με αντρικά ρούχα και σανδάλια και την ξάπλωνε μόνη της σε ένα στρώμα, στα σκοτεινά. Ο γαμπρός που δεν ήταν μεθυσμένος, αλλά νηφάλιος, έπρεπε πρώτα να δειπνήσει στο συσσίτιο και μετά μπορούσε να γλιστρήσει στο δωμάτιο, να λύσει τη ζώνη της και να τη μεταφέρει στο κρεβάτι.  
Οι Σπαρτιάτες έβλεπαν τις γυναίκες στο φως της ημέρας όταν έκαναν παιδιά. Αφού περνούσε λίγη ώρα μόνο μαζί της, έπρεπε να αναχωρήσει διακριτικά για να κοιμηθεί εκεί όπου κοιμόταν συνήθως, δηλαδή μαζί με άλλους άντρες. Και αυτή ήταν η πρακτική που θα ακολουθούσε από τούδε και στο εξής. Μπορούσε να επισκέπτεται κρυφά τη νεόνυμφη, φοβισμένος και παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις, γιατί ήταν ντροπή να τον αντιληφθεί κάποιος στο σπίτι. Η νύφη ταυτοχρόνως μηχανεύονταν τεχνάσματα και τον βοηθούσε να καταστρώσει σχέδια, ώστε να μπορούν να συναντιούνται απαρατήρητοι τις κατάλληλες στιγμές. Κι αυτό δε γινόταν για ένα μικρό διάστημα, αλλά όσο ήταν απαραίτητο μέχρι να αποκτήσουν παιδιά. Νωρίτερα δεν μπορούσαν να δουν τις γυναίκες τους στο φως της ημέρας. 
Τέτοιες συναντήσεις δεν ήταν μόνο μια άσκηση αυτοελέγχου και αυτοσυγκράτησης, αλλά σκοπό είχαν να είναι οι σύντροφοι γόνιμοι, πρόθυμοι για έρωτα και έτοιμοι για συνουσία, αντί να είναι κορεσμένοι και χλωμοί από την απεριόριστη ερωτική δραστηριότητα. Επιπλέον, κάποια άσβεστη φλόγα πόθου και αγάπης έμενε πάντα και στους δύο. 

Πλούταρχος, Βίος Λυκούργου.

ΠΗΓΗ: Οι γυναίκες στον αρχαίο κόσμο, Elaine Fantham, Helene Peet Foley, Natalie Boumel,
εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ...


Τελέσιλλα: η γυναίκα που νίκησε την Σπαρτιατική φάλαγγα


Τελέσιλλα: η γυναίκα που νίκησε την Σπαρτιατική φάλαγγα (5ος αιώνας π. Χ.)

Στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. κυρίαρχη στον Ελλαδικό χώρο ήταν η Πελοποννησιακή συμμαχία με κύριους ισχυρότερους  εταίρους της την Σπάρτη του Βασιλιά Κλεομένη Α΄ και την Κόρινθο. Η ισχυρότερη πόλη εκτός της συμμαχίας αυτής ήταν το Άργος, ο μεγάλος ανταγωνιστής της Σπάρτης για πάνω από 2 αιώνες. Το 495 π.Χ. περίπου ο Κλεομένης αποφάσισε να επιτεθεί κατά του Άργους μετά από σχετικούς θετικούς χρησμούς που έλαβε από το μαντείο των Δελφών. Μετέφερε με πλοία το άνθος των Σπαρτιατών οπλιτών στο Ναύπλιο και από εκεί βάδισε προς το Άργος. Στην θέση Σήπεια νίκησε τους Αργίτες με ένα τέχνασμα και σκότωσε πολλούς.
Όσοι Αργίτες σώθηκαν κατέφυγαν στο ιερό άλσος του Άργους ώστε να προστατευθούν από το ιερό άσυλο. Ο Κλεομένης έχοντας αιχμαλώτους και αυτομόλους Αργίτες έμαθε τα ονόματα όσων είχαν καταφύγει στο ιερό και τους καλούσε ονομαστικά να βγουν δήθεν γιατί οι οικείοι τους είχαν πληρώσει λύτρα και είχαν εξαγοράσει την ζωή τους. Με αυτό τον τρόπο απέκτεινε πολλούς ακόμη. Λίγες μέρες μετά έβαλε φωτιά στο άλσος και σκότωσε και τους υπόλοιπους. Οι πληροφορίες του Ηροδότου και του Πλουτάρχου αναφέρουν 7000 νεκρούς, αλλά θεωρούνται υπερβολικές.



Το Άργος ήταν πλέον σχεδόν αφρούρητο αφού η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της πόλης είχε σκοτωθεί. Ο Κλεομένης αφού έστειλε τους οπλίτες της Σπάρτης πίσω στην πατρίδα τους και κράτησε μόνο τους χίλιους εκλεκτότερους, αποφάσισε να βαδίσει και να καταλάβει την ανοχύρωτη πόλη. Στο Άργος είχαν φτάσει τα νέα από την μεγάλη καταστροφή και όλοι βρίσκονταν σε απελπισία.

Η ασθενική ποιήτρια που έγινε στρατηγός...
Ανάμεσα στις γυναίκες του Άργους βρισκόταν στην ακμή της ηλικίας της η ξακουστή ποιήτρια Τελέσιλλα. Η Τελέσιλλα ήταν λεπτοκαμωμένη και φιλάσθενη στη νεανική της ηλικία. Η ασθενική της φύση φαίνεται πως την ανάγκαζε να ζει απομονωμένη και κλεισμένη στον εαυτό της, χωρίς συναναστροφές και κοινωνικότητα, ώσπου αποφάσισε να απευθυνθεί στο Μαντείο για να μάθει για την εξέλιξη της υγείας της. Το «Μαντείο του Θεού» απάντησε στη μικρόσωμη και ασθενική Τελέσιλλα ότι θα βρει την υγεία και την επιτυχία της, εφόσον υπηρετήσει τις Μούσες. Η μαντική προσταγή «τας Μούσας θεραπεύειν» σε συνδυασμό με το έμφυτο ποιητικό της ταλέντο και την έφεσή της για τη μουσική έκαναν την Τελέσιλλα να αφοσιωθεί με πάθος στην ποίηση και τη μουσική, να βρει νόημα στη ζωή της και να κατακτήσει την πνευματική ομορφιά.  
Στην κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα της, η ποιήτρια Τελέσιλλα δημηγόρησε με θερμά λόγια πατριωτισμού στις γυναίκες της πόλης, καλώντας αυτές να πολεμήσουν και να θυσιαστούν για την ελευθερία των παιδιών τους και της πόλης τους. Ο λόγος της είχε θαυμαστό αποτέλεσμα. Όλες οι γυναίκες της πόλης φόρεσαν πανοπλίες και έζωσαν τα τείχη της πόλης σαν στεφάνι, έτοιμες να την υπερασπιστούν έναντι των οπλιτών του Κλεομένη. 

 

Ο Παυσανίας αναφέρει πως ο Κλεομένης αντικρύζοντας  τις γυναίκες του Άργους, θεώρησε (ορθά) πως η εύκολη νίκη που θα ερχόταν δεν θα πρόσθετε δάφνες δόξας αλλά θα ατίμαζε τα Σπαρτιατικά όπλα και έτσι υποχώρησε. Ο Πλούταρχος από την άλλη υποστηρίζει ότι έγινε κανονικά μάχη, όπου οι Σπαρτιάτες ηττήθηκαν και υποχώρησαν, κάτι που είναι εντελώς απίθανο.

 Όπως και να έχει η Τελέσιλλα και οι γυναίκες του Άργους έσωσαν την πόλη τους από σίγουρη καταστροφή επιδεικνύοντας θάρρος και ευψυχία σε μια εποχή που η θέση της γυναίκας ήταν υποτιμημένη και πάντως εντελώς ασύμβατη με τον πόλεμο.

Εις ανάμνησιν της θαυμαστής σωτηρίας της πόλης τους, οι Αργίτες καθιέρωσαν τη γιορτή των "Υβριστικών". Στην γιορτή αυτή, οι γυναίκες του Άργους ντύνονταν με ανδρικά χιτώνια και χλαμύδες, ενώ οι άνδρες με γυναικεία πέπλα και ενδύματα.

Οι Αργείοι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ανήγειραν προς τιμή της Τελέσιλλας μεγάλη στήλη στην οποία παριστάνονταν αυτή όρθια έχοντας στα πόδια της βιβλία και κρατώντας στα χέρια κράνος που παρατηρούσε έτοιμη να το φορέσει στο κεφάλι της
Η στήλη αυτή ήταν τοποθετημένη πάνω από το θέατρο του Άργους και μπροστά από το ιερό άγαλμα της θεάς Αφροδίτης. Η στήλη αυτή σώζονταν μέχρι το 170 μ.Χ. που την είδε ο Παυσανίας...



Πηγές

Πλούταρχος ("Γυναικών Αρεταί" )
Οὐδενὸς δ’ ἧττον ἔνδοξόν ἐστι τῶν κοινῇ διαπεπραγμένων γυναιξὶν ἔργων ὁ πρὸς Κλεομένη περὶ Ἄργους ἀγών, ὃν ἠγωνίσαντο Τελεσίλλης τῆς ποιητρίας προτρεψαμένης. ταύτην δέ φασιν οἰκίας οὖσαν ἐνδόξου τῷ δὲ σώματι νοσηματικὴν εἰς θεοῦ πέμψαι περὶ ὑγιείας· [245D] καὶ χρησθὲν αὐτῇ Μούσας θεραπεύειν, πειθομένην τῷ θεῷ καὶ ἐπιθεμένην ᾠδῇ καὶ ἁρμονίᾳ τοῦ τε πάθους ἀπαλλαγῆναι ταχὺ καὶ θαυμάζεσθαι διὰ ποιητικὴν ὑπὸ τῶν γυναικῶν. 
ἐπεὶ δὲ Κλεομένης ὁ βασιλεὺς τῶν Σπαρτιατῶν πολλοὺς ἀποκτείνας (οὐ μήν, ὡς ἔνιοι μυθολογοῦσιν, ἑπτὰ καὶ ἑβδομήκοντα καὶ ἑπτακοσίους πρὸς ἑπτακισχιλίοις) ἐβάδιζε πρὸς τὴν πόλιν, ὁρμὴ καὶ τόλμα δαιμόνιος παρέστη ταῖς ἀκμαζούσαις τῶν γυναικῶν ἀμύνεσθαι τοὺς πολεμίους ὑπὲρ τῆς πατρίδος. ἡγουμένης δὲ τῆς Τελεσίλλης ὅπλα λαμβάνουσαι καὶ παρ’ ἔπαλξιν ἱστάμεναι κύκλῳ τὰ τείχη περιέστεψαν, [245E] ὥστε θαυμάζειν τοὺς πολεμίους. τὸν μὲν οὖν Κλεομένη πολλῶν πεσόντων ἀπεκρούσαντο· τὸν δ’ ἕτερον βασιλέα Δημάρατον, ὡς Σωκράτης φησίν, ἐντὸς γενόμενον καὶ κατασχόντα τὸ Παμφυλιακὸν ἐξέωσαν. 

οὕτω δὲ τῆς πόλεως περιγενομένης, τὰς μὲν πεσούσας ἐν τῇ μάχῃ τῶν γυναικῶν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῆς Ἀργείας ἔθαψαν, ταῖς δὲ σωθείσαις ὑπόμνημα τῆς ἀριστείας ἔδοσαν ἱδρύσασθαι τὸν Ἐνυάλιον. τὴν δὲ μάχην οἱ μὲν ἑβδόμῃ λέγουσιν ἱσταμένου μηνός, οἱ δὲ νουμηνίᾳ γενέσθαι τοῦ νῦν μὲν τετάρτου, πάλαι δ’ Ἑρμαίου παρ’ Ἀργείοις, καθ’ ἣν μέχρι νῦν τὰ Ὑβριστικὰ τελοῦσι, γυναῖκας μὲν ἀνδρείοις χιτῶσι καὶ χλαμύσιν, [245F] ἄνδρας δὲ πέπλοις γυναικῶν καὶ καλύπτραις ἀμφιεννύντες. 



 Ηροδοτος (6ο βιβλίο "Ερατώ" παράγραφοι 76-83)


76 1 Κλεομένεϊ γὰρ μαντευομένῳ ἐν Δελφοῖσι ἐχρήσθη Ἄργος αἱρήσειν· ἐπείτε δὲ Σπαρτιήτας ἄγων ἀπίκετο ἐπὶ ποταμὸν Ἐρασῖνον, ὃς λέγεται ῥέειν ἐκ τῆς Στυμφαλίδος λίμνης· τὴν γὰρ δὴ λίμνην ταύτην ἐς χάσμα ἀφανὲς ἐκδιδοῦσαν ἀναφαίνεσθαι ἐν Ἄργεϊ, τὸ ἐνθεῦτεν δὲ τὸ ὕδωρ ἤδη τοῦτο ὑπ᾽ Ἀργείων Ἐρασῖνον καλέεσθαι· ἀπικόμενος δ᾽ ὦν ὁ Κλεομένης ἐπὶ τὸν ποταμὸν τοῦτον ἐσφαγιάζετο αὐτῷ· 2 καὶ οὐ γὰρ ἐκαλλιέρεε οὐδαμῶς διαβαίνειν μιν, ἄγασθαι μὲν ἔφη τοῦ Ἐρασίνου οὐ προδιδόντος τοὺς πολιήτας, Ἀργείους μέντοι οὐδ᾽ ὣς χαιρήσειν. μετὰ δὲ ταῦτα ἐξαναχωρήσας τὴν στρατιὴν κατήγαγε ἐς Θυρέην, σφαγιασάμενος δὲ τῇ θαλάσσῃ ταῦρον πλοίοισι σφέας ἤγαγε ἔς τε τὴν Τιρυνθίην χώρην καὶ Ναυπλίην.

77  1 Ἀργεῖοι δὲ ἐβοήθεον πυνθανόμενοι ταῦτα ἐπὶ θάλασσαν· ὡς δὲ ἀγχοῦ μὲν ἐγίνοντο τῆς Τίρυνθος, χώρῳ δὲ ἐν τούτῳ τῷ κεῖται Ἡσίπεια οὔνομα, μεταίχμιον οὐ μέγα ἀπολιπόντες ἵζοντο ἀντίοι τοῖσι Λακεδαιμονίοισι. ἐνθαῦτα δὴ οἱ Ἀργεῖοι τὴν μὲν ἐκ τοῦ φανεροῦ μάχην οὐκ ἐφοβέοντο, ἀλλὰ μὴ δόλῳ αἱρεθέωσι· 2 καὶ γὰρ δή σφι ἐς τοῦτο τὸ πρῆγμα εἶχε τὸ χρηστήριον τὸ ἐπίκοινα ἔχρησε ἡ Πυθίη τούτοισί τε καὶ Μιλησίοισι, λέγον ὧδε.

Ἀλλ᾽ ὅταν ἡ θήλεια τὸν ἄρσενα νικήσασα
ἐξελάσῃ καὶ κῦδος ἐν Ἀργείοισιν ἄρηται,
πολλὰς Ἀργείων ἀμφιδρυφέας τότε θήσει.
ὧς ποτέ τις ἐρέει καὶ ἐπεσσομένων ἀνθρώπων
“δεινὸς ὄφις τριέλικτος ἀπώλετο δουρὶ δαμασθείς”.
3 ταῦτα δὴ πάντα συνελθόντα τοῖσι Ἀργείοισι φόβον παρεῖχε. καὶ δή σφι πρὸς ταῦτα ἔδοξε τῷ κήρυκι τῶν πολεμίων χρᾶσθαι, δόξαν δέ σφι ἐποίεον τοιόνδε· ὅκως ὁ Σπαρτιήτης κῆρυξ προσημαίνοι τι Λακεδαιμονίοισι, ἐποίευν καὶ οἱ Ἀργεῖοι τὠυτὸ τοῦτο.

78 1 μαθὼν δὲ ὁ Κλεομένης ποιεῦντας τοὺς Ἀργείους ὁκοῖόν τι ὁ σφέτερος κῆρυξ σημήνειε, παραγγέλλει σφι, ὅταν σημήνῃ ὁ κῆρυξ ποιέεσθαι ἄριστον, τότε ἀναλαβόντας τὰ ὅπλα χωρέειν ἐς τοὺς Ἀργείους. 2 ταῦτα καὶ ἐγένετο ἐπιτελέα ἐκ τῶν Λακεδαιμονίων· ἄριστον γὰρ ποιευμένοισι τοῖσι Ἀργείοισι ἐκ τοῦ κηρύγματος ἐπεκέατο, καὶ πολλοὺς μὲν ἐφόνευσαν αὐτῶν, πολλῷ δέ τι πλεῦνας ἐς τὸ ἄλσος τοῦ Ἄργου καταφυγόντας περιιζόμενοι ἐφύλασσον.

79 1 ἐνθεῦτεν δὲ ὁ Κλεομένης ἐποίεε τοιόνδε. ἔχων αὐτομόλους ἄνδρας καὶ πυνθανόμενος τούτων, ἐξεκάλεε πέμπων κήρυκα ὀνομαστὶ λέγων τῶν Ἀργείων τοὺς ἐν τῷ ἱρῷ ἀπεργμένους, ἐξεκάλεε δὲ φὰς αὐτῶν ἔχειν τὰ ἄποινα. ἄποινα δὲ ἐστὶ Πελοποννησίοισι δύο μνέαι τεταγμέναι κατ᾽ ἄνδρα αἰχμάλωτον ἐκτίνειν. κατὰ πεντήκοντα δὴ ὦν τῶν Ἀργείων ὡς ἑκάστους ἐκκαλεύμενος ὁ Κλεομένης ἔκτεινε. 2 ταῦτα δέ κως γινόμενα ἐλελήθεε τοὺς λοιποὺς τοὺς ἐν τῷ τεμένεϊ· ἅτε γὰρ πυκνοῦ ἐόντος τοῦ ἄλσεος, οὐκ ὥρων οἱ ἐντὸς τοὺς ἐκτὸς ὅ τι ἔπρησσον, πρίν γε δὴ αὐτῶν τις ἀναβὰς ἐπὶ δένδρον κατεῖδε τὸ ποιεύμενον. οὔκων δὴ ἔτι καλεόμενοι ἐξήισαν.

801 ἐνθαῦτα δὴ ὁ Κλεομένης ἐκέλευε πάντα τινὰ τῶν εἱλωτέων περινέειν ὕλῃ τὸ ἄλσος, τῶν δὲ πειθομένων ἐνέπρησε τὸ ἄλσος. καιομένου δὲ ἤδη ἐπείρετο τῶν τινα αὐτομόλων τίνος εἴη θεῶν τὸ ἄλσος· ὁ δὲ ἔφη Ἄργου εἶναι. ὁ δὲ ὡς ἤκουσε, ἀναστενάξας μέγα εἶπε “ὦ Ἄπολλον χρηστήριε, ἦ μεγάλως με ἠπάτηκας φάμενος Ἄργος αἱρήσειν· συμβάλλομαι δ᾽ ἐξήκειν μοι τὸ χρηστήριον”.

81 1 μετὰ δὲ ταῦτα ὁ Κλεομένης τὴν μὲν πλέω στρατιὴν ἀπῆκε ἀπιέναι ἐς Σπάρτην, χιλίους δὲ αὐτὸς λαβὼν τοὺς ἀριστέας ἤιε ἐς τὸ Ἥραιον θύσων· βουλόμενον δὲ αὐτὸν θύειν ἐπὶ τοῦ βωμοῦ ὁ ἱρεὺς ἀπηγόρευε, φὰς οὐκ ὅσιον εἶναι ξείνῳ αὐτόθι θύειν. ὁ δὲ Κλεομένης τὸν ἱρέα ἐκέλευε τοὺς εἵλωτας ἀπὸ τοῦ βωμοῦ ἀπάγοντας μαστιγῶσαι, καὶ αὐτὸς ἔθυσε· ποιήσας δὲ ταῦτα ἀπήιε ἐς τὴν Σπάρτην.

82 1 νοστήσαντα δέ μιν ὑπῆγον οἱ ἐχθροὶ ὑπὸ τοὺς ἐφόρους, φάμενοί μιν δωροδοκήσαντα οὐκ ἑλεῖν τὸ Ἄργος, παρεὸν εὐπετέως μιν ἑλεῖν. ὁ δέ σφι ἔλεξε, οὔτε εἰ ψευδόμενος οὔτε εἰ ἀληθέα λέγων, ἔχω σαφηνέως εἶπαι, ἔλεξε δ᾽ ὦν φάμενος, ἐπείτε δὴ τὸ τοῦ Ἄργου ἱρὸν εἷλον, δοκέειν οἱ ἐξεληλυθέναι τὸν τοῦ θεοῦ χρησμόν· πρὸς ὦν ταῦτα οὐ δικαιοῦν πειρᾶν τῆς πόλιος, πρίν γε δὴ ἱροῖσι χρήσηται καὶ μάθῃ εἴτε οἱ ὁ θεὸς παραδιδοῖ εἴτε ἐμποδὼν ἕστηκε· 2 καλλιερευμένῳ δὲ ἐν τῷ Ἡραίῳ ἐκ τοῦ ἀγάλματος τῶν στηθέων φλόγα πυρὸς ἐκλάμψαι, μαθεῖν δὲ αὐτὸς οὕτω τὴν ἀτρεκείην, ὅτι οὐκ αἱρέει τὸ Ἄργος· εἰ μὲν γὰρ ἐκ τῆς κεφαλῆς τοῦ ἀγάλματος ἐξέλαμψε, αἱρέειν ἂν κατ᾽ ἄκρης τὴν πόλιν, ἐκ τῶν στηθέων δὲ λάμψαντος πᾶν οἱ πεποιῆσθαι ὅσον ὁ θεὸς ἐβούλετο γενέσθαι. ταῦτα λέγων πιστά τε καὶ οἰκότα ἐδόκεε Σπαρτιήτῃσι λέγειν, καὶ διέφυγε πολλὸν τοὺς διώκοντας.

83 1 Ἄργος δὲ ἀνδρῶν ἐχηρώθη οὕτω ὥστε οἱ δοῦλοι αὐτῶν ἔσχον πάντα τὰ πρήγματα ἄρχοντές τε καὶ διέποντες, ἐς ὃ ἐπήβησαν οἱ τῶν ἀπολομένων παῖδες· ἔπειτα σφέας οὗτοι ἀνακτώμενοι ὀπίσω ἐς ἑωυτοὺς τὸ Ἄργος ἐξέβαλον· ἐξωθεύμενοι δὲ οἱ δοῦλοι μάχῃ ἔσχον Τίρυνθα. 2 τέως μὲν δή σφι ἦν ἄρθμια ἐς ἀλλήλους, ἔπειτα δὲ ἐς τοὺς δούλους ἦλθε ἀνὴρ μάντις Κλέανδρος, γένος ἐὼν Φιγαλεὺς ἀπ᾽ Ἀρκαδίης· οὗτος τοὺς δούλους ἀνέγνωσε ἐπιθέσθαι τοῖσι δεσπότῃσι. ἐκ τούτου δὴ πόλεμός σφι ἦν ἐπὶ χρόνον συχνόν, ἐς ὃ δὴ μόγις οἱ Ἀργεῖοι ἐπεκράτησαν.


  Παυσανία "Κορινθιακά" (παράγραφος 20)


[8] ὑπὲρ δὲ τὸ θέατρον Ἀφροδίτης ἐστὶν ἱερόν, ἔμπροσθεν δὲ τοῦ ἕδους Τελέσιλλα ἡ ποιήσασα τὰ ᾄσματα ἐπείργασται στήλῃ: καὶ βιβλία μὲν ἐκεῖνα ἔῤῥιπταί οἱ πρὸς τοῖς ποσίν, αὐτὴ δὲ ἐς κράνος ὁρᾷ κατέχουσα τῇ χειρὶ καὶ ἐπιτίθεσθαι τῇ κεφαλῇ μέλλουσα. ἦν δὲ ἡ Τελέσιλλα καὶ ἄλλως ἐν ταῖς γυναιξὶν εὐδόκιμος καὶ μᾶλλον ἐτιμᾶτο ἔτι ἐπὶ τῇ ποιήσει. συμβάντος δὲ Ἀργείοις ἀτυχῆσαι λόγου μειζόνως πρὸς Κλεομένην τὸν Ἀναξανδρίδου καὶ Λακεδαιμονίους, καὶ τῶν μὲν ἐν αὐτῇ πεπτωκότων τῇ μάχῃ, ὅσοι δὲ ἐς τὸ ἄλσος τοῦ Ἄργου κατέφευγον διαφθαρέντων καὶ τούτων, τὰ μὲν πρῶτα ἐξιόντων κατὰ ὁμολογίαν, ὡς δὲ ἔγνωσαν ἀπατώμενοι συγκατακαυθέντων τῷ ἄλσει τῶν λοιπῶν, οὕτω τοὺς Λακεδαιμονίους Κλεομένης ἦγεν ἐπὶ ἔρημον ἀνδρῶν τὸ Ἄργος. [9] Τελέσιλλα δὲ οἰκέτας μὲν καὶ ὅσοι διὰ νεότητα ἢ γῆρας ὅπλα ἀδύνατοι φέρειν ἦσαν, τούτους μὲν πάντας ἀνεβίβασεν ἐπὶ τὸ τεῖχος, αὐτὴ δὲ ὁπόσα ἐν ταῖς οἰκίαις ὑπελείπετο καὶ τὰ ἐκ τῶν ἱερῶν ὅπλα ἀθροίσασα τὰς ἀκμαζούσας ἡλικίᾳ τῶν γυναικῶν ὥπλιζεν, ὁπλίσασα δὲ ἔτασσε κατὰ τοῦτο ᾗ τοὺς πολεμίους προσιόντας ἠπίστατο. ὡς δὲ ἐγίνοντο οἱ Λακεδαιμόνιοι καὶ αἱ γυναῖκες οὔτε τῷ ἀλαλαγμῷ κατεπλάγησαν δεξάμεναί τε ἐμάχοντο ἐῤῥωμένως, ἐνταῦθα οἱ Λακεδαιμόνιοι, φρονήσαντες ὡς καὶ διαφθείρασί σφισι τὰς γυναῖκας ἐπιφθόνως τὸ κατόρθωμα ἕξει καὶ σφαλεῖσι μετὰ ὀνειδῶν γενήσοιτο ἡ συμφορά, ὑπείκουσι ταῖς γυναιξί. [10] πρότερον δὲ ἔτι τὸν ἀγῶνα τοῦτον προεσήμηνεν ἡ Πυθία, καὶ τὸ λόγιον εἴτε ἄλλως εἴτε καὶ ὡς συνεὶς ἐδήλωσεν Ἡρόδοτος:

ἀλλ' ὅταν ἡ θήλεια τὸν ἄῤῥενα νικήσασα
ἐξελάσῃ καὶ κῦδος ἐν Ἀργείοισιν ἄρηται,
πολλὰς Ἀργείων ἀμφιδρυφέας τότε θήσει.
 πηγή



Αρχύτας φιλόσοφος και παν-επιστήμονας

Αρχύτας ο Ταραντίνος, ο σπουδαίος φιλόσοφος - παν-επιστήμονας της Αρχαιότητας.

 

ΑΡΧΥΤΑΣ:  ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ...ΣΤΟ ΑΕΡΙΟΩΘΟΥΜΕΝΟ

  Στη μινωική αποικία της παρακείμενης του βορείου μέρους του κόλπου του Τάραντα χερσονήσου είχε κτισθεί πόλη, στην οποία δόθηκε από κάποιον ήρωα το όνομα Τάρας. Μετά τον Πρώτο Μεσσηνιακό Πόλεμο οι Σπαρτιάτες αποίκισαν εκ νέου την πόλη στέλνοντας εκεί ως αποίκους τους καλούμενους Παρθενίες, αυτούς δηλαδή, που είχαν γεννηθεί κατά τη διάρκεια του Πρώτου Μεσσηνιακού Πολέμου. Ο Τάρας δεν άργησε να διακριθεί μεταξύ των πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας τόσο από οικονομικής - εμπορικής άποψης, όσο και από πολιτικής κι επιστημονικής. 

     Στην ανθούσα αυτή πόλι γεννήθηκε ο Αρχύτας, ο περίφημος κατά την αρχαιότητα μαθηματικός, μηχανικός, φιλόσοφος, πολιτικός και στρατηγός. Ο χρόνος της γέννησης και του θανάτου του δεν είναι ακριβώς γνωστοί. Από τη φιλία και την επικοινωνία όμως, που είχε με τον Πλάτωνα, ο χρόνος ακμής του τοποθετείται περί το 380 π.Χ.. 

     Πηγαίνοντας στις Συρακούσες ο Πλάτων, στην Αυλή του τυράννου  Διονυσίου, πέρασε από τον Τάραντα, όπου γνωρίστηκε με τον Αρχύτα, ο οποίος,  εκτός του ότι ήταν ο Άρχοντας του Τάραντα, ήταν και διευθυντής του Παραρτήματος της Πυθαγόρειας Σχολής του Κρότωνα. Η φιλία του Πλάτωνα με τον Αρχύτα οδήγησε τον Πλάτωνα στη γνώση των μαθηματικών και της φιλοσοφίας των πυθαγορείων (βλ. Πυθαγόρας - Σχολή του Κρότωνα), που είχαν μεγάλη επίδραση κατά τη συγγραφή των πλατωνικών διαλόγων, ώστε ο Πλάτων να χαρακτηρίζεται από πολλούς ως πυθαγόρειος, ενώ από άλλους να λέγεται, ότι πυθαγορίζει. (Βλ. Ο συνδυασμός μαθηματικής και φιλοσοφικής μεθοδολογίας στον Πλάτωνα). 

     Χάρη στη φιλία του με τον Αρχύτα, ο Πλάτων, κατόρθωσε να σωθεί,
όταν κατά το τρίτο του ταξίδι στις Συρακούσες κινδύνευσε να θανατωθεί από τον Τύραννο Διονύσιο Β΄. Μόλις αντιλήφθηκε την πρόθεση του τυράννου ο Πλάτων ειδοποίησε κρυφά τον Αρχύτα, ο οποίος αμέσως έστειλε στις Συρακούσες τριακοντακόντορο πολεμικό πλοίο (θωρηκτό της εποχής με 30 κουπιά) και ζήτησε να παραλάβει τον Πλάτωνα. Ο Διονύσιος κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία παρέδωσε τον Πλάτωνα εφοδιάζοντάς τον με πολλές τροφές. Το περιστατικό αυτό της σωτηρίας του Πλάτωνα κατέστησε γνωστό τον Αρχύτα στο πανελλήνιο. 


Αρχύτας ο Ταραντίνος,  ο σπουδαίος φιλόσοφος - παν-επιστήμονας της Αρχαιότητας, που συνέλαβε την ιδέα της αεριοπροώθησης και κατασκεύασε το πρώτο αεριωθούμενο τον δ΄ αι. π.Χ..

Οι αρχαίοι λαοί πίστευαν,ότι ο κόσμος κυβερνάται από διάφορες θεϊκές δυνάμεις (μία ή περισσότερες) και κάθε τι το οποίο συνέβαινε οφειλόταν σε άμεση βούληση των θεών. Τυχαία περιστατικά και η ανάγκη ικανοποίησης πρωταρχικών αναγκών οδήγησαν σε στοιχειώδεις ανακαλύψεις, που είχαν άμεση σχέση με την πρακτική μονάχα ζωή. Οι οποιεσδήποτε γνώσεις τους βρίσκονταν σε άμεσο συσχετισμό με τις θρησκευτικές τους προκαταλήψεις και δοξασίες. 

     Πρώτος ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο ιδρυτής της Σχολής της Μιλήτου  (βλ.: Σχολή της Μιλήτου: Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης) απομακρύνθηκε τελείως από τις θρησκευτικές παραδόσεις στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει τα πράγματα του κόσμου. Αφορμώμενος από τη σκέψη, ότι με την παρατήρηση και την έρευνα των φυσικών φαινομένων θα είναι δυνατόν να δοθεί απάντηση στο κοσμογονικό πρόβλημα, που απασχολεί το ανθρώπινο πνεύμα  χάραξε νέους δρόμους για την θεώρηση των πραγμάτων του κόσμου  κι έθεσε έτσι τις βάσεις της σύγχρονης Επιστήμης μακρυά από  κάθε θρησκευτική επιρροή. Από τότε ο στοχασμός απολυτρωμένος από τη θρησκευτικο-θεοκρατική αντίληψη της δημιουργίας του κόσμου, αναζήτησε να βρεί μιά άλλη ερμηνεία, μια διαφορετική απάντηση, με ορθολογισμό και συστηματικότητα.  
       
     Οι από του Θαλή μέχρι του Σωκράτη φιλόσοφοι ακολουθώντες τα ίχνη των θεωρήσεων του Θαλή προς ερμηνεία των πραγμάτων στη Φύση και των λειτουργιών της ονομάστηκαν φυσικοί φιλόσοφοι. Οι φυσικοί φιλόσοφοι θεωρούσαν ως επιστέγασμα των επινοήσεων, των θεωριών και των παρατηρήσεών τους τη διατύπωση φιλοσοφικών δοξασιών για γενικότερη ερμηνεία και κατανόηση του Κόσμου. Οι βάσεις όμως, όπου στηρίζονταν για τη διατύπωσή τους, ήταν οι έρευνες επί των φυσικών φαινομένων, για τις οποίες απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η άριστη γνώση των Μαθηματικών και των άλλων Θετικών Επιστημών. Όλοι ανεξαιρέτως οι φυσικοί φιλόσοφοι ήταν πρωτίστως πανεπιστήμονες. Μόνο με τα Μαθηματικά και τις άλλες Θετικές Επιστήμες μπορεί να κατανοηθεί η Φύση και ο Λόγος, ο φυσικός νόμος, και να εφαρμοσθεί τόσο στην Πόλη, όσο και στον άνθρωπο, που είναι κι αυτά μέρη της Φύσης, ώστε να καταστούν έλλογα και κατά φύση.

     Ο Πλάτων πίστευε βαθύτατα, ότι, για να ασχοληθεί κάποιος με την φιλοσοφία, πρέπει να γνωρίζει Μαθηματικά· στους περισσότερους διαλόγους του έχει μνημονεύσει πολλές μαθηματικές προτάσεις. Στο υπέρθυρο της Ακαδημίας του υπήρχε η επιγραφή: «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μου την στέγην», δηλαδή δεν επιτρεπόταν να φοιτήσει κάποιος στην Ακαδημία, εάν δεν γνώριζε Γεωμετρία, τουτέστιν Μαθηματικά. 

     [ Οι Φιλοσοφικές Σχολές από τον γ΄ αι. π.Χ. κι έπειτα όμως, με δεδομένες τις νέες πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες, που διαμορφώνονταν, επιχεί- ρησαν κυρίως να επιλύσουν προβλήματα του κοινωνικού βίου εξοβελίζοντας τα Μαθηματικά, τα οποία θεωρούσαν άχρηστα. Αποκόπηκαν όμως έτσι από την κατανόηση της Φύσης, οπότε άρχισαν να εισάγουν σταδιακά στις θεωρίες τους στοιχεία μεταφυσικής. Η Φιλοσοφία άρχισε να εκφυλίζεται κι οι -πλέον κατ΄ όνομα- φιλόσοφοι αναλώνονταν σε φλυαρίες, ενώ στο τέλος κατέληξαν να ασχολούνται με το μυστικισμό κι έτσι άνοιξαν διάπλατο το δρόμο για τον τέλειο εκφυλισμό της με την τελική επικράτηση του Χριστιανισμού, οπότε η «Φιλοσοφία» κατάντησε θεραπαινίδα της Θεοκρατίας. (Βλ. Ένα χρονικό του διωγμού των φιλοσόφων διά μέσου των αιώνων και Όταν η Φιλοσοφία αποκόπηκε από τα Μαθηματικά...)].

     Κατά το νόμο των Ταραντίνων η θητεία των εκλεγομένων στρατηγών ήταν ενιαυσία. Δεν επιτρεπόταν δε επανεκλογή. Εξαίρεση του νόμου έγινε για τον Αρχύτα, ο οποίος εκλέχθηκε στρατηγός επτά συνεχόμενες φορές. Ότι ο Αρχύτας ήταν σπουδαίος φιλόσοφος κι επιστήμονας της εποχής του συμπεραίνεται κι εκ του ότι ο Αριστοτέλης (βλ. Αριστοτέλεια “ανάλυση”: Η ασφαλής μέθοδος προσέγγισης της πραγματικότητας) έγραψε ειδική πραγματεία σε τρία βιβλία «Περί της Αρχύτου Φιλοσοφίας», η οποία όμως, δεν σώθηκε. 

     Δεν είναι γνωστό πόσα συγγράμματα είχε γράψει ο Αρχύτας, γιατί κανένα από αυτά δεν σώθηκε εκτός από λίγα αποσπάσματα τής υπό τον τίτλο «Αρμονικός» πραγματείας του. Μεταξύ των απωλεσθέντων φέρονται τα έργα με τίτλους: «Διατριβαί», «Περί της δεκάδος», «Περί αυλών», Περί μηχανής» και «Περί γεωργίας». Η φήμη του όμως, ως μαθηματικού και μουσικού, είχε φθάσει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο της Αρχαιότητας.

      Για τον Αρχύτα ο Πρόκλος βεβαιώνει, ότι «παρ΄ αυτού επηυξήθη τα θεωρήματα». Η φράση αυτή υποδηλώνει ασφαλώς τη συμβολή του στην περιοχή της ανώτερης γεωμετρίας. Ο σχολιαστής έργων του Αρχιμήδη, Ευτόκιος, διέσωσε μιά λύση του διπλασιασμού του κύβου (δηλίου προβλήματος) από τον Αρχύτα με τη χρησιμοποίηση ημικυλινδρίων, η οποία θεωρείται περίφημη κι αναβιβάζει τον Αρχύτα στη χορεία των μεγάλων μαθηματικών όχι μόνο της Αρχαιότητας, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. (Ευαγγ. Σταμάτη, Η Ελληνική Επιστήμη, Αθήνα, 1968).
    
     Ο Ερατοσθένης (βλ. Πώς από ένα πηγάδι στο Ασσουάν μέτρησε την περίμετρο της Γης), στην αφιέρωσή του προς τον βασιλέα Πτολεμαίο, στον οποίο συνυποβάλει τη δική του λύση του προβλήματος, αποκαλεί τη λύση του Αρχύτα ως δυσμήχανο, δηλαδή δυσεπινόητο, γράφοντας τα εξής: «Μηδέ να ζητάς να πετύχεις αυτό με τα δυσμήχανα έργα των κυλίνδρων του Αρχύτα, μηδέ να θέλεις να βρεις με τις κωνικές τομές του Μεναίχμου, μηδέ άν λύεται αυτό με τις καμπύλες του θεοειδούς Ευδόξου». (Για τον Εύδοξο βλ.: Η Ιπποπέδη του Εύδοξου και η Ουράνια Μηχανική). 

*   *   *

     Δεν είναι γνωστό εάν μετά τον Πυθαγόρα έγιναν μαθηματικές έρευνες στη θεωρία της μουσικής. Εάν κρίνουμε όμως, από τα λίγα διασωθέντα αποσπάσματα των μουσικών πραγματειών του Αρχύτα, μπορούμε με μεγάλη πιθανότητα να συμπεράνουμε, ότι η συμβολή του Αρχύτα στη μαθηματική θεωρία της μουσικής ήταν αποφασιστικής σημασίας. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος διέσωσε στην πραγματεία του «Αρμονικά» μερικά στοιχεία από μουσικό σύγγραμμα του Αρχύτα, από τα οποία μαθαίνουμε, ότι ο Αρχύτας διαχώριζε τα τρία γένη των μουσικών συμφωνιών, ιδίως στις διαιρέσεις των τετραχόρδων. Διέκρινε λοιπόν ο Αρχύτας τρία γένη στη μουσική: το εναρμόνιο, το χρωματικό και το διατονικό. Και στα τρία αυτά γένη πρόκειται για το σχηματισμό του φθόγγου με συχνότητα 4/3, ο οποίος κατά τον Αρχύτα σχηματίζεται από τον πολλαπλασιασμό τριών διαφόρων για κάθε γένος συχνοτήτων. 

    Έτσι για το εναρμόνιο γένος έχουμε:    
  
           
     Για το χρωματικό γένος: 
   

     Για το διατονικό γένος: 
   
  
     Ο Αρχύτας διέγνωσε, ότι το βραχύ μήκος του αυλού παράγει υψηλό, το δε μακρό χαμηλό τόνο κι ότι οι οξείς φθόγγοι κινούνται ταχύτερα από τους βαρείς. Είχε επίσης ασχοληθεί και με το θέμα των αναλογιών. Ο Αρχύτας δεν ήταν όμως μόνο τύπος θεωρητικού μαθηματικού. Συνδύαζε άριστα τη θεωρία με τις εφαρμογές, ήταν επομένως και άριστος μηχανικός. Μαρτυρείται, ότι πρώτος εφάρμοσε μαθηματικές αρχές στη Μηχανική. Ο Αριστοτέλης αναφέρει, ότι είχε κατασκευάσει αυτόματο μηχάνημα (παιχνίδι), το οποίο προκαλούσε κρότο κι έπαιζαν τα παιδιά. Άλλως τα παιδιά θα τα έσπαζαν όλα στα σπίτια, γιατί τα παιδιά δεν έχουν ησυχία (Πολ. 1340 b 26).

*   *   *

     Το καταπληκτικότερο είναι, ότι ο Αρχύτας είναι ο κατασκευαστής του πρώτου αεροπλάνου, ιπτάμενου σώματος δηλαδή, όχι με βάση την Αρχή της Άνωσης (του Αρχιμήδη), αλλά με βάση την ωστική δύναμη. Είχε κατασκευάσει ξύλινο περιστέρι, το οποίο πετούσε. Όταν το περιστέρι προσγειωνόταν, δεν ξανασηκωνόταν πλέον από το έδαφος. («Aρχύτας Ταραντίνος τα άλλα και μηχανικός ών εποίησεν περιστεράν ξυλίνην πετομένην, ή οπότε ουκέτι ανίστατο»). Η άνωση του περιστεριού στον αέρα γινόταν με ελατήριο, η δε κίνησή του με πεπιεσμένο αέρα (Gellius, 10.12.6), ο πρόγονος του αεριοωθούμενου δηλαδή.


Ο μύθος του Οινομάου



Ο Οινόμαος  ήταν βασιλιάς της Πίσας στην Ήλιδα, γιος του θεού Άρη και μιας από τις κόρες του Ασωπού ή, σύμφωνα με άλλη παράδοση, της Αρπίννης ή της Πλειάδας Στερόπης.



Με τη σύζυγό του Ευαρέτη (κατ' άλλους σύζυγός του ήταν η Στερόπη, ή η Ευρυθόη, κόρη του Δαναού), απέκτησαν μια πανέμορφη κόρη, την Ιπποδάμεια, την οποία όμως δεν επιθυμούσε να παντρέψει, γιατί κατά μία εκδοχή την είχε ερωμένη του και κατά άλλη εκδοχή είχε λάβει χρησμό από το μαντείο των Δελφών, σύμφωνα με τον οποίο ο γαμπρός του θα τον σκότωνε. Διακήρυσσε λοιπόν ότι θα έδινε ως σύζυγο την Ιπποδάμεια σε όποιον τον νικούσε σε αρματοδρομία αντοχής, με αφετηρία τον Ναό του Δία στην Ολυμπία και τέρμα τον Ναό του Ποσειδώνα στον Ισθμό της Κορίνθου. Επειδή όμως τα άλογα του Οινομάου ήταν δώρο του πατέρα του, του Άρη, είχαν θεϊκή δύναμη και αντοχή, και έτσι ο Οινόμαος νικούσε πάντα τον αντίπαλό του και υποψήφιο γαμπρό του. Στη συνέχεια, του έκοβε το κεφάλι. Αφού είχε καρφώσει ήδη δώδεκα (κατ' άλλους δεκατρείς και κατ' άλλους δεκαοχτώ) κεφάλια σε πασσάλους γύρω από το ανάκτορό του (ή τα είχε κρεμάσει στο ναό του Άρη κατ' άλλη εκδοχή), εμφανίσθηκε μπροστά του ο Πέλοπας και ζήτησε την κόρη του για γυναίκα.

Ο Πέλοπας είχε φροντίσει να εξαγοράσει προηγουμένως τον Μυρτίλο, τον ηνίοχο του Οινομάου, γιο του θεού Ερμή. Ο Πέλοπας του υποσχέθηκε ότι θα του έδινε το μισό βασίλειο ή την Ιπποδάμεια για μια νύχτα. Τότε ο Μυρτίλος αντικατέστησε τα καρφιά στον άξονα του εμπρόσθιου τροχού στο άρμα του βασιλιά με κέρινα, ή δεν έβαλε καθόλου καρφιά. Μόλις λοιπόν ξεκίνησε ο αγώνας, το τέθριππο του βασιλιά αναποδογύρισε και ο Οινόμαος σκοτώθηκε. Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας νίκησε τον Οινόμαο χάρη στα άλογα που του είχε χαρίσει ο Ποσειδών και μετά σκότωσε ο ίδιος τον Οινόμαο. Μετά τη νίκη του ο Πέλοπας διέφυγε στην πατρίδα του με την Ιπποδάμεια και τον Μυρτίλο.

Τελικώς, χάρη στο γάμο της κόρης του, ο Οινόμαος, έστω και μετά θάνατο, έγινε πρόγονος ονομαστών μορφών της ελληνικής μυθολογίας: παππούς του Ατρέα και του Θυέστη, προπάππους του Αγαμέμνονα, του Μενελάου και του Ευρυσθέα, κ.ά..

Η αναπαράσταση του Οινομάου στην αρματοδρομία κοσμούσε το ανατολικό αέτωμα του περίφημου Ναού του Δία στην Ολυμπία. Η αρματοδρομία απεικονίζεται και στη Λάρνακα του Κυψέλου. Από τον μύθο εμπνεύσθηκαν οι μέγιστοι των τραγικών ποιητών Ευριπίδης και Σοφοκλής, και συνέγραψαν αμφότεροι τραγωδίες με τίτλο «Οινόμαος».

πηγή

Ο πίθος των Δαναΐδων


Ο πίθος των Δαναΐδων


Σε κάποιον μακρινό καιρό, ήταν δυο αδέλφια, ο Δαναός και ο Αίγυπτος έγγονοι του ποταμού Νείλου, τα οποία όμως αλληλομισούνταν θανάσιμα. Ο πρώτος είχε κάνει πενήντα κόρες, τις αποκαλούμενες Δαναίδες και ο δεύτερος πενήντα γιους. Ο Δαναός φοβούμενος τον αδελφό του αποφάσισε να εκπατρισθεί κι έτσι πήγε στο Άργος, όπου με τη βοήθεια των θεών του Ολύμπου, ο βασιλιάς Γελάνωρ του παραχώρησε το θρόνο του. Σε λίγο καιρό όμως έφτασαν στην Αργολίδα και οι πενήντα γιοι του Αίγυπτου, που ζήτησαν να παντρευτούν τις πενήντα κόρες του Δαναού και ας ήταν ξαδέλφες τους!

Ο Δαναός μετά από πολλή σκέψη δέχτηκε την πρόταση, αλλά έδωσε εντολή στις κόρες του να δολοφονήσουν τους άντρες τους την πρώτη νύχτα του γάμου, με ένα εγχειρίδιο που  μοίρασε στην κάθε μία. Όλοι οι γιοι του Αίγυπτου έχασαν τη ζωή τους πάνω στο νυφικό κρεβάτι, εκτός από έναν, τον Λυγκέα, που λυπήθηκε να τον σκοτώσει η γυναίκα του Υπερμνήστρα, την οποία όμως ο πατέρας της τη φυλάκισε για την ανυπακοή της.

 
Για να βρει τώρα γαμπρούς για τις 49 κόρες του που χήρεψαν τόσο γρήγορα, ο Δαναός θέσπισε αγώνες δρόμου, όπου κάθε φορά ο νικητής θα  έπαιρνε για έπαθλο μία από τις κόρες του. Με τους γάμους αυτούς παντρεύτηκαν όλες οι Δαναίδες, που γίνανε μητέρες μια νέας φυλής, των Δαναών, διαδόχων των Πελασγών.

Για το τρομερό έγκλημά τους όμως, οι Δαναίδες τιμωρήθηκαν σκληρά μετά το θάνατό τους. Όταν πήγαν στον Άδη καταδικάστηκαν να ρίχνουν αδιάκοπα νερό μέσα σε ένα δοχείο χωρίς πυθμένα. Από τότε έμεινε γνωστή η έκφραση, «ο πίθος των Δαναίδων» που χρησιμοποιούμε π.χ. στην περίπτωση ενός δημόσιου έργου, που κάθε χρόνο απορροφάει μεγάλες πιστώσεις, αλλά ποτέ δεν τελειώνει.

πηγή

Η μάχη των Πλαταιών

Η μάχη των Πλαταιών 

και η τελική συντριβή των Περσών (479 π.X.)

Ο Μαρδόνιος πριν εισβάλει νότια επιχείρησε να αποσπάσει τους Αθηναίους από την ελληνική συμμαχία στέλνοντας ως πρέσβη τον βασιλέα της Μακεδονίας Αλέξανδρο Α’ ο οποίος υποσχέθηκε να αποζημιώσει για τις ζημιές και να προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια εφόσον συμμαχούσαν με τους Πέρσες. Όταν πληροφορήθηκαν οι Σπαρτιάτες για την πρεσβεία αυτή θορυβήθηκαν διότι ήξεραν ότι η Αττική είχε ερημωθεί και οι Αθηναίοι αντιμετώπιζαν το φάσμα της πείνας, όπως επίσης ότι ήταν δυσαρεστημένοι διότι οι Πελοποννήσιοι δεν είχαν στείλει στρατό έγκαιρα στη Βοιωτία όπως είχαν υποσχεθεί ώστε να προστατέψουν την πόλη τους. Γι’ αυτό έσπευσαν να στείλουν πρέσβεις ώστε να προλάβουν τη συνθηκολόγηση υποσχόμενοι ότι αυτοί και οι υπόλοιποι σύμμαχοι θα ανελάμβαναν να θρέψουν τις οικογένειες των Αθηναίων.
Οι Αθηναίοι περίμεναν και τους πρέσβεις της Σπάρτης ώστε να απαντήσουν ενώπιον τους στον απεσταλμένο του Μαρδόνιου και αφού άκουσαν τα λόγια και των δυο απήντησαν στο Μαρδόνιο μέσω του Αριστείδη «ότι όσο ο ήλιος δεν αλλάζει πορεία δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουν με τον Ξέρξη αλλά παραμένουν πιστοί στους θεούς και τους ήρωες, παρότι εκείνος έκαψε τους ναούς και τα αγάλματα τους και θα επιμείνουν να αγωνίζονται για την ελευθερία τους». 
Στους Σπαρτιάτες είπαν πως τους ευχαριστούν για την πρόταση αλλά θα τα καταφέρουν μόνοι τους και το μόνο που τους παρακαλούν είναι να στείλουν το ταχύτερο στρατό στη Βοιωτία ώστε να ενωθεί με τον Αθηναϊκό να πολεμήσει. Οι Σπαρτιάτες όμως αθέτησαν το λόγο τους μη στέλνοντας στρατό στη Βοιωτία παρά μένοντας στη πατρίδα τους γιόρταζαν τα Υακίνθια. Αποτέλεσμα ήταν ο Μαρδόνιος να περάσει από τη Θεσσαλία στην Αττική ανεμπόδιστος έχοντας μαζί του ως συμμάχους όλα τα έθνη της ανατολικής Ελλάδας αναγκάζοντας τους Αθηναίους για δεύτερη φορά μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν τόσο πολυάριθμο στρατό να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να μεταβούν στη Σαλαμίνα.

Εκεί ο Μαρδόνιος έστειλε δεύτερη πρεσβεία στους Αθηναίους επαναλαμβάνοντας τις προηγούμενες προτάσεις. Η νέα απιστία των Σπαρτιατών είχε οξύνει τα πνεύματα παρ’ όλα αυτά όταν ανακοινώθηκαν οι προτάσεις στη βουλή, όλοι οι βουλευτές εκτός από έναν ονόματι Λυκίδη, απέκρουσαν τις προτάσεις των Περσών και θανάτωσαν με λιθοβολισμό τον βουλευτή και την οικογένειά του. Οι Αθηναίοι έστειλαν πρέσβεις στη Σπάρτη μαζί με τους Μεγαρείς και τους Πλαταιείς για να διαμαρτυρηθούν για τη νέα αυτή αθέτηση και να απαιτήσουν την άμεση αποστολή στρατού αν όχι στη Βοιωτία που είχε καταληφθεί από τον εχθρό, τουλάχιστον στο Θριάσιο πεδίο. Οι έφοροι των Σπαρτιατών αφού άκουσαν την πρεσβεία είπαν ότι θα το σκεφτούν και θα απαντήσουν, αλλά αντ’ αυτού καθυστέρησαν 10 ημέρες αναβάλλοντας την απάντηση συνεχίζοντας να γιορτάζουν τα Υακίνθια και να οχυρώνουν τον Ισθμό. Έτσι αφού οι πρέσβεις των Αθηναίων δυσανασχέτησαν τους είπαν ότι αν την επομένη δεν λάβουν απάντηση θα συμμαχήσουν με το Πέρση. Οι έφοροι φοβούμενοι αυτή την κατάληξη ειδοποίησαν τους Αθηναίους ότι ο στρατός είχε ήδη ξεκινήσει και βρισκόταν έξω από τα σύνορα της Σπάρτης, αποτελούμενος από 5000 Σπαρτιάτες και 35.000 ελαφρά οπλισμένοι είλωτες (αντιστοιχία 7 ανά Σπαρτιάτη). Το παράδειγμα των Σπαρτιατών ακολούθησαν και άλλοι Πελοποννήσιοι, με αποτέλεσμα να μετακινηθεί από την Πελοπόννησο σημαντική δύναμη με αρχηγό τον Παυσανία επίτροπο του ανήλικου βασιλιά Πλείσταρχου γιου του νεκρού βασιλιά Λεωνίδα. Ο Μαρδόνιος εφ’ όσον ειδοποιήθηκε από τους Αργείους για τις κινήσεις του Πελοποννησιακού στρατού, υποχώρησε αφού λεηλάτησε την περιοχή του Τατοϊου την οποία είχε σεβαστεί με την ελπίδα της συνθηκολόγησης των Αθηναίων προς την Βοιωτία και στρατοπέδευσε στην πεδιάδα μπροστά από την τειχισμένη πόλη των Θηβαίων συμμάχων του ώστε να καλύψει τα νώτα του και να μπορέσει να αγωνιστεί σε ανοικτό χώρο.

 
Ο ελληνικός στρατός άργησε να φτάσει στην Ελευσίνα διότι οι Λακεδαιμόνιοι αναγκάστηκαν να περιμένουν τους άλλους Πελοποννήσιους. Προσήλθαν τελικά 1500 Τεγεάτες, 5000 Κορίνθιοι, 300 Ποτιδαιάτες άποικοι των Κορινθίων,600 Ορχομένιοι Αρκάδες, 3000 Σικυώνιοι, 800 Επιδαύριοι, 1000 Τροιζήνιοι, 200 Λεπρεάτες, 400 Μυκηναίοι και Τιρύνθιοι, 1000 Φλιάσιοι, 300 Ερμιονείς, 600 Ερετριείς και Στυρείς, 400 Χαλκιδείς, 500 Αμβρακιώτες, 800 Λευκάδιοι, 200 Παλλείς απο την Κεφαλληνία και 500 Αιγινίτες. Όταν ο στρατός έφτασε στα Μέγαρα ενώθηκε με 8000 Αθηναίους και 600 Πλαταιείς με αρχηγό τον Αριστείδη. Στις δυνάμεις αυτές αν προστεθούν και οι 5000 Σπαρτιάτες που ακολουθούνταν από 3500 είλωτες και 1800 Θεσπιείς ,ο Ελληνικός στρατός αριθμούσε 11000 άνδρες. Από την Ελευσίνα ο Παυσανίας περνώντας στη Βοιωτία είδε τον περσικό στρατό να έχει παραταχθεί στον Ασωπό ποταμό και μη τολμώντας να κατέβει στην πεδιάδα ώστε να αντιπαρατεθεί με τους 300.000 άνδρες του περσικού στρατού, προτίμησε να στρατοπεδεύσει στους πρόποδες του βουνού.


Τότε ο Μαρδόνιος έκανε το λάθος να επιτεθεί στους Έλληνες με το ιππικό του το οποίο ήταν άριστο και πολυάριθμο και το οδηγούσε ένας από τους καλύτερους Πέρσες αξιωματικούς, ο Μασίστιος. Το λάθος έγκειται στο ότι το έδαφος όντας ανώμαλο δεν προσφερόταν για τέτοιου είδους επίθεση. Έτσι οι Μεγαρείς που δέχθηκαν την επίθεση αφού πιέστηκαν στην αρχή βοηθούμενοι από 300 Αθηναίους με αρχηγό τον Ολυμπιόδωρο απέκρουσαν τον εχθρό και μάλιστα στη μάχη έπεσε και ο Μασίστιος, το σώμα του οποίου έμεινε στα χέρια των Ελλήνων που το περιέφεραν πάνω σε άμαξα σε όλο το στρατόπεδο. Βλέποντας αυτή την εξέλιξη ο Παυσανίας κατέβηκε από την ορεινή θέση σε χαμηλότερο χώρο αποφεύγοντας όμως την πεδιάδα και στρατοπέδευσε στις Πλαταιές. Ο Μαρδόνιος ακολούθησε τον Παυσανία και βαδίζοντας παρατάχθηκε ακριβώς απέναντι από τον ελληνικό στρατό έτσι ώστε ο ποταμός Ασωπός χώριζε τις δυο πλευρές.



Καθώς όμως οι δυο στρατοί ήταν παραταγμένοι και έτοιμοι για μάχη συνέβη το εξής. 
Οι Έλληνες αλλά και οι Πέρσες κατά το σύνηθες πριν την μάχη έκαναν θυσίες και ζητούσαν την συμβουλή των “προφητών”. Έλαβαν όμως και οι δυο την ίδια απάντηση ότι «έπρεπε να αμυνθούν και ότι όποιος περνούσε το ποτάμι πρώτος θα γνώριζε την ήττα». Έτσι ο ένας περίμενε την επίθεση του άλλου χωρίς να γίνεται τίποτα. Η αναβολή δεν ευνοούσε τους Αθηναίους διότι ο Μαρδόνιος μετά την συμβουλή των Θηβαίων κατέλαβε τον Κιθαιρώνα και συνέλαβε 500 υποζύγια που μετέφεραν τροφές στο ελληνικό στρατόπεδο και έτσι απέκλεισε τους Έλληνες στην Βοιωτία. 
Μεγαλύτερος όμως ήταν ο κίνδυνος όπως περιγράφει ο Πλούταρχος στην πόλη των Αθηνών όπου οι πλούσιοι Αθηναίοι σκεφτόντουσαν την κατάργηση του δήμου και την εγκαθίδρυση ολιγαρχίας γεγονός που απέτρεψε ο Αριστείδης. Ο Μαρδόνιος την δέκατη ημέρα εκνευρισμένος από την πολυήμερη αποχή διέταξε να ετοιμαστεί ο στρατός για μάχη κάτι όμως που τελικά δεν έγινε και απλά αρκέστηκε να παρενοχλεί τους Έλληνες πετυχαίνοντας όμως ένα σπουδαίο πλεονέκτημα καθώς τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν την μοναδική πηγή νερού. 
Ο Παυσανίας βλέποντας ότι ο στρατός του πάσχει πλέον από τροφές και έλλειψη νερού διέταξε να υποχωρήσουν βόρεια της πόλης των Πλαταιών στη θέση Νήσο και εκεί να επιτεθεί η μισή ελληνική δύναμη ώστε να ανοίξει το πέρασμα του Κιθαιρώνα για να μπορούν να εφοδιάζονται. Με το που έπεσε η νύχτα άρχισε η μετακίνηση της ελληνικής παράταξης.

Πρώτα ξεκίνησαν οι Κορίνθιοι και Μεγαρείς που αποτελούσαν το κέντρο αντί όμως να πάνε στην Νήσο στρατοπέδευσαν στις Πλαταιές. Ο Παυσανίας ήσυχος ότι το κέντρο της παράταξης του έφτασε στο σημείο που είχε υποδείξει διέταξε την δεξιά πτέρυγα δηλαδή τους Λακεδαιμονίους και τους Τεγεάτες να ακολουθήσουν ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να κινούνται και οι Αθηναίοι από άλλο όμως δρόμο.

 

Ο Μαρδόνιος όταν πληροφορήθηκε την υποχώρηση των Ελλήνων καταλήφθηκε από περιφρόνηση για τους αντιπάλους λέγοντας «αυτοί είναι οι Σπαρτιάτες που πρώτα άλλαξαν θέσεις για να μην πολεμήσουν με τους Πέρσες και έπειτα τράπηκαν σε φυγή;». Κατόπιν διέταξε το στρατό του να περάσει τον Ασωπό και να καταδιώξει τον εχθρό θεωρώντας την νίκη σίγουρη. Πρώτος προσβλήθηκε ο Παυσανίας από το περσικό ιππικό και λίγο αργότερα από το σύνολο σχεδόν του περσικού στρατού και έστειλε ιππέα να ζητήσει την βοήθεια των Αθηναίων. Οι Αθηναίοι όμως δεν ήταν σε θέση να βοηθήσουν καθώς δέχονταν επίθεση από τους Θηβαίους. Αναγκαστικά λοιπόν 53.000 Λακεδαιμόνιοι και Τεγεάτες βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν ολόκληρο τον περσικό στρατό. 
Οι Πέρσες, Μήδοι και Σάκες που προπορεύονταν του περσικού στρατού μόλις έφτασαν σε απόσταση βολής έμπηξαν τις ασπίδες τους στο χώμα και άρχισαν να ρίχνουν βροχή από βέλη ελληνική παράταξη βρέθηκε σε δεινή θέση καθώς δεν είχε τοξότες και υφίσταντο φοβερές απώλειες. Πολλοί άνδρες σκοτώθηκαν μεταξύ αυτών και ο Καλλικράτης που ξεψυχώντας έλεγε ότι δεν τον νοιάζει που πεθαίνει για την πατρίδα λυπάται μόνο που δεν πρόλαβε να χρησιμοποιήσει τα χέρια του για να πετύχει έργο αντάξιο της προθυμίας του.

              Παυσανίας
Ο Παυσανίας όντας σε απόγνωση γύρισε το βλέμμα προς το ναό της Ήρας και παρακάλεσε να φανεί ποιο ευνοϊκή. Οι Τεγεάτες μαντεύοντας ότι η θεά θα ακούσει τις προσευχές τους πριν πάρουν την διαταγή του στρατηγού όρμησαν εναντίον του εχθρού και ακολούθησαν οι Λακεδαιμόνιοι με την διαταγή του Παυσανία. Το πρόχειρο περιτείχισμα που είχαν φτιάξει οι Πέρσες ανατράπηκε πολύ γρήγορα αλλά η μάχη συνεχιζόταν με τους Πέρσες να μην μπορούν να αντιπαρατεθούν καθώς η ελαφριά τους εξάρτηση δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους Έλληνες που ήταν οπλισμένοι με μακριά δόρατα και θωρακισμένοι από την κορφή ως τα νύχια. Στη διάρκεια της συμπλοκής πολλοί απελπισμένοι Πέρσες άρπαζαν τα ελληνικά δόρατα των Σπαρτιατών προσπαθώντας να τα σπάσουν .Ο ίδιος ο Μαρδόνιος διέπρεπε επικεφαλής των 1.000 σωματοφυλάκων του μέχρι που σκοτώθηκε από τον Σπαρτιάτη Αείμνηστο και τότε οι Πέρσες άρχισαν να στρέφουν τα νώτα περνώντας τον Ασωπό κατευθυνόμενοι στο οχυρωμένο περσικό στρατόπεδο όπου βλέποντας οι υπόλοιποι Ασιάτες τους Πέρσες να νικιούνται εγκατέλειψαν και αυτοί το πεδίο της μάχης.

Στην αριστερή πλευρά οι Αθηναίοι πολέμησαν τους Βοιωτούς οι οποίοι αφού έχασαν 300 οπλίτες αποσύρθηκαν στην περιτοιχισμένη πόλη της Θήβας. Οι υπόλοιποι Έλληνες που ακολουθούσαν τον Μαρδόνιο δεν ενεπλάκησαν καθόλου παρά έμεναν και έβλεπαν τους Θηβαίους να σφαγιάζονται άπρακτοι. Από τους δυο στρατούς πολλοί δεν αγωνίστηκαν καθόλου. Από τους εχθρούς πήραν μέρος στην μάχη οι Πέρσες, Μήδοι, Σάκες στην αριστερή πτέρυγα και οι Βοιωτοί στην δεξιά. Ο Αρτάβαζος με 40.000 άνδρες βλέποντας να τρέπονται σε φυγή οι γύρω από τον Μαρδόνιο αντί να τον βοηθήσει αναχώρησε προς Θεσσαλία και Μακεδονία για την Ασία. Από τους Έλληνες αγωνίστηκαν οι Λακεδαιμόνιοι, Τεγεάτες στα δεξιά και οι Αθηναίοι και Πλαταιείς στα αριστερά. Οι υπόλοιποι Έλληνες του κέντρου που είχαν βρεθεί σε λάθος σημείο το προηγούμενο βράδυ αφού έμαθαν για την μάχη όρμησαν άτακτα μπροστά και υπέστησαν απώλειες από το ιππικό των Θηβαίων χάνοντας 600 άνδρες. Ήταν όμως αργά για να αλλάξει η έκβαση της μάχης.


Οι Λακεδαιμόνιοι δεν σταμάτησαν αλλά συνέχισαν να καταδιώκουν τον εχθρό φτάνοντας στο οχυρωμένο στρατόπεδο όπου είχαν καταφύγει οι Πέρσες και μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες κατάφεραν να το καταλάβουν. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι με την πτώση του στρατοπέδου οι Έλληνες διέπραξαν τέτοια σφαγή ώστε αν εξαιρεθούν οι 40.000 του Αρτάβαζου από τις 260.000 του περσικού στρατού απέμειναν μόνο 3.000 άνδρες αριθμός μάλλον υπερβολικός. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι έπεσαν 1360 Έλληνες. Οι νεκροί κηδεύτηκαν κοντά στις πύλες των Πλαταιών σε χωριστούς τάφους κάθε πόλης, μόνο οι Λακεδαιμόνιοι έφτιαξαν 3 ξεχωριστούς τάφους έναν για όσους διέπρεψαν στην μάχη έναν για τους υπόλοιπους Σπαρτιάτες και έναν για τους είλωτες.

Μετά την καταστροφή του περσικού στρατού οι Έλληνες στράφηκαν στην τιμωρία των Θηβαίων που είχαν βοηθήσει τους βαρβάρους. Απαίτησαν την παράδοση την Θηβαίων αρχηγών που μήδισαν Τιμηγενίδη και Ατταγίνη, οι Θηβαίοι όμως αρνήθηκαν και έτσι άρχισε η πολιορκία .Οι Θηβαίοι πρότειναν στον Παυσανία να του δώσουν χρήματα εκείνος όμως αρνήθηκε. Τότε οι Θηβαίοι αναγκάστηκαν να παραδώσουν τους άντρες όμως αντί του Ατταγίνη που είχε διαφύγει πρότειναν να παραδώσουν την οικογένεια του κάτι που δεν έγινε δεκτό από τον Παυσανία λέγοντας πως δεν είναι σωστό να πληρώσουν τα παιδιά επειδή μήδισε ο πατέρας. Αρκέστηκε στον Τημενίδη και μερικούς άλλους τους οποίους οδήγησε στην Κόρινθο και τους θανάτωσε χωρίς δίκη φοβούμενος ότι ο πλούσιος Θηβαίος θα εξαγόραζε τους δικαστές.

Αμομφάρετος - Αρχηγός του σώματος των Σπαρτιατών που έμεινε στις Πλαταιές για να φρουρεί την περιοχή επειδή θεώρησε ντροπιαστικό για ένα Σπαρτιάτη να υποχωρεί. Ο Ηρόδοτος κατέγραψε τον διάλογο μεταξύ του Παυσανία και του Αμομφάρετου – ο τελευταίος υποχώρησε όταν συνειδητοποίησε ότι οι υπόλοιποι Σπαρτιάτες τον άφησαν πίσω.

Αριστόδημος της Σπάρτης- ήταν ο μόνος Σπαρτιάτης που επέζησε μετά τη μάχη των Θερμοπυλών. Ο Λεωνίδας τον έστειλε με τον Εύρυτο πίσω στη Σπάρτη, λόγω προβλημάτων υγείας. Ωστόσο, ο Εύρυτος έμεινε πίσω στις Θερμοπύλες, καθώς ζήτησε να οδηγηθεί από ένα είλωτα στη μάχη. Ο Αριστόδημος θεωρήθηκε δειλός από τους Σπαρτιάτες, αλλά στη μάχη των Πλαταιών σκότωσε πολλούς Πέρσες. Παρ’ ολ’ αυτά, δεν τιμήθηκε καθώς δεν τήρησε στη σπαρτιατική πειθαρχία στις Θερμοπύλες.

Καλλικράτης- Ο κάλλιστος (καλύτερος ή πιο όμορφος) στο ελληνικό στρατόπεδο. Όμως όταν ξεκίνησε η μάχη δέχτηκε ένα βέλος και έπεσε – όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο Καλλικράτης δήλωσε ότι δεν ήταν λυπημένος που έπεφτε για την πατρίδα, αλλά επειδή δεν πρόλαβε να πολεμήσει και να κάνει κάτι το αξιόλογο.

πηγή 



Ζούμε οι άνθρωποι µε µια παγιωμένη ερμηνεία των πραγμάτων. Αναγνωρίζουμε τον κόσμο µε ορισμένο τρόπο και τον βλέπουμε από συγκεκριμένη γωνία. Κι επειδή η οπτική αυτή γωνία είναι η μόνη που ξέρουμε, τη θεωρούμε «θεία» αλήθεια. Κι έτσι αυτοπεριοριζόμαστε σε στενά πρότυπα. Είμαστε εγκλωβισμένοι σε µια πνευματική στενότητα, αποκοιμισμένοι µε ψεύτικες αξίες.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Recent Post

 
Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι. (από τον Επιτάφιο του Περικλή). | | | Οι άνθρωποι ταράζονται όχι από αυτά που συμβαίνουν αλλά από την άποψή τους για αυτά που συμβαίνουν. Επίκτητος. | | | Η χώρα μας έχει ανάγκη από βρώμικα νύχια και καθαρά μυαλά. Ου. Ρόντζερς. | | |Την ειμαρμένην ουδ’ αν είς εκφύγοι. Πλάτων. | | | .
Copyright © 2011. ...το Γενος των Ελληνων - “Το Hellinikogenos.gr δεν ανήκει σε καμιά συγκεκριμένη ιδεολογία, σε καμιά πολιτική ή θρησκεία. Είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που θέλουν να σκέφτονται ελεύθερα και δημιουργικά, χωρίς να παγιδεύονται σε διανοητικές παρωπίδες. Το Γένος των Ελλήνων αγαπάει τη λογική και την «επιστημονική μέθοδο», αλλά δέχεται και τις πιο ακραίες πιθανότητες. Μάχεται κατά των δογμάτων, αλλά εξερευνά και το περιεχόμενό τους με ενδιαφέρον. Είναι η ανάγκη μας να βλέπουμε τα πράγματα με ανοιχτά μάτια, χωρίς να αφήνουμε τίποτα στο σκοτάδι. Είναι η διανοητική Ελευθερία του πραγματικά ζωντανού Νου.”
Template
Proudly powered by Blogger