Ο Ορφέας και ο Όμηρος έζησαν 16.500 χρόνια πριν από σήμερα!

ΝΕΩΤΕΡΗ ΜΕΛΕΤΗ ΒΑΣΕΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

Απίστευτο: Ο Ορφέας και ο Όμηρος έζησαν 16.500 χρόνια πριν από σήμερα!

Γράφει o Γιώργος Λεκάκης

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο ήλθε στα χέρια μου, με τίτλο «Περίπλους στο παρελθόν», του εκπαιδευτικού Θεόδωρου Ποσταντσίδη, Στο βιβλίο αυτό, ο μελετητής κάνει μια ανατροπή στα έως τώρα συμβατικά λεγόμενα και μετρημένα, φοβισμένα, μασημένα λόγια του επίσημου επιστημονικού κατεστημένου. Από την εν λόγω εργασία του, λοιπόν, σας παρουσιάζω μια περίληψη: «Η χρονολόγηση ενός γεγονότος δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται ούτε από συμπτωματικά στοιχεία, ούτε βέβαια από κυκλικά επιχειρήματα, όπως γίνεται στην περίπτωση του Τρωικού Πολέμου, όπου οι επιστήμονες έδωσαν πρώτα μια ημερομηνία και κατόπιν έτρεξαν να προσαρμόσουν τα πάντα γύρω από αυτήν. Έτσι οι όποιες αναφορές υπάρχουν σήμερα δεν έχουν καμμία αξία μια και είναι απλά ένα ακόμα κυκλικό επιχείρημα. Ξεκινούν από το 1170 π.Χ. και φυσικά καταλήγουν υποχρεωτικά εκεί. Τα όποια αστρονομικά στοιχεία χρησιμοποίησαν αφορούσαν εκλείψεις, που συμβαίνουν πάντοτε, και φυσικά κοντά και σε αυτήν την ημερομηνία. Αλλά αυτό δεν είναι στοιχείο χρονολόγησης. Είναι σαν να πας στην ακροθαλασσιά και να αναρωτιέσαι αν θα βρεις κοχύλια για να δηλώσεις μετά ότι εκεί είναι η θάλασσα, χωρίς να σκέφτεσαι ότι από την αρχή πήγες εκεί.

Το θέμα μας όμως δεν είναι άλλο από την χρονολόγηση των ορφικών και ομηρικών κειμένων, με μερικά πραγματικά στοιχεία, που αφορούν αστρονομικά φαινόμενα μοναδικά, όπως η εαρινή ισημερία σε συγκεκριμένο ζώδιο και η ισομέρεια των εποχών.

Η Γη ισορροπεί μέσα σ' ένα βαρυτικό πεδίο, που από την μια κάνει τον φυσικό άξονά της να έχει μια κλίση 23,4° ως προς το επίπεδο της ελλειπτικής, το επίπεδο δηλαδή περιστροφής γύρω από τον ήλιο, και από την άλλη να εκτελεί μια περιστροφή κάθε ημέρα γύρω από τον άξονα αυτό δεξιόστροφη. Γι' αυτό και ο ήλιος "κινείται" ως προς εμάς αριστερόστροφα. Ταυτόχρονα η κλίση αυτή του άξονα συμβάλει στην δημιουργία των εποχών, ενώ παράλληλα αναγκάζει την Γη, όπως και κάθε "σβούρα" να κάνει ο άξονάς της μία πλήρη στροφή κάθε περίπου 25.760 χρόνια. Αυτή η μεγάλη στροφή ονομάζεται μετάπτωση ισημεριών μια και εξ αιτίας της η εαρινή ισημερία αλλάζει, κατά μέσον όρο κάθε 2.500 χρόνια (ζώδιο). Στην εποχή μας γίνεται στους Ιχθείς.

Όπως ξέρουμε η Γη περιφέρεται και γύρω από τον Ήλιο. Κάνει μια περιστροφή κάθε έναν χρόνο. Αυτή όμως η περιστροφή δεν είναι απόλυτα ομαλή. Από την μια η τροχιά της προσομοιάζει προς μια έλλειψη και από την άλλη το νοητό κέντρο αυτής της ελλειπτικής δεν ταυτίζεται με την θέση του Ήλιου. Είναι σαν ο Ήλιος να πλησιάζει, μέσα σ' ένα διάστημα 95.000 χρόνων, πότε προς την μια και πότε προς την άλλη πλευρά. Έτσι δημιουργούνται δύο σημεία τροχιακά. Αυτό που είναι το πιο κοντινό στον Ήλιο (περιήλιο) και το συμμετρικό του, που είναι πιο μακρινό από τον Ήλιο (αφήλιο). Δημιουργείται δηλαδή ένας άξονας συμμετρίας. Τα δύο δε τμήματα της ελλειπτικής ονομάζονται αψίδες. Η ετήσια κίνηση της Γης έχει όμως άλλα 4 «σταθερά» σημεία αναφοράς αποτέλεσμα και αυτό της κλίσης του άξονα της Γης. Τα δύο είναι τα σημεία που τέμνεται η ελλειπτική με την προέκταση του ισημερινού (ισημερίες) και ο κάθετος σε αυτά άξονας, που αντιπροσωπεύει τις τροπές του Ήλιου (μεγαλύτερη ημέρα και μεγαλύτερη νύχτα). Η αναπαράσταση αυτού του φαινομένου σε γράφημα είναι ένας κύκλος που τέμνεται από δύο άξονες (σχ. 1).

Η σύνθεση των αψίδων της ελλειπτικής με τον «τροχό» που είδαμε παραπάνω δίνει την διάρκεια των εποχών, γιατί ενώ οι άξονες τροπών και ισημεριών είναι σταθεροί ο άξονας περιηλίου-αφηλίου κινείται κάνοντας έναν κύκλο κάθε 20.936 χρόνια. Όταν αυτός ο άξονας περιηλίου-αφηλίου ταυτίζεται με τον άξονα των τροπών τότε η Άνοιξη έχει ίδιες ημέρες με το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο με τον Χειμώνα. Όταν όμως ταυτίζεται με τον άξονα των ισημεριών τότε ή ο Χειμώνας ισούται με την Άνοιξη και το Καλοκαίρι με το Φθινόπωρο ή Άνοιξη με το φθινόπωρο και το καλοκαίρι με τον χειμώνα. Το σημαντικό των παραπάνω πληροφοριών είναι ότι αυτές οι κινήσεις είναι μετρήσιμες μια και επαναλαμβάνονται με την ακρίβεια ενός ρολογιού. Έτσι ξέρουμε πότε συμβαίνουν». Οι αστρονομικές πληροφορίες των κειμένων
Όταν ο συγγραφέας αναφέρεται σε αρχαία κείμενα εννοεί «μόνον του Ορφέως, του Ομήρου και του Ησιόδου, κείμενα απροσδιορίστου έως σήμερα ηλικίας, μια και ούτε ένας - επαναλαμβάνω ούτε ένας - δεν γνωρίζει το πότε γράφηκαν. Πολλοί υπέθεσαν, αλλά κανείς δεν γνώριζε πραγματικά.
Ο Ορφέας, ο χαρισματικός αυτός πανεπιστήμων, στους λεγόμενους «Ύμνους» του μας δίνει μια σειρά από πληροφορίες για τα αστρονομικά φαινόμενα της εποχής του. Για όσους θέλουν να τον αμφισβητήσουν θα πω εδώ ότι ο Ορφέας (το ίδιο ισχύει και για τους άλλους) όταν παρατηρούσε τον ουρανό και κατέγραφε τα διάφορα φαινόμενα προφανώς δεν σκεφτόταν πώς να ξεγελάσει τους επόμενους χιλιάδες χρόνια μετά, αλλά θέλησε να τα καταγράψει, ώστε να μπορέσουν και να τα χρονολογήσουν. Μάλιστα ο αείμνηστος Κ. Χασάπης έγραψε μια διατριβή πάνω σε αυτά και κατάφερε να ταυτίσει με ακρίβεια τα λεγόμενα στους Ύμνους με αντίστοιχα αστρονομικά φαινόμενα. Οι λεγόμενοι Ύμνοι δεν ήταν δοξασίες τρελλαμένων πρωτογόνων, αλλά η καταγραφή των αστρονομικών και άλλων χαρακτηριστικών των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, αλλά και μια σειρά γήινων φαινομένων. Από το εξαίρετο αυτό βιβλίο, που αγνοήθηκε, αλλά ποτέ δεν διαψεύστηκε, αν και τελευταία κάποιοι προσπαθούν να οικειοποιηθούν τα συμπεράσματα του Κ. Χασάπη, μαθαίνουμε τα εξής:
α) Στον «Ύμνο» 27,3 (της Ρέας) λέει «ΤΑΥΡΟΦΟΝΩΝ ΖΕΥΞΑΣΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΝ ΑΡΜΑ ΛΕΟΝΤΩΝ».
β) Στον «Ύμνο» 14,2 (της Μητέρας των Θεών) αναφέρει: «Η ΛΙΣ ΤΑΥΡΟΦΟΝΟΣ ΙΕΡΟΤΡΟΧΟΝ ΑΡΜΑ ΤΙΤΑΙΝΕΙ».
γ) Στον «Ύμνο» 8,19 (του Ήλιου) συνεχίζει: «ΜΑΣΤΙΓΙ ΛΙΓΥΡΗ ΤΕΤΡΑΟΡΟΝ ΑΡΜΑ ΔΙΩΚΩΝ». Η κίνηση πέριξ του Ήλιου αναφέρεται ως κίνηση άρματος που την βλέπουμε και στην ιστορία του Φαέθωντος. Εδώ επίσης έχουμε αναφορά στους γνωστούς αστερισμούς του Λέοντα και του Ταύρου, που βρίσκονται, ως προς την ελλειπτική σε απόσταση τριών ζωδίων δηλαδή 90°. Όταν ο Λέων βρίσκεται στον άξονα των Τροπών, τότε ο Ταύρος βρίσκεται στην Εαρινή Ισημερία (σχ.2).

δ) Στον ύμνο 34,21-22 (στον Απόλλωνα) μας λέει: «ΜΙΞΑΣ ΧΕΙΜΩΝΟΣ ΘΕΡΕΟΣ Τ ΙΣΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙΣΙΝ ΤΑΙΣ ΥΠΑΤΑΙΣ ΧΕΙΜΩΝΑ ΘΕΡΟΣ ΝΕΑΤΑΙΣ ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ». Εδώ έχουμε μια σαφή αναφορά στο γνωστό στην Αστρονομία περιοδικό φαινόμενο της ισομέρειας των εποχών. Ας δούμε το νόημα, ή την απόδοση εάν θέλετε, αυτών των στίχων, γιατί εδώ είχαμε μια τεράστια παρανόηση από τους προηγούμενους ερευνητές:

Ο Ορφέας ναι μεν αναφέρει ότι το Θέρος και ο Χειμώνας είναι ίσοι, αλλά δεν εννοεί το γνωστό μας καλοκαίρι στην πλευρά αυτή της Εύκρατης Ζώνης, αλλά για το σύνολο Θέρος+Άνοιξη που αφορά το υπόλοιπο κομμάτι της Γης, στις άλλες δύο ζώνες, που έχουν μόνον δύο εποχές. Άλλωστε στον δεύτερο στίχο μας λέει επεξηγηματικά ότι οι τελευταίες (ΥΠΑΤΑΙΣ) ημέρες του Χειμώνα διακρίνονται (ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ) από τις πρώτες (ΝΕΑΤΑΙΣ) ημέρες του Θέρους. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον όταν ο χειμώνας και το θέρος γειτνιάζουν και αυτό συμβαίνει μόνον όταν θεωρούμε ότι υπάρχουν δύο εποχές. Τώρα για το πώς μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ τους (ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ) αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την Εαρινή Ισημερία. Άλλωστε ακόμη και σήμερα λέμε ότι είναι η πρώτη ημέρα της Άνοιξης. Άρα την εποχή του το σύνολο ΘΕΡΟΣ+ΕΑΡ ισούτο με το ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ+ΧΕΙΜΩΝΑΣ. Αυτό συνέβη το 3983 π.Χ. και την προηγούμενη φορά το 14451 π.Χ.

Με βάση αυτά τα δύο πρώτα στοιχεία θα λέγαμε ότι αναφέρεται πιθανόν στο 3983 π.Χ. Αλλά εδώ έρχεται ο Όμηρος να μας δώσει το επόμενο στοιχείο. Στην Οδύσσεια (Ε,271-277) η Καλυψώ λέει στον Οδυσσέα ότι θα κινηθεί με βάση την θέση της Μ. Άρκτου, της οποίας καταγράφει την θέση με απόλυτη ακρίβεια, που είναι παμφαίνουσα (ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ), δηλαδή βρίσκεται κοντά στον Β. Πόλο. Αυτή θα έπρεπε να βρίσκεται πάντοτε αριστερά του. Για να επιτευχθεί αυτό θα έπρεπε ο Οδυσσέας να έχει μια κίνηση από ΝΔ. προς ΒΑ.

«ΠΛΗΙΑΔΑΣ Τ ΕΣΟΡΩΝΤΙ ΚΑΙ ΟΨΕ ΔΥΟΝΤΑ ΒΟΩΤΗΝ ΑΡΚΤΟΝ Θ ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ Η Τ ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ ΟΙΗ Δ ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΕΜΕΝΑΙ ΕΠ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ»

Η Μ. Άρκτος ήταν παμφαίνουσα το 2500-2000 π.Χ. περίπου έως το 1000-500 π.Χ. Σήμερα, για παράδειγμα, δεν είναι παμφαίνουσα. Αμέσως διαπιστώνουμε ότι ούτε το 3983 π.Χ. ούτε το 14451 π.Χ. ήταν παμφαίνουσα στο Βόρειο Ημισφαίριο. Αδιέξοδο; Όχι, γιατί δεν χρησιμοποιήσαμε ακόμη όλα τα στοιχεία.

Είδαμε ότι η Εαρινή Ισημερία συνέβαινε στο ζώδιο του Ταύρου. Αυτό συνέβη από το 4000 π.Χ. έως το 1440 π.Χ. εάν υπολογίσουμε και το μεσοαστρικό κενό ανάμεσα στον Ταύρο και τον Κριό. Απ' αυτό βλέπουμε ότι το 3983 π.Χ. είχαμε ισομέρεια εποχών και ισημερία στον Ταύρο, αλλά όχι παμφαίνουσα την Μ. Άρκτο. Το δε 14451 π.Χ. ισομέρεια εποχών, φθινοπωρινή ισημερία στον Ταύρο (απέναντι δηλαδή), αλλά και κάτι αξιοπρόσεκτο ως προς την Μ. Άρκτο. 14451- 12880 (25760/2) = 1571, δηλαδή ακριβώς απέναντι από την εποχή που η Μ. Άρκτος ήταν παμφαίνουσα (σχ.3).

Ας υποθέσουμε ότι αντί για το Βόρειο Ημισφαίριο ο Ορφέας έμενε στο Νότιο Ημισφαίριο. Ξέρω ότι ακούγεται παράλογο, αλλά είναι απλά μια υπόθεση. Τότε το 14451 π.Χ. θα είχαν στον Νότο και ισομέρεια εποχών, αλλά και Εαρινή Ισημερία στον Ταύρο, μια και οι εποχές είναι αντίθετες. Παρ' όλα αυτά, πάλι δεν ικανοποιείται η θέση της Μ. Άρκτου. Ας δούμε τώρα και κάτι λίγο περίεργο πριν συνδυάσουμε όλα αυτά και βρούμε ημερομηνία που να ανταποκρίνεται σε όλα τα δεδομένα: Είδαμε την Καλυψώ να δίνει τις συγκεκριμένες οδηγίες στον Οδυσσέα για την νύχτα μόνο. Λέω για την νύχτα μόνο, γιατί κινούμενος στον άξονα Δύσης-Ανατολής θα έπρεπε να του πει ότι ο Ήλιος θα ξημερώνει κάπου μπροστά δεξιά και θα συνεχίσει να κινείται μέχρι να τον συναντήσει το μεσημέρι. Άρα έχοντας λοξά δεξιά τον Ήλιο μπορεί να προσανατολιστεί. Όμως η Καλυψώ δεν λέει κουβέντα. Είναι δυνατόν να μη μιλά για το προφανές και να του αναφέρει μόνον την Μ. Άρκτο; Ο Ησίοδος στο «Έργα και Ημέρες» (στ. 414-418) αναφέρει:

«ΗΜΟΣ ΔΗ ΛΗΓΕΙ ΜΕΝΟΣ ΟΞΕΟΣ ΗΕΛΙΟΙΟ ΚΑΥΜΑΤΟΣ ΙΔΑΛΙΜΟΥ, ΜΕΤΟΠΩΡΙΝΟΝ ΟΜΒΡΗΣΑΝΤΟΣ ΖΗΝΟΣ ΕΡΙΣΘΕΝΕΟΣ ΜΕΤΑ ΔΕ ΤΡΕΠΕΤΑΙ ΒΡΟΤΕΩΣ ΧΡΩΣ ΠΟΛΛΟΝ ΕΛΑΦΡΟΤΕΡΟΣ ΔΗ ΓΑΡ ΤΟΤΕ ΣΕΙΡΙΟΣ ΑΣΤΗΡ ΒΑΙΟΝ ΥΠΕΡ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΗΡΙΤΡΕΦΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

Αρχίζει λοιπόν και περιγράφει μία-μία τις διάφορες εποχές για να προσδιορίσει την εποχή που γίνεται η επιτολή του άστρου του Σειρίου, δηλαδή το πότε ο Σείριος ανατέλλει πριν από τον Ήλιο. Στην αρχή καλοκαίρι («ΗΜΟΣ ΔΗ ΛΗΓΕΙ ΜΕΝΟΣ ΟΞΕΟΣ ΗΕΛΙΟΙΟ ΚΑΥΜΑΤΟΣ ΙΔΑΛΙΜΟΥ») που τελειώνει, μετά έρχεται το φθινόπωρο με τις βροχές του («ΜΕΤΟΠΩΡΙΝΟΝ ΟΜΒΡΗΣΑΝΤΟΣ ΖΗΝΟΣ ΕΡΙΣΘΕΝΕΟΣ») και μετά έρχεται ο χειμώνας, η εποχή που ο ήλιος είναι λιγότερο ισχυρός και γι' αυτό το δέρμα των ανθρώπων γίνεται πιο ανοιχτό («ΜΕΤΑ ΔΕ ΤΡΕΠΕΤΑΙ ΒΡΟΤΕΩΣ ΧΡΩΣ ΠΟΛΛΟΝ ΕΛΑΦΡΟΤΕΡΟΣ»). Τότε μας λέει ότι ο Σείριος ανατέλλει πριν από τον Ήλιο. Αυτό όμως στο Βόρειο Ημισφαίριο συμβαίνει Αύγουστο. Δηλαδή καλοκαίρι, την εποχή που είναι χειμώνας στο Νότιο. Εφέτος συγκεκριμένα συμβαίνει στην αρχή του χειμώνα του Νότου (13 Ιουνίου, Kstars software), όπως ακριβώς αφήνεται να εννοηθεί από τον Ησίοδο. Ο Ησίοδος, λοιπόν, μας μιλά για αστρικά γεγονότα, που μπορεί να δει κάποιος μόνον από τον Νότο, την αντίστοιχη εποχή και όχι από τον Βορρά.

Γιατί δεν υπάρχουν τα τρία περιγραφόμενα φαινόμενα ταυτόχρονα; Γιατί ο Οδυσσέας πηγαίνοντας ανατολικά, ας πούμε σχηματικά από την Αμερική προς την Ευρώπη, δεν βλέπει τον Ήλιο μπροστά του; Γιατί ο Ησίοδος περιγράφει γεγονότα που συμβαίνουν μόνον στο Νότιο ημισφαίριο;

Πριν μερικά χρόνια αναπτύχθηκε η θεωρία του Ωρίωνα. Αυτή έλεγε ότι οι τρεις πυραμίδες αντιπροσωπεύουν τα τρία αστέρια της Ζώνης του Ωρίωνα και μάλιστα με καταπληκτική ακρίβεια μια και ανταποκρίνονταν στην αναλογία του φαινόμενου μεγέθους τους όσο και στην διάταξή τους και πολλές ακόμη λεπτομέρειες. Εκεί που ατύχησε η θεωρία αυτή ήταν στο ότι στον ουρανό του Β. Ημισφαιρίου η θέση της Ζώνης του Ωρίωνα είναι ανάποδα σε σχέση με την διάταξη των πυραμίδων (εικ.4).

Εάν κάνουμε μια τολμηρή υπόθεση και εδώ και ας ανατρέψουμε την Γη. Τότε στις ίδιες μοίρες, αλλά στο Νότιο πια ημισφαίριο θα είχαμε (εικ.5) τον Ωρίωνα στην θέση που θα ταυτίζονταν με την ακριβή τοποθέτηση των πυραμίδων της Αιγύπτου».

Και ο συγγραφέας καταλήγει: «Αλλά δεν καλούμαστε να δημιουργήσουμε την δική μας εκδοχή της Ιστορίας, αλλά να αποτυπώσουμε την ίδια την Ιστορία. Έτσι όσο και εάν φανεί τολμηρό, απίθανο ή αδύνατο για κάποιους, όλα αυτά τα στοιχεία, μαζί με αυτό των πυραμίδων, ταιριάζουν μόνον σε μία περίπτωση: Φαίνεται ότι κάποια στιγμή, μετά από το 14451 π.Χ. είχαμε ανατροπή των φυσικών πόλων της Γης! Υπάρχουν επιστήμονες που έχουν στοιχεία γι' αυτό. Όλοι αυτοί ήξεραν τι έβλεπαν στον ουρανό τους και προφανώς δεν τα έλεγαν για να μας κοροϊδέψουν. Έτσι όπως λέει και ο Σ. Χόλμς, όταν αποκλείσεις το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο περίεργο και να φαίνεται, είναι πάντα η αλήθεια. Εδώ αδύνατο είναι να μην ήταν έτσι διατεταγμένος ο Ουρανός! Άρα είχαμε ανατροπή πόλων, που βέβαια κατέστρεψε σχεδόν τα πάντα εδώ στην Γη (γι' αυτό και οι Κέλτες φοβόντουσαν μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους), αλλά πριν από αυτήν, το 14451 είχαμε και ισομέρεια εποχών, αλλά και Εαρινή Ισημερία στον Ταύρο στο τότε Νότιο Ημισφαίριο, και σήμερα Βόρειο, μια και δεν επηρεάζονται από αυτό, αλλά και την Μ. Άρκτο παμφαίνουσα στο Β. Ημισφαίριο μια και ο άξονας πήρε την ακριβώς απέναντι θέση (σχ.6).

Ταυτόχρονα, λόγω της ανατροπής, η Γη σταμάτησε αναγκαστικά την περιστροφή της και περιστράφηκε αντίθετα από ό,τι πριν, έτσι ώστε να εναρμονιστεί με το βαρυτικό πεδίο μέσα στο οποίο βρίσκεται. Αυτό φαίνεται άλλωστε από τον μύθο του θρόνου του Άργους, που θα άλλαζε χέρια μόνον αν ο Ήλιος ανέτειλε από την Δύση, όπως και έγινε! Μ' αυτόν τον τρόπο και όλες οι αναφορές που βρίσκουμε στον Ορφέα, τον Όμηρο και τον Ησίοδο σχετικά με το πού δύει ή ανατέλλει ο Ήλιος αλλά και από πού φυσούν οι αντίστοιχοι άνεμοι, παίρνουν πραγματικό νόημα μια και ταυτίζονται απόλυτα με την πραγματική Γεωγραφία. (Στα γραφήματα 7-8 φαίνεται πως με την ανατροπή αλλάζει η κατεύθυνση περιστροφής και άρα πρέπει, λόγω βαρυτικού πεδίου, να σταματήσει και να περιστραφεί ανάποδα που αυτό σημαίνει ότι πλέον ανατέλλει από εκεί που έδυε).

Ένα ακόμη σχετικό στοιχείο είναι οι Αργοναύτες, που μόλις περνούν την Τροία σταματούν. Και τότε διαπιστώνουν ότι ο Ήλιος δύει μπροστά τους μέσα στην θάλασσα! Αυτό δεν είναι εφικτό ακόμη και χωρίς ανατροπή στην σημερινή υποτιθέμενη θέση (εικ.9) πολύ δε μάλλον με την ανατροπή της.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Απ' όλα τα παραπάνω προκύπτουν αβίαστα τα εξής συμπεράσματα:

α) Ο Ορφέας έζησε και έδρασε περί το 14500 π.X. ή 16.500 χρόνια από σήμερα. Τότε έγινε η Αργοναυτική Εκστρατεία και λίγο μετά, με μια γενεά διαφορά, ο Τρωικός Πόλεμος.

β) Ο Όμηρος, όπως και ο Ησίοδος (ή ο «Ησίοδος» των «Έργων» για να ακριβολογώ) αν και δεν προσδιορίζουν επακριβώς την εποχή που έζησαν, εν τούτοις από κάποιες άλλες αστρονομικές παρατηρήσεις, που δεν αφορούν το παρόν άρθρο, υπολογίζω ότι έζησαν γύρω στα 500-700 χρόνια μετά, δηλ. περίπου 16.000 χρόνια από σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έζησαν ταυτόχρονα. Ίσως μια καλή χρονική ένδειξη να είναι ότι τα γεγονότα στην εποχή τους είχαν μια απήχηση, αλλά οι λεπτομέρειες είχαν ξεχαστεί. Γι' αυτό και οι αστρονομικές παρατηρήσεις στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια είναι περιορισμένες και αφορούν εκλείψεις κλπ., σε σχέση με τα σημαντικά αστρικά γεγονότα που προσφέρει ο Ορφέας, αλλά αγνοεί, ίσως, ο Όμηρος.

γ) Η ελληνική Ιστορία, και όχι πια προϊστορία, μια και έχουμε γραπτά κείμενα ηλικίας 16.500 ετών αναγνωρισμένα απ' όλους, πρέπει να ξαναγραφτεί. Ταυτόχρονα και η ομηρική γεωγραφία πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων.

δ) Οι «Ινδοευρωπαίοι» κλπ. θα πρέπει να αναθεωρηθούν, μια και η παγκόσμια, μητέρα, γλώσσα είναι η λεγόμενη ορφική (αλλά και ομηρική) γλώσσα και το παγκόσμιο γλωσσικό φαινόμενο είναι αποτέλεσμα ενός κοινού παγκόσμιου πολιτισμού που σχεδόν έσβησε και όχι μια τυχαία διάσπαρτη λειτουργία».

ΠΗΓΕΣ: Τα στοιχεία είναι από το δίτομο βιβλίο του Θ. Ποσταντσίδη «Περίπλους στο παρελθόν». Και: Ορφικά (Αργοναυτικά και ύμνοι), Ομήρου («Οδύσσεια»), Ησιόδου («Έργα και Ημέρες»), Astronomical Software: Kstars, Γρ. Α. Αντωνακόπουλου «Γενική Αστρονομία», εκδ. ΟΑΕΔ Αθήναι, 1986, συλλογικό «Άτλας του Ουρανού», εκδ. Susaeta 2008, Wikipedia, http://www.eugenfound.edu.gr, http://spaceplace.nasa.gov

Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=97389

Πηγή: thesecretrealtruth , pirforosellin , diadrastika

Read more

Θεόφραστος περί της μυθικής Ατλαντίδος

Ένα απόσπασμα του Αιμιλιανού ο οποίος διέσωσε μία άγνωστη αναφορά στην μυθική Ατλαντίδα του Θεόφραστου (σύγχρονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου).  Πρόκειται περί ενός διαλόγου μεταξύ του Μίδα ( του Φρυγός) και του Σειληνού.
Διατήρησα το ύφος του κειμένου όπως το διάβασα στο βιβλίο: «Αι εκπληκτικαί αποκαλύψεις επί της αρχαίας Ελλάδος», του Αντωνίου Χαλά.

Η περιγραφή έχει ως εξής:

«Ο Θεόπομπος διηγείται μία συνομιλία του Μίδου του Φρυγός και του Σειληνού. Ο Σειληνός είναι τέκνο νύμφης, Θεού μεν αφανέστατος κατά την φύσιν ανθρώπου κρείτων, αφού ήτο και αθάνατος. Πολλά μεν άλλα μεταξύ αλλήλων διεξήχθησαν, αλλά τα ακόλουθα ήσαν τα σπουδαιότερα εξ όσων έλεγε ο Σειληνό, εν τη ανωτέρα του σοφία προς τον Μίδα:

Έλεγε λοιπόν πως η Ευρώπη, η Ασία, και η Αφρική είναι νήσοι εν παραβολή προς την Ήπειρον, την υπάρξασαν εις αρχαιότατους καιρούς, πέραν του γνωστού κόσμου. Τόσο απέραντον ήτο το μέγεθος αυτής. Η ήπειρος αυτή ήτο η τελευταία, η οποία έτρεφεν επ΄ αυτής ζώα γιγάντια, οι δε επ’ αυτής ζώντες άνθρωποι ήσαν διπλάσιοι κατά το μέγεθος των ανθρώπων της εποχής καθ’ ην η διήγησης έλαβε χώρα.

Ο δε χρόνος της ζωής των δεν ήτο όσον ζώμεν ημείς αλλά διπλάσιος. Και πολλά μεν ήσαν αι επ’ αυτής πόλεις και διάφοροι οι βίοι των ιδωτών, οι δε νόμοι των ήσαν αντίθετοι των ιδικών μας. Αι δε πόλεις των ήσαν πλουσιώτατοι, μία δε εκ των πόλεων εκείνων είχε πληθυσμόν ανώτερου του ενός εκατομμυρίου. Ο χρυσός και ο άργιλος ευρίσκοντο παρ’ αυτό εις μεγάλη ποσότητα.

Στην συνέχεια ο Αιλιανός διηγήται πως υπήρχε διαρκής πόλεμος κυρίως μεταξύ δύο πόλεων, εκ των οποίων η μία ονομάζετο Μάχιμος, η δε ετέρα Ευσεβής. Οι μεν λοιπόν Ευσεβείς διήγον εν ειρήνη και βαθύν πλούτον, έλάμβανον δε τους καρπούς εκ της γης άνευ αρότρων και βιών, διότι εις αυτούς άσπαρτα και ανήτροτα τα πάντα εφύοντο. Διετελούσι δε καθ’ όλον τον βίον υγιείς και άνοσο, πέθνησκον δε γελώντες και τερπόμενοι εξαιτερικώς.

Τόσον δε αναμφισβήτως ήσαν δίκαιοι, ώστε και οι Θεοί δεν ησθάνοντο την ανάγκη να επιφοιτώσι παρ’ αυτοίς. Οι δε κάτοικοι της Μαχίμου πόλεως και μαχιμώτατοι ήσαν και ένοπλοι, διαρκώς πολεμούντες και υποδουλούντες τους όμορους. Τοιουτοτρόπως η πόλις αυτή άρχει πάμπολλων εθνών. Αποθνήσκουσι δε σπανιότατα υπό νόσου, διότι οι πλείστοι υποκύπτουν κατά τους πολέμους.

Τοιαύτη δε ήτο η παρ’ αυτοίς αφθονία του χρυσού και του αργύρου, ώστε είχον μικρότεραν παρ’ αυτοίς αξίαν , ή όσο έχει παρ’ ημίν ο σίδηρος.

Επιχείρησαν δε κάποτε να διαβώσιν ούτοι εις τα ιδικά μας χώρας, και διαπλεύσαντες τον Ωκεανόν με απειράριθμα στρατεύματα, έφθασαν δε μέχρι των Υπερβορείων. Αντιληφθέντες όμως την αθλιότητα, εις την οποία ζώμεν, καταφρόνησαν να προχωρήσουν περαιτέρω. …»

Ο Θεόφραστος (372 π.Χ. – περ. 287/5 π.Χ.) ήταν φιλόσοφος της αρχαιότητας. Θεωρείται συνεχιστής του έργου του Αριστοτέλη τον οποίο και διαδέχτηκε στη διεύθυνση της Περιπατητικής σχολής.

Πηγή

Read more

Αλκιβιάδης ένα από τα ύψιστα πνεύματα του κόσμου μας

Αλκιβιάδης ένα από τα ύψιστα πνεύματα του κόσμου μας 

Αλκιβιάδης: Εξέχων Αθηναίος πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός

Στην ιστορία υπάρχουν εκείνοι που χαρακτηρίστηκαν «μεγάλοι» για τα σπουδαία κατορθώματά τους, για τις εντυπωσιακές κατακτήσεις, για την καθολική αποδοχή τους στην εποχή που έζησαν και έδρασαν Και υπάρχουν και οι «παραλίγο μεγάλοι», εκείνοι που έφτασαν κοντά στο να γίνουν μεγάλοι, αλλά λόγω μιας (περισσότερο ή λιγότερο σημαντικής) λεπτομέρειας δεν τα κατάφεραν.
Ο γιος του Κλεινία, Αλκιβιάδης, ανήκει σαφώς στη δεύτερη κατηγορία, αν και βάσει της επίδρασής του στην εποχή που έζησε, έφθασε πολύ κοντά στο να περάσει στο πάνθεον των «μεγάλων» της ιστορίας. Ως χαρακτηριστικό δείγμα «διάνοιας δίχως αρχές» ο Αλκιβιάδης χαρακτηρίστηκε πάνω απ” όλα για τις ικανότητές του, τη διορατικότητα, την ευφυΐα, αλλά και τον άκρατο αμοραλισμό του και τυχοδιωκτισμό του.

Όταν εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της Αθήνας, όλοι κατάλαβαν ότι ο διάδοχος του Περικλή είχε βρεθεί. Αντίθετα όμως με τον συγγενή του (ήταν ξάδελφος της μητέρας του, της Δεινομάχης) σπουδαίο Αθηναίο πολιτικό, ο Αλκιβιάδης δεν χαρακτηριζόταν ούτε από σύνεση, ούτε από μετριοπάθεια αλλά και από πολύ πιο χαλαρή πίστη στην πατρίδα του και στα ιδανικά που αυτή αντιπροσώπευε.
Οπότε αν και σε επίπεδο ικανοτήτων και ευφυΐας ο Αλκιβιάδης ήταν ίσως ανώτερος του Περικλή, όχι μόνο δεν ωφέλησε την πατρίδα του στο μέτρο που την ωφέλησε ο θείος του, αλλά επί της ουσίας σηματοδότησε την πορεία της προς την παρακμή.

ΜΙΑ ΤΑΡΑΧΩΔΗΣ ΖΩΗ

Το πρώτο γεγονός που σημάδεψε την ζωή του, ήταν ο θάνατος του πατέρα του στην μάχη της Κορώνειας (447 π.Χ.), μόλις τρία χρόνια μετά τη γέννηση του Αλκιβιάδη.
Η μητέρα του και ο ανήλικος υιός, έγιναν προστατευόμενοι του ξαδέλφου της, του διάσημου πολιτικού και ηγέτη της Αθήνας Περικλή, τέκνου της περίφημης οικογένειας των Αλκμαιονιδών, ενός αριστοκρατικού οίκου που για αιώνες κυριαρχούσε στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας.
Ο δεύτερος προστάτης του Αλκιβιάδη ήταν ο αδελφός του Περικλή, Αρείφων. Καθώς η οικογένεια της μητέρας του ήταν πλούσια και ισχυρή, ο μικρός Αλκιβιάδης έλαβε μιας πρώτης τάξεως εκπαίδευση, ενώ μεταξύ των δασκάλων του, τόσο στην παιδική του ηλικία όσο και στην εφηβεία του, ήταν μερικοί από τους διασημότερους φιλόσοφους και παιδαγωγούς της εποχής του.

Αν και ο Αλκιβιάδης ήταν εν πολλοίς ένας τυπικός Αθηναίος, που προσωποποιούσε όλα τα θετικά (ευρύτητα πνεύματος, ευφυΐα, κοσμοπολιτισμό, δημοκρατικές ευαισθησίες, οξύνοια) και τα αρνητικά (υπέρμετρος εγωισμός, έπαρση, αλαζονεία) χαρακτηριστικά που απέδιδαν οι υπόλοιποι Έλληνες στους Αθηναίους, η οικογένεια του είχε στενές σχέσεις με την Σπάρτη. Μάλιστα, ο Αλκιβιάδης έλαβε και μία πιο «ήπια» μορφή της σπαρτιατικής «Αγωγής» ως εκπαίδευση. Η τροφός του ήταν μία Σπαρτιάτισσα, η Αμύκλα.

Καθώς μεγάλωνε ο Αλκιβιάδης απέκτησε δύο από τα χαρακτηριστικά για τα οποία είχε γίνει θρύλος ήδη στην εποχή του: το φυσικό του κάλλος και την απέραντη αλαζονεία του.Όσον αφορά στην ευμορφία του, οι βιογράφοι του δεν φείδονται χαρακτηρισμών.
Ο Πλούταρχος στον βίο του Αλκιβιάδη παρατηρεί «όσον αφορά στο κάλλος του Αλκιβιάδη, δεν είναι ανάγκη να πούμε τίποτε άλλο, πέραν του ότι ήταν εξίσου εκπληκτικό όταν ήταν παιδί, έφηβος και άνδρας».

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του προκαλούσε ένα κράμα αποστροφής και έλξης στους Αθηναίους της εποχής, που αφενός έλκονταν από τις ισχυρές προσωπικότητες (και η αλαζονεία είναι μερικές φορές ένδειξη τέτοιας) αλλά ταυτόχρονα προκαλούν το δημόσιο αίσθημα με τις ενέργειές τους.
Για τον Αλκιβιάδη μια σειρά από ιστορίες τον φέρουν να είναι ένας ιδιαίτερα αλαζόνας και κακότροπος άνθρωπος, που μάλιστα ως νέος ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου έναν δούλο (παραδίδεται από τον Αντιφόντα) χτυπώντας τον με ένα ραβδί.



Χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Αλκιβιάδη είναι δύο περιστατικά που αναφέρει ο Πλούταρχος. Στο πρώτο στην παιδική του ηλικία ο Αλκιβιάδης βρισκόταν στην παλαίστρα και πάλευε με έναν συνομήλικό του. Όταν ο αντίπαλός του τον είχε φέρει σε δύσκολη θέση, αντί να παραιτηθεί, ο Αλκιβιάδης άρχισε να τον δαγκώνει! Στην παρατήρησή του «δαγκώνεις Αλκιβιάδη, σα γυναίκα», αυτός απάντησε με ετοιμότητα, «όχι, σαν λιοντάρι».
Το δεύτερο περιστατικό είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικό: ο Αλκιβιάδης έπαιζε κότσια μαζί με κάποια άλλα παιδιά σε έναν στενό δρόμο και ενώ ετοιμαζόταν να ρίξει με τη σειρά του, ένα φορτωμένο κάρο προσπάθησε να περάσει, εμποδίζοντάς τον να παίξει. Ο Αλκιβιάδης φώναξε στον οδηγό να σταματήσει, μέχρι να τελειώσει την ριξιά του και όταν αυτός έδειξε να τον αγνοεί, σηκώθηκε πάνω και πήγε και στάθηκε μπροστά στο κάρο, εμποδίζοντάς το να περάσει.
Μεγαλώνοντας, ο Αλκιβιάδης εξελίχτηκε – ήδη από την εφηβεία του – σε μία μόνιμη πηγή σκανδάλων, που αποτελούσαν αγαπημένο θέμα συζήτησης των κατώτερων τάξεων της Αθήνας του δεύτερου μισού του 5ου αιώνα. Πέρα πάντως από την άστατη συμπεριφορά του, ο Αλκιβιάδης ήδη στην ηλικία των 18 ετών (το 432 π.Χ.) είχε την πρώτη του πολεμική εμπειρία, λαμβάνοντας μέρος στη μάχη της Ποτίδαιας. Εκεί βρέθηκε να πολεμάει στην αθηναϊκή φάλαγγα στο πλάι του μεγάλου φιλόσοφου Σωκράτη, ο οποίος μάλιστα του έσωσε τη ζωή.

Ο Αλκιβιάδης ήταν και παρέμεινε για πάντα ο αγαπημένος μαθητής του Σωκράτη(έργο του Sensual Pleasure). Οι όμορφες εταίρες με τις οποίες διατηρούσε ερωτικές σχέσεις, ήταν μέρος της καθημερινότητάς του. Η κόρη της ερωμένης του Τιμάνδρας βρήκε καταφύγιο στη Κόρινθο, όπου όταν μεγάλωσε έγινε πασίγνωστη εταίρα. Η ακαταμάχητη Λαϊδα…
Από εκείνη τη μέρα μια στενή φιλική σχέση αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο ανδρών, μια σχέση που παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα δεν είχε καμία σεξουαλική πλευρά – έστω κι επειδή (σύμφωνα με κάποιες αρχαίες πηγές) ο Σωκράτης, παρά την εκτίμησή του για τον Αλκιβιάδη, «αρνούταν να ενδώσει στην νεανική του ευμορφία και ρώμη».Μόλις 8 χρόνια αργότερα σε μια άλλη μάχη, στο Δήλιο, ο Σωκράτης και ο Αλκιβιάδης βρέθηκαν πλάι-πλάι στην οπλιτική φάλαγγα και αυτή τη φορά ήταν η σειρά του νεαρού προστατευόμενου να σώσει τη ζωή του μεσήλικα φιλόσοφου. Η άστατη σεξουαλική ζωή του Αλκιβιάδη δεν τον εμπόδισε να παντρευτεί την κόρη ενός πλούσιου Αθηναίου, την Ιππαρέτη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Η Ιππαρέτη προσπάθησε επανειλημμένα να τον χωρίσει, αγανακτισμένη από τις πάμπολλες απιστίες του.

Καθώς ο Αλκιβιάδης περνούσε στο δεύτερο μισό της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, είχε γίνει γνωστός ως ο πλέον έκλυτος και ακόλαστος Αθηναίος, αλλά ταυτόχρονα και ένας από τους γοητευτικότερους και δημοφιλείς. Ίσως η ζωή του «κακού παιδιού» της Αθήνας να μην τον γέμιζε πλέον, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική – κάτι που ήταν άλλωστε και οικογενειακή παράδοση.
Τοποθετούμενος, παρά την αριστοκρατική του καταγωγή, στην παράταξη των δημοκρατικών και μάλιστα στην ριζοσπαστική τους πτέρυγα, ο Αλκιβιάδης ήδη από τις πρώτες του εμφανίσεις στην Εκκλησία του Δήμου άρχισε να δημιουργεί μία πραγματική ακολουθία από οπαδούς, αλλά και να κάνει εχθρούς με ρυθμό και συχνότητα που κανείς άλλος δεν είχε πετύχει. Οι ομιλίες του, παρά το ότι δυσχεραίνονταν από ένα τραύλισμα, ήταν θυελλώδεις και συνέπαιρναν τους Αθηναίους, των οποίων έγινε γρήγορα το «αγαπημένο παιδί».

Ο Αλκιβιάδης περίμενε για την «μεγάλη ευκαιρία» για να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα της Πολιτείας και να κορέσει την απύθμενη φιλοδοξία του και αυτή δεν άργησε να έλθει: η λεγόμενη Ειρήνη του Νικία, που συνάφθηκε μεταξύ των Αθηναίων και των Σπαρτιατών, προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα στον αθηναϊκό Δήμο, που θεωρούσε ότι κακώς επιδιώχθηκε συμβιβασμός με τους Λάκωνες, όταν θα ήταν δυνατό να νικηθούν.
Ο Αλκιβιάδης συνέλαβε τα μηνύματα των καιρών και έγινε ακόμη πιο ακραίος, υποδαυλίζοντας την δυσαρέσκεια του Δήμου και επιδιώκοντας να αναληφθεί αποφασιστική δράση κατά των Σπαρτιατών. Ο στόχος του ήταν, φυσικά, να ηγηθεί αυτός των σχετικών προσπαθειών, κερδίζοντας για τον εαυτό του δόξα και φήμη.

Ο Αλκιβιάδης χρησιμοποίησε την θρυλική ευγλωττία του για να πείσει μια αντιπροσωπεία Σπαρτιατών πρέσβεων να παραδεχτούν ενώπιον του αθηναϊκού Δήμου ότι δεν είχαν την έγκριση της Σπάρτης για να διαπραγματευτούν κάποια συνθήκη, κάτι που εκμεταλλεύτηκε στην συνέχεια ξεδιάντροπα για να τους γελοιοποιήσει και να στρέψει τον Δήμο εναντίον τους!
Οι Σπαρτιάτες που τον είχαν εμπιστευτεί αφελώς, βρέθηκαν σε δεινή θέση και ο Δήμος αντάμειψε τον Αλκιβιάδη που… είχε ξεσκεπάσει τους διπρόσωπους Λακεδαιμόνιους με το αξίωμα του στρατηγού! Από τη θέση αυτή ο πανέξυπνος Αθηναίος ξεκίνησε ένα φιλόδοξο σχέδιο για να κερδίσει η Αθήνα τη διαμάχη με τη Σπάρτη, τη δημιουργία ενός ισχυρού αντιλακωνικού μετώπου μέσα στην ίδια την Πελοπόννησο. Το σχέδιο ως σύλληψη ήταν ιδιοφυές, αλλά πρακτικά ζητήματα επηρέασαν την εφαρμογή του ενώ η σπαρτιατική ισχύς στα όπλα έβαλε ταφόπλακα στο σχέδιο αυτό, μετά την ήττα της νεόκοπης συμμαχίας στη μάχη της Μαντινείας.
Παρά την αποτυχία ο Αλκιβιάδης συνέχισε να παίζει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας, αποκρούοντας μάλιστα μία καλοστημένη προσπάθεια του αντίπαλού του Υπέρβολου να πετύχει τον εξοστρακισμό του.

Αν και δεν ήταν πλέον κυρίαρχος των εξελίξεων, περίμενε τη μεγάλη ευκαιρία για να βάλει σε εφαρμογή τα φιλόδοξα σχέδιά του. Και η ευκαιρία αυτή ήλθε όταν μια αντιπροσωπεία από την σικελική πόλη της Εγέστας, έφθασε στην Αθήνα και ζήτησε την βοήθεια του Δήμου στην αντιμετώπιση της απειλής που αποτελούσε ο Σελινούντας.Ο Αλκιβιάδης υποστήριξε με θέρμη την αίτηση των Εγεσταίων για βοήθεια, διαβλέποντας μία μοναδική ευκαιρία για να πετύχει η Αθήνα να γίνει η κυρίαρχη της Σικελίας.
Και τις προηγούμενες δεκαετίες οι Αθηναίοι είχαν επιχειρήσει κάτι τέτοιο, αλλά η ομοθυμία των κατοίκων του νησιού στην απόκρουσή των βλέψεών τους, δεν τους επέτρεπε κάτι τέτοιο. Ωστόσο η πρόσκληση των Εγεσταίων ήταν μια μοναδική ευκαιρία και ο Αλκιβιάδης ήταν αρκετά ευφυής για να αντιληφθεί ότι η κυριαρχία της Σικελίας θα επέτρεπε στους Αθηναίους όχι μόνο να κερδίσουν τον πόλεμο ενάντια στη Σπάρτη, αλλά και να επεκτείνουν την αυτοκρατορία τους σε ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη!

Ήταν ένα μεγαλεπήβολο όραμα, αντάξιο ενός οραματιστή ηγέτη – ή ενός αθεράπευτου αιθεροβάμονα αμοραλιστή. Μάλλον προς το πρώτο κλίνει όποιος διαβάζει τα λόγια που βάζει ο Θουκυδίδης στο στόμα του Αλκιβιάδη, σε μια μεταγενέστερη ομιλία του, όταν πλέον τα πράγματα είχαν αλλάξει – όπως και η πόλη στην οποία προσέφερε τις υπηρεσίες του:
«Πήγαμε στη Σικελία για να υποτάξουμε πρώτα απ” όλα τους Σικελιώτες και μετά τους Ιταλιώτες και εν συνεχεία να δοκιμάσουμε να κατακτήσουμε την ηγεμονία των Καρχηδονίων και την ίδια την Καρχηδόνα. Και αν τα κατορθώναμε όλα αυτά ή τουλάχιστον τα περισσότερα, τότε είχαμε σκοπό να επιτεθούμε στην Πελοπόννησο, μεταφέροντας από εκεί όλες τις ελληνικές δυνάμεις που θα είχαν προστεθεί στις δικές μας, στρατολογώντας πολλούς μισθοφόρους, Ίβηρες και άλλους, όσοι θεωρούνται από τους εκεί βάρβαρους οι καλύτεροι πολεμιστές και ναυπηγώντας πολυάριθμα πολεμικά εκτός από τα δικά μας, αφού η Ιταλία έχει άφθονη ξυλεία. Με αυτά θα είχαμε αποκλείσει την Πελοπόννησο από παντού και ταυτόχρονα θα κάναμε επιθέσεις με το πεζικό ενάντια στης πόλεις, είτε για να τις κυριεύσουμε με έφοδο είτε για να τις αποκλείσουμε με τείχος και έτσι εύκολα να κατακτήσουμε την Πελοπόννησο. Μετά θα κυριαρχούσαμε σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο«.

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΡΙΑΜΒΟ


Με μια εντυπωσιακή αρμάδα από 140 τριήρεις, που μετέφεραν 5.100 οπλίτες και 1.300 μισθοφόρους τοξότες και σφενδονήτες και τον Αλκιβιάδη επικεφαλής ως «στρατηγό-αυτοκράτορα» (μαζί με τον αντίπαλό του Νικία και τον ικανό στρατηγό Λάμαχο) οι προοπτικές για την επιτυχία των Αθηναίων στην Σικελική Εκστρατεία ήταν εξαιρετικές. Ωστόσο η φιλόδοξη εκστρατεία υπονομεύτηκε εξ αρχής, καθώς πριν ακόμη ξεκινήσει η αρμάδα ξέσπασε το σκάνδαλο των ερμοκοπιδών, στο οποίο αναμίχθηκε το όνομα του Αλκιβιάδη.
Οι αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν ως έναν εκ των «Ερμοκοπιδών», όμως ο γιος του Κλεινία δεν ήταν εύκολο θύμα. Χρησιμοποιώντας την πειθώ και τις διασυνδέσεις του, κατόρθωσε να αναστρέψει το κλίμα και μάλιστα ζήτησε να δικαστεί άμεσα ώστε να καθαρίσει το όνομα του. Αν πήγαινε σε δίκη, κατά πάσα πιθανότητα θα αθωωνόταν. Η γοητεία που ασκούσε ο Αλκιβιάδης στην εκκλησία του Δήμου ήταν σχεδόν μεταφυσική και για να «επιβιώσει» μια κατηγορία της θυελλώδους αγόρευσης του μπροστά στους Αθηναίους θα έπρεπε να είναι θεμελιωμένη σε ατράνταχτα επιχειρήματα και στοιχεία.

 Χάρτης Σικελικής εκστρατείας

Αυτή, βεβαίως, δεν ήταν. Έτσι, οι κατήγοροι πέτυχαν να αναβάλλουν την λήψη απόφασης, προφασιζόμενοι ότι δεν θα ήταν καλό ενώ γίνονται οι ετοιμασίες για τη μεγαλύτερη υπερπόντια εκστρατεία που είχαν αναλάβει ποτέ οι Αθηναίοι, να γίνει μια δίκη που θα δημιουργούσε προβλήματα συνοχής του Δήμου. Η δίκη αναβλήθηκε για μετά την επιστροφή του εκστρατευτικού σώματος, το οποίο αναχώρησε μέσα σε μία παλλαϊκή γιορτή, που όμοια της δεν είχε ξαναδεί η Αθήνα.Όμως ήδη από την επομένη της αναχώρησης του Αλκιβιάδη, άρχισε να εξυφαίνεται ένας νέος ιστός συνωμοσίας από τους ολιγαρχικούς.

Με τον όρο Εκστρατεία στη Σικελία λοιπόν εννοούμε την εκστρατεία των Αθηναίων στη Σικελία, η οποία ξεκίνησε το 415 π.Χ και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 413 π.Χ, στα πλαίσια του Πελοποννησιακού Πολέμου ή του Μεγάλου Πολέμου . Στόχος της εκστρατείας ήταν η κατάλυση της ηγεμονίας των Συρακουσών στη Σικελία, την οποία οι Αθηναίοι ήθελαν να καταστήσουν ορμητήριο κατά των ελληνικών πόλεων της Κάτω Ιταλίας.

 

Αφού απέτυχαν να τον συνδέσουν με την βεβήλωση των Ερμαϊκών Στηλών, τον κατηγόρησαν για βεβήλωση των Ελευσίνιων Μυστηρίων και για προσπάθεια να ανατρέψει τη Δημοκρατία και πείθοντας τον Δήμο για το έγκυρο των κατηγοριών τους, έστειλαν την ιερή τριήρη της πόλης, τη Σαλαμινία, να τον φέρει πίσω στην Αθήνα για να δικαστεί. Αν και ο Αλκιβιάδης είχε συλλάβει ένα περίπλοκο σχέδιο, συνδυασμό πολιτικών και στρατιωτικών κινήσεων, για να πετύχει την υποταγή των Συρακουσών και στη συνέχεια ολόκληρης της Σικελίας, το σχέδιο δεν έμελλε να ευοδωθεί.

Καθοδόν προς την Αθήνα ο Αλκιβιάδης, που ήταν βέβαιος ότι θα καταδικαζόταν σε θάνατο, απέδρασε και μετά από κάποιες περιπλανήσεις, έφθασε στην Σπάρτη. Είχε ήδη προλάβει να σαμποτάρει την προσπάθεια των Αθηναίων να καταλάβουν τη Μεσσήνη με τη βοήθεια των δημοκρατικών κατοίκων της πόλης. Πλέον οι Αθηναίοι είχαν έναν τρομερό αντίπαλο στην Σικελία: τον ίδιο τον εμπνευστή της εκστρατείας τους!

«ΠΡΟΔΟΣΙΑ» ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΚΑΜΨΗ
Το πόσο τρομερός αντίπαλος ήταν, φάνηκε ξεκάθαρα από την μετέπειτα πορεία των γεγονότων. Ο Αλκιβιάδης φτάνοντας στην Σπάρτη κατόρθωσε να πείσει τους εφόρους και τον Δάμο ότι θα ήταν προς το συμφέρον των Λακεδαιμονίων να στείλουν έναν ικανό στρατηγό επικεφαλής μιας – μικρής, έστω – δύναμης, για να συντονίσει τον αγώνα των αντι-αθηναϊκών δυνάμεων στην Σικελία. Παράλληλα, τους έδωσε την εξίσου πολύτιμη ιδέα της οχύρωσης της Δεκέλειας, ώστε να αποκτήσουν οι Σπαρτιάτες μία βάση μέσα στην ίδια την Αττική και να παρενοχλούν συνεχώς τους Αθηναίους από εκεί.
Για να πείσει τους Σπαρτιάτες, χρησιμοποίησε και το λογύδριο που αναφέραμε παραπάνω και το οποίο αναφέρεται στις αθηναϊκές φιλοδοξίες – αν και ακριβέστερα θα ήταν αν ο Αλκιβιάδης είχε χρησιμοποιήσει πρώτο πρόσωπο, μια και αυτές φαίνεται να ήταν οι δικές του φιλοδοξίες.
Τώρα ο θυελλώδης ανιψιός του Περικλή είχε όμως μια άλλη φιλοδοξία: να κάνει το μεγαλύτερο δυνατό κακό στην πόλη του, που τόσο άστοργα του είχε φερθεί. Πέρα από τις εύστοχες συμβουλές του, που έφεραν την κατάρρευση των Αθηναίων στην Σικελία και την παταγώδη αποτυχία της μεγαλεπήβολης εκστρατείας, ο Αλκιβιάδης δεν παρέλειψε να δράσει υπέρ της Σπάρτης ακόμη πιο ενεργά: κατόρθωσε, επικεφαλής ενός σπαρτιατικού στολίσκου, να πείσει αρκετές ιωνικές πόλεις που ανήκαν στην αθηναϊκή συμμαχία, να αποσκιρτήσουν, ενώ συνέχισε να δίνει χρήσιμες συμβουλές στους εχθρούς της πόλης που τον γέννησε.Παρέμενε βεβαίως πάντα ο έκλυτος και ασύστολος Αλκιβιάδης, με αποτέλεσμα ούτε και στην Σπάρτη να κατορθώσει να μακροημερεύσει.

Ένα θυελλώδες ειδύλλιο του με την σύζυγο του ενός εκ των δύο βασιλέων της Σπάρτης Άγη, οδήγησε του Λακεδαίμονες στην άρση της εμπιστοσύνης τους προς το πρόσωπό του. Μάλιστα, πιθανότατα προσπάθησαν και να τον σκοτώσουν, αλλά ο ικανότατος Αλκιβιάδης τους ξέφυγε και βρήκε καταφύγιο στην αυλή του σατράπη Τισσαφέρνη.
Αλλάζοντας ξανά πλευρά, ο Αλκιβιάδης προσπάθησε και εν μέρει τα κατάφερε, να πείσει τον Τισσαφέρνη (που μέχρι τότε χρηματοδοτούσε αφειδώς τους Σπαρτιάτες) να σταματήσει να ενισχύει τους αντίπαλους της Αθήνας. Ο Αλκιβιάδης θεωρούσε ότι με τη βοήθεια του Τισσαφέρνη, θα μπορούσε να εξασφαλίσει την αμνήστευση του στην Αθήνα – όπου είχε καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο – και να αποκτήσει ξανά τη δύναμη που είχε στερηθεί.
Με τη δύναμη των λόγων του κατάφερε όχι μόνο να χειριστεί τον Τισσαφέρνη, αλλά και να προσεγγίσει τους Αθηναίους που βρισκόταν με το στόλο στη Σάμο, στους οποίους πρότεινε να τον επαναφέρουν στην Αθήνα, εγκαθιστώντας παράλληλα ένα «αριστοκρατικό» πολίτευμα ή μια «περιορισμένη» δημοκρατία στην πόλη. Τους υποσχέθηκε άφθονο χρυσάφι από τα θησαυροφυλάκια του Τισσαφέρνη και τον περσικό στόλο του Αιγαίου – 147 τριήρεις – αν πετύχαιναν την ανάκλησή του.
Παρά τις αντιδράσεις κάποιων Αθηναίων (πρωτοστατούντος του Φρύνιχου) ο Αλκιβιάδης κατόρθωσε να πετύχει να κερδίσει ξανά την εύνοια των συμπολιτών του, οι οποίοι βρισκόταν στα όρια της απελπισίας μετά την καταστροφή της Σικελίας και με ισχυρές δυνάμεις Πελοπονησίων να κατέχουν την Δεκέλεια. Ωστόσο απέτυχε να κερδίσει και την ενεργή υποστήριξη του Τισσαφέρνη, που προτίμησε να παραμείνει ουδέτερος στην συνέχεια της εμφύλιας σύγκρουσης των Ελλήνων.
Αυτό κλόνισε την εμπιστοσύνη των Αθηναίων που συνωμοτούσαν με τον Αλκιβιάδη, όμως δεν τους εμπόδισε από το να προχωρήσουν με το σχέδιο τους και να εγκαθιδρύσουν ένα ολιγαρχικό καθεστώς σε αντικατάσταση της δημοκρατίας. Οι πράξεις του Αλκιβιάδη είχαν δημιουργήσει μία νέα πραγματικότητα ξανά, ωστόσο ο ίδιος παρέμενε μακριά από την Αθήνα και καταδικασμένος σε θάνατο.

Ένας αντίπαλος των «400», του νέου ολιγαρχικού πολιτεύματος της πόλης της Παλλάδας, ο Θρασύβουλος, ήταν εκείνος που έπεισε το εκστρατευτικό σώμα της Αθήνας στη Σάμο – το οποίο παρέμενε πιστό στη Δημοκρατία – να ψηφίσει υπέρ της επιστροφής του Αλκιβιάδη στην πόλη του.Ο Αλκιβιάδης είχε πετύχει το μισό στόχο του, αφού ακόμη η πόλη της Παλλάδας ήταν κλειστή για εκείνον.
Ωστόσο η διόλου ευκαταφρόνητη αθηναϊκή δύναμη στη Σάμο θα μπορούσε να του προσφέρει το «όχημα» που χρειαζόταν για να επιστρέψει μετά δόξης και τιμής, όπως επιθυμούσε. Σύντομα εκλέχτηκε στρατηγός και λίγο μετά οι «400» ανατράπηκαν και ο Αλκιβιάδης είχε επιτέλους την ευκαιρία να επιστρέψει ξανά στην Αθήνα και να προσπαθήσει να διασώσει ότι ήταν δυνατό – ήδη οι τύχες του πολέμου έγερναν στην πλευρά της πελοποννησιακής συμμαχίας.Η επιστροφή του Αλκιβιάδη στην Αθήνα, έγινε μόλις το 407 π.Χ. μετά από κάποιες στρατιωτικές επιτυχίες του ως επικεφαλής του αθηναϊκού στόλου.
Ο ιδιοφυής πολιτικός είχε την ευκαιρία να δοξαστεί ξανά υπό τα αθηναϊκά όπλα. Στην Άβυδο και στη φερώνυμη ναυμαχία, ένα στρατήγημα του Αλκιβιάδη έφερε σε δεινή θέση τον πελοποννησιακό στόλο, που κατόρθωσε να αποφύγει την πλήρη καταστροφή μόνο χάρη στην βοήθεια ενός έτερου Πέρση σατράπη, του Φαρνάβαζου.



Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Αλκιβιάδης κατόρθωνε να πείθει τους Αθηναίους για τη χρησιμότητα του, όχι τόσο ως στρατηγός, αλλά επειδή υποστήριζε ότι μπορείνα εξασφαλίσει βοήθεια από τους Πέρσες σατράπες της Μ. Ασίας.
Ωστόσο κάποιοι μεταξύ των Αθηναίων άρχισαν να υποψιάζονται ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, υποψία η οποία επαληθεύτηκε πανηγυρικά, όταν ο Τισσαφέρνης συνέλαβε τον Αλκιβιάδη που είχε πάει να τον συναντήσει για να εξασφαλίσει περσική υποστήριξη.
Ο Αλκιβιάδης σύντομα απέδρασε, ωστόσο η θέση του πλέον ήταν επισφαλής. Η επόμενη νίκη του ήταν στην Κύζικο, όπου ένα ακόμη ευφυές στρατήγημά του παρέσυρε τον σπαρτιατικό στόλο σε ναυμαχία την οποία οι Αθηναίοι κέρδισαν πανηγυρικά, καταστρέφοντας το σύνολο σχεδόν του σπαρτιατικού στόλου. Σε αυτό το σημείο οι Σπαρτιάτες έσπευσαν να ζητήσουν ειρήνη από τους Αθηναίους, την οποία οι τελευταίοι αλαζονικά απέρριψαν. Θεωρούσαν ότι πλέον οι τύχες του πολέμου είχαν ξανά αλλάξει – έκαναν όμως τραγικό λάθος.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Οι στρατιωτικές και πολιτικές επιτυχίες του Αλκιβιάδη συνεχίζονταν. Στην Σελύμβρια κατόρθωσε να επιβάλλει ένα φιλοαθηναϊκό καθεστώς και να εντάξει στην πόλη στην αθηναϊκή συμμαχία, ενώ παρόμοια ήταν και η τύχη του Βυζαντίου. Μετά και από αυτήν την επιτυχία, που έδειχνε να σταθεροποιεί την αθηναϊκή κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή του Ελλησπόντου όπου είχε μεταφερθεί το θέατρο των επιχειρήσεων της εμφύλιας διαμάχης, ο Αλκιβιάδης επέστρεψε στην Αθήνα, όπου έγινε δεκτός με τιμές από τους συμπολίτες του που λίγα χρόνια πριν τον είχαν καταδικάσει σε θάνατο.
Ότι είχε όμως χτίσει με τόση προσοχή και σωρεία νικών, γκρεμίστηκε εν μία νυκτί από την αποκοτιά του ύπαρχου του, του Αντίοχου, τον οποίο ο Αλκιβιάδης είχε αφήσει ως επικεφαλής του αθηναϊκού στόλου στη θέση του ενώ εκείνος προσπαθούσε να βοηθήσει στην πολιορκία της Φώκαιας. Στο Νότιο, ο Αντίοχος παρά τις ρητές διαταγές του Αλκιβιάδη, προσπάθησε να αντιμετωπίσει τον στόλο των Σπαρτιατών, που τώρα είχαν επικεφαλής τον ικανότατο Λύσανδρο.
Ο Αντίοχος απέτυχε παταγωδώς, οι Αθηναίοι υπέστησαν πανωλεθρία, την οποία χρεώθηκε άδικα ο Αλκιβιάδης, που βρέθηκε για μία ακόμη φορά κατηγορούμενος. Οι Αθηναίοι αισθάνονταν προδομένοι, μάλλον από τις ίδιες τους τις προσδοκίες παρά από τον αμφίθυμο συμπατριώτη τους και του αφαίρεσαν την στρατηγία. Μαζί με τον Αλκιβιάδη εξέπεσαν των αξιωμάτων τους και οι τρεις ικανότεροι στρατιωτικοί διοικητές που διέθετε η Αθήνα, οι Θρασύβουλος, Κριτίας και Θηραμένης.

Ο Αλκιβιάδης δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει στην Αθήνα. Μετέβη στην Θράκη, όπου κατοίκησε μόνιμα. Θα είχε μία τελευταία ευκαιρία να επανακάμψει, όταν ο αθηναϊκός στόλος ναυλοχούσε στην περιοχή Αιγός Ποταμοί.
Προσέφερε τη βοήθεια του, δυνάμεις Θρακών (είχε παντρευτεί την κόρη ενός Θράκα ηγεμόνα) και σύστησε στους Αθηναίους στρατηγούς να βρουν ένα ασφαλέστερο αγκυροβόλιο, στη Σηστό. Οι προτάσεις του απορρίφθηκαν και λίγες μέρες αργότερα ο στόλος του Λύσανδρου θα κατέστρεφε τον αθηναϊκό και ουσιαστικά θα τερμάτιζε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Φοβούμενος ξανά για την ζωή του και ποθώντας ακόμη και σε αυτήν την ώρα να παίξει κυρίαρχο ρόλο στα ελληνικά πράγματα, ο Αλκιβιάδης κατέφυγε στον σατράπη Αρταξέρξη, τη βοήθεια του οποίου προσπάθησε να εξασφαλίσει ενάντια στην Σπάρτη.
Οι Λακεδαίμονες όμως είχαν το νου τους και ήλθαν σε επαφή με τον Φαρνάβαζο, ο οποίος έστειλε δολοφόνους εναντίον του. Ενώ προετοιμαζόταν για να επισκεφθεί την αυλή του ίδιου του Μεγάλου Βασιλιά και να θέσει τις ρητορικές του ικανότητες στην υπέρτατη δοκιμασία τους, ο Αλκιβιάδης δολοφονήθηκε από τους άνδρες του Φαρνάβαζου.
Ήταν ένας άδοξος θάνατος για την πιο αινιγματική προσωπικότητα του αρχαίου κόσμου, έναν άνθρωπο που επηρέασε την αρχαία ιστορία όσο ελάχιστοι άλλοι.

Πηγες:

1. 1 Πλούταρχος, Αλκιβιάδης Η΄.
2. 2 Θουκυδίδης Ε, 43, 76˙ Πλούταρχος, Αλκιβιάδης ΙΔ. ΙΕ.
3. 3 Ένα από τα περίφημα συμπόσια που έλαβε ο Αλκιβιάδης ήτο και αυτό που περιγράφει Πλάτων στο έργο με τον ομώνυμο τίτλο («Συμπόσιο»).
4. 4 Θουκυδίδης, Η, 14.
5. 5 Αλέξανδρος Ρ. Ραγκαβής: «Λεξικόν της Ελληνικής Αρχαιολογίας», Τόμος Α΄, («Αλκιβιάδης»).
6. 6 Πλούταρχος, Αλκιβιάδης. - Nep. Alc. – Θουκυδίδης Ε, 43 56. ΣΤ, 6, 27. 28. Ζ, 18. Η, 14. 45. 57. – Ξενοφώντος Ελληνικά Α΄ 1, 11. 5, 14.

Read more